เบนจามินหนุ่มร่างใหญ่วัย 27 ปี เขาเป็นหนึ่งในสมาชิกของหน่วย FBI ซึ่งในตอนนี้หน่วยของเขากำลังทำภารกิจเข้าจู่โจมกับกลุ่มคนร้ายที่ขนย้ายอาวุธข้ามชาติ
ดูเหมือนว่าในหน่วยของเขานั้นจะมีหนอนบ่อนไส้อยู่ด้วย กว่าที่เบนจามินและเพื่อนในทีมคนอื่น ๆ จะรู้ตัวก็สายเกินไปเสียแล้ว
ตูม!
“การันต์-เป็นยังไงบ้างวะ”
ใครกัน? เสียงใคร? แล้วการันต์คือใคร? โอ๊ย! ปวดหัวชะมัดเลย
เบนจามินกะพริบตาอยู่หลายครั้ง เพื่อให้ชินกับแสงแดดที่ลอดเข้ามาจากทางหน้าต่าง
ที่นี่ที่ไหนกัน เบนจามินหันมองไปรอบ ๆ ก่อนจะหยุดสายตาลงที่บุคคลปริศนาซึ่งเขาไม่คุ้นหน้าคุ้นตาเอาเสียเลย
“ใคร?” เบนจามินถามออกไปด้วยความมึนงง
“กูขันเงินเพื่อน-ไง นี่-ตกบันไดแรงถึงขั้นจำใครไม่ได้เลยเหรอวะ” ใครตกบันได? ใครจำอะไรไม่ได้? เบนจามินนิ่งไปอยู่พักนึงเหมือนจะไล่เรียงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้
เบนจามินยกมือขึ้นมาลูบหน้าลูบตาตัวเองเพื่อเรียกสติ ก่อนจะชะงักค้างด้วยความตกใจ ทำไมผิวเขาถึงได้ขาวเนียนเหมือนไม่เคยผ่านการฝึกหนักมาอย่างนี้ละ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับร่างของเขา
ร่างกายที่เคยสูงใหญ่เกือบ 2 เมตร ผิวหนังสีแทนและหยาบกร้านเนื่องจากโดนฝึกหนักจากหน่วยที่ต้องนอนกลางดินกินกลางทรายมานานนับปี
ทั้งตัวของเขามีแต่กล้ามเนื้อที่ขึ้นมัดอย่างสมบูรณ์ แต่นี่มันอะไรกัน! ผิวขาวเนียนอย่างสาวแรกแย้มนี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่!

เมื่อคิดได้ดังนั้นเบนจามินก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เขาจ้องใบหน้าของตนเองผ่านกระจกของห้องน้ำด้วยความตกใจ ใบหน้าที่ดูอ่อนหวานจิ้มลิ้ม รับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ไหนจะปากเล็กๆ ที่ดูเอิบอิ่มเหมือนลูกพีชนี่อีก
นี่มันเรื่องอะไรกัน! เบนจามินนิ่งอึ้งกับภาพตรงหน้าไปพักนึง ก่อนจะยกมือขึ้นมาตบหน้าตัวเองแรง ๆ สักที สองที เพื่อเรียกสติของตัวเองตอนนี้

เพี๊ยะ! เพี้ยะ!
“เชี่ย! นี่มันเรื่องอะไรกันวะ” ยังไม่ทันที่เบนจามินจะทำอะไรต่อ เสียงของขันเงินก็ดังขัดขึ้นมาตรงหน้าห้องน้ำ
“-การันต์ -เป็นอะไรรึเปล่าวะ”
“ปะ..เปล่า” เมื่อตั้งสติได้เบนจามินก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้วยืนจ้องหน้าคนที่บอกว่าเป็นเพื่อนของเจ้าของร่างนี้
“-ไม่เป็นอะไรแน่นะ”
“กูว่า..” เอายังไงดีวะ
“....” ตากลมแป๋วที่จ้องมาด้วยความเป็นห่วงทำให้เบนจามินต้องขมวดคิ้วแน่น งั้นเอาแบบนี้แล้วกัน
“กูน่าจะความจำเสื่อมวะ”
“ห๊ะ!!!”

*****************************************

“ผู้ชายเขาไม่สนใจแต่ก็ยังดันทุรังไม่เลิก ทำตัวแบบนี้ถ้าพ่อแม่รู้เข้าคงไม่ปลื้มเท่าไหร่หรอกนะ”
“อะ พี่การันต์! พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ” ปลายดาวหันขวับมาตามเสียงที่คุ้นเคยทันที ก่อนจะเห็นคนที่ตัวเองคุ้นเคยยืนกอดอกพิงต้นไม้ใกล้ ๆ
“ก็เดินมาน่ะสิ เห็นฉันเหาะมารึไง”
“เอ่อ...” ปลายดาวหน้าถอดสี ก่อนจะก้มหน้าลงกับพื้นจนปลายคางชิดลำคอระหง สองมือของเธอจับกระโปรงตัวเองเอาไว้แน่น ราวกับกำลังกลั้นอารมณ์อะไรบางอย่างเอาไว้
“พูดกับผู้หญิงให้มันดี ๆ หน่อยสิวะ” สายฟ้าพูดขัด เมื่อได้ยินคนตรงหน้าพูดแบบนั้นกับสาวสวยที่เขารู้จัก
“โทษทีว่ะ แต่คนนี้ทำใจพูดดีด้วยไม่ลงจริง ๆ” เบนจามินหันไปสบตากับสายฟ้าด้วยสีหน้าทะเล้น ก่อนจะปรายตามองคนอื่น ๆ ที่ยืนกันเป็นกลุ่มตรงนั้นอย่างไม่เกรงกลัว
“-!!!” ไต้ฝุ่นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สายฟ้าถึงกับยกนิ้วชี้มายังเบนจามินด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่ก่อนที่คนกลุ่มนั้นจะทันได้ทำอะไรต่อ เสียงของหญิงสาวคนเดียวในบริเวณนี้ก็ดังขึ้นซะก่อน
“ไม่เป็นไรค่ะ นี่พี่ชายของดาวเอง”
“ฮะ!” สิ่งที่ปลายดาวบอกออกมาทำให้คนกลุ่มนั้นตกใจจนหน้าเหวอ เบนจามินเลิกคิ้วมองเจ้าของประโยคนั้นเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ เมื่อพอจะเดาการกระทำของอีกฝ่ายหนึ่งออกราง ๆ
“ลูกคนละพ่อคนละแม่ ไม่ต้องบอกคนอื่นว่าเป็นพี่ชายก็ได้มั้ง”
“พะ พี่การันต์คะ” ดูเหมือนสาวสวยตรงหน้าจะตกใจไม่น้อย เมื่อได้ยินเบนจามินพูดออกมาแบบนั้น นัยน์ตาของเธอเบิกกว้างจนเบนจามินนึกสนุกกับเหตุการณ์ตรงหน้าไม่น้อย
“ฉันพูดผิดหรือไง”
“คุณพ่อคุณแม่เป็นห่วงพี่มากเลยนะ ตั้งแต่ที่พี่เข้าโรงพยาบาลคราวก่อน พี่ก็ไม่ยอมกลับไปที่บ้าน อีกเลย คุณพ่อเป็นกังวลเรื่องพี่มากเลยรู้ไหมคะ” ปลายดาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ผู้คนที่อยู่บริเวณนั้นเริ่มมองเบนจามินเป็นตาเดียว
“หึ ทำไมเหรอ? อยากให้ฉันกลับบ้านมากงั้นสิ” ในเมื่ออยากให้เขาเป็นจุดสนใจมากขนาดนั้น งั้นเบนจามินก็จะยอมเสียเวลาไปหาเพื่อนช้าอีกนิดหน่อยก็แล้วกัน
“ทุกคนเป็นห่วงพี่มากนะคะ” ปลายดาวเดินเข้ามาจับมือเบนจามินเอาไว้ ก่อนปลายเล็บของเธอจะจิกลงบนผิวของเบนจามินจนเขารู้สึกเจ็บแสบไม่น้อย
สายตาที่ช้อนมองมายังเขามันเปล่งประกายไปด้วยความไม่พอใจ และแค้นเคืองจนเห็นได้ชัด
“หึ เหรอ” เบนจามินอดที่จะกระตุกยิ้มที่มุมปากออกมาไม่ได้ คิดจะเล่นบทนางเอกที่โดนพี่ชายตัวร้ายรังแกรึไงกัน งั้นเจอเบนจามินคนนี้หน่อยเป็นไง
“พี่คงลืมความรู้สึกตอนที่ตัวเองโดนขังเอาไว้คนเดียวไปแล้วใช่ไหมคะ ให้ดาวช่วยเตือนสติอีกรอบดีไหม” ปลายดาวกัดฟันพูดกับเบนจามินเบา ๆ ก่อนจะปล่อยมือออกแล้วเดินถอยออกไปเล็กน้อย ราวกับน้องสาวตัวน้อยที่กลัวโดนพี่ชายดุใส่
คิดว่าการกระทำปัญญาอ่อน ๆ ที่เห็นในละครจะไม่มีในชีวิตจริงซะอีก แต่ตอนนี้เบนจามินกลับต้องมายืนมองคนตรงหน้าแสดงบทนางร้ายในละครให้เห็นสด ๆ เสียนี่
เบนจามินดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างนึกสนุก ก่อนจะปรายตามองคนที่ยืมมองเขาเป็นตาเดียวนิ่ง ๆ ถึงการกระทำแบบนี้มันจะเคยมีผลกับการันต์ แต่มันไม่ใช่ตอนที่เบนจามินอยู่ในร่างนี้
“คงเป็นห่วงฉันจริง ๆ นั่นแหละ จิกเล็บใส่ฉันจนเลือดซิบเลย...ดูสิ” เบนจามินพูดออกมาโพล่ง ๆ พร้อมทั้งยกมือที่มีรอยเล็บของเธอหมุนไปมาช้า ๆ ราวกับต้องการโชว์หลักฐานให้คนอื่นเห็น
“นะ นี่!” ปลายดาวตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ สีหน้าของปลายดาวเริ่มถอดสีจนเห็นได้ชัด เธอหันมองรอบ ๆ อย่างทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
เบนจามินไม่สนใจท่าทีของปลายดาวที่ตอนนี้กำลังยืนกำหมัดแน่น แต่เขาดันหันไปยิ้มเยาะเบา ๆ ให้พวกลีโอแทน
“ถ้าอยากจะคบกับคนแบบนี้ก็ลองคิดดี ๆ ก็แล้วกันนะ” สิ้นประโยคนี้ เสียงแหลม ๆ ของปลายดาวก็เรียกสายตาให้เขาหันไปมองอีกฝ่ายเล็กน้อย
“พี่การันต์!!!”
“ถ้าไม่อยากถูกแฉแบบนี้อีก คราวหลังก็ไปตอแหลไกล ๆ รำ! คาญ!” เบนจามินพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากตรงนั้นทันที โดยไม่สนใจว่าปลายดาวจะทำยังไงต่อไป

เรื่อง เกิดใหม่เป็นการันต์

https://dekd.co/w/n/2536450