อยากให้ได้ลองอ่าน และวิจารณ์นิยายครับ

ไม่ไหวครับอ่านจบตอนแรกแล้วก็รู้สึกว่าอ่านไม่รู้เรื่องเลยครับ ไม่รู้ว่าผู้เขียนกำลังเล่าเรื่องอะไร

ที่สำคัญคุณไม่คุยกับคนอ่านเลย ตัวละครคุยกันเอง นักเขียนก็ไม่ได้สนใจว่าเขียนให้ใครอ่าน ตั้งใจเขียนนิยายแต่ออกมาเป็นบันทึกของตัวเอง อ่านเอง สนุกเอง รู้เรื่องเอง ไม่ได้สนใจจะเล่าเรื่องราว

เล่าเรื่องสิครับ เล่า 5W1H Who What Where When Why How ถ้าเล่าทั้งหมดมันยังยากไปค่อย ๆ จับคู่ "ใคร" กับ "ทำอะไร" ออกมาก่อน

เล่า "ใคร" ต้องไป "ทำอะไร" ให้คนอ่านรู้สึกน่าสนใจก่อน

ลองหาเพื่อนมาแล้วนั่งเล่าเรื่องแบบปากเปล่าให้เพืื่อนฟังก่อนก็ดี ไม่มีเพื่อนหรืออายเพื่อนก็อัดเสียงแล้วลองฟังดู ถ้าไม่พยายามสื่อสารกับคนอ่าน นิยายจะเหงาเอานะ

คุณต้องใจเย็นลงหน่อย อย่าลืมว่าคุณมาขอความเห็นคนอื่น สำหรับผมว่าตัดย่อยหน้าแรกไปก็จะดูดีขึ้นเยอะ คือเปิดหัวมาว่าเล่าบันทึก มันอาจมีคนปิดนิยายคุณลง แล้วอีกเรื่องผมว่าหนึ่งตอนคุณเยอะไป หากเข้าประเด็นกระชับขึ้นจะดีกว่านี้ ทำให้ผู้อ่านไม่ต้องโพกัส เข้าใจเนื้อหาที่จะสือได้ง่ายขึ้น

วิจารณ์ไม่เป็นครับ

แต่ส่วนตัวอ่านนิดเดียวแล้วคงปิด เพราะจู่ๆ ยัดเนื้อหาเป็นตันๆ เข้ามาทีเดียวเลย

นิยายที่ดีควรกระชับเข้าใจง่าย ยิ่งเขียนเรื่องที่ซับซ้อน ยิ่งเขียนยาก

นิยายคืองานอดิเรกที่อ่านเพื่อความบันเทิง ไม่ใช่วิชาประวัติศาสตร์ คนอ่านส่วนใหญ่ไม่ต้องการอะไรมากมาย

แค่บอกว่า ใคร ทำ อะไร ที่ไหน อย่างไร

ให้กระชับ ให้รู้เรื่อง เปิดหัวมาเป็นบันทึกแทบจะครึ่งหน้าก็คงไม่อ่านต่อน่ะครับ

สำหรับตัวผมนะ คนอื่นไม่รู้

อ่านตอนแรกไปตอนเดียว ส่วนตัวผมอ่านเข้าใจนะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรขนาดนั้น เปิดเรื่องแบบหนังไซไฟ ก็น่าสนใจดี แต่บอกตามตรงว่าอ่านยาก

อ่านยากเพราะหลายสาเหตุ ถึงจะจินตนาการตามได้ แต่ก็ติดขัดเยอะ ส่วนใหญ่มาจากการบรรยายนี่แหละ ขอแบ่งเป็นหัวข้อประมาณนี้

1.Wording - ศัพท์สวยพอประมาณ แต่การเลือกใช้คำยังทำได้ไม่ดี ขาดความกระชับ บางคำบริบทการใช้ไม่ถูกต้องชวนให้งง หลายประโยคเวิ่นเว้อเกินความจำเป็น ยังไม่รวมเรื่องใช้คำซ้ำติดกันบ่อยๆ อ่านแล้วพาสะดุด

2.Focus - จุดนี้สำคัญ ผมว่าเป็นสาเหตุให้บางคนอ่านไม่รู้เรื่อง เพราะคุณโฟกัสไม่ถูกจุดว่าจะเล่าอะไรกันแน่ อะไรควรมาก่อน อะไรควรมาหลัง

อย่างช่วงแรก ที่เล่าเรื่องการหลบหนี คุณบรรยายถึงป่าวอดวายตั้งหลายบรรทัด ในหัวคนอ่านคือกำลังคิดถึงป่า แต่ประโยคสุดท้ายอยู่ดีๆ ก็มี "สลับกับเงาดำสูงต่ำของหมู่อาคารระฟ้าตั้งอยู่ ณ จุดที่เคยเป็นมหานคร"

อ้าว กลายเป็นว่าจู่ๆ มีมหานครโผล่มากลางป่าเฉยเลย พอนึกออกมั้ยครับ ว่าตรงนี้แหละที่มันทำให้ผู้อ่านสับสน

3.Action or Narration - หัวข้อนี้ต่อมาจากหัวข้อที่แล้ว และเป็นส่วนที่ทำให้อ่านสะดุดที่สุด(สำหรับผม) นั่นคือ การไม่เข้าใจบริบทในการเล่าเรื่อง ตอนไหนควรเน้น Action(การกระทำ) ตอนไหนควรเน้น Narration(บทบรรยาย) จุดนี้ต้องแยกกันให้ออก

ผมเข้าใจว่าผู้เขียนชอบการบรรยาย ติดการบรรยาย ชอบใส่รายละเอียด ผมเองก็เป็นเหมือนกัน แต่การเล่าเรื่องมันต้องเข้าใจบริบท ณ เวลานั้นด้วย ช่วงที่เน้นเป็นการบรรยาย คุณจะบรรยาย 10-20 บรรทัดก็ไม่มีปัญหา แต่ช่วงที่ต้องเน้นการกระทำ ต้องชัดเจนว่าจะเล่าเรื่องอะไร อะไรสำคัญ อะไรไม่สำคัญ อย่าเอา Action กับ Narration มาปนกันจนเกินพอดี มีบ้างได้พอหอมปากหอมคอ แต่ถ้ามากไป มันจะทำให้อ่านแล้วติดขัด ลองอ่านทบทวนดู อะไรตัดทิ้งได้ อะไรไม่จำเป็น ตัดทิ้งไปเลย

ยกตัวอย่าง ช่วงที่พูดถึงกลุ่มนักวิทยาศาสตร์วิ่งหนี ช่วงนี้มันควรจะเน้นไปที่ Action เพื่อให้คนอ่านรู้สึกลื่นไหล คล้อยตามไปกับเหตุการณ์ แต่พอไปติดบรรยายมากเกินไป กลายเป็นความรู้สึกขาดช่วงอย่างเห็นได้ชัด

การบรรยายอย่าง "ในมือถือปืนไรเฟิลอัตโนมัติติดศูนย์เล็งวัดระยะอัจฉริยะเตรียมพร้อมรับมือข้าศึกทุกสถานการณ์" ส่วนนี้มันไม่จำเป็นเลย แค่อธิบายสั้นๆ ว่า "ในมือถือปืนไรเฟิลไฮเทค" แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้ว คนอ่านไม่ต้องรู้รายละเอียดขนาดนั้นก็ได้ มันไม่ส่งผลกับเรื่องเลย ยิ่งทหารคนนี้สุดท้ายปืนก็ไม่ได้ยิง ศูนย์เล็งก็ไม่ได้ใช้ บทมีแค่พาเด็กวิ่งหนีไป ตัดส่วนนี้ทิ้งไปไม่มีปัญหาอะไรเลย

ลองนึกภาพว่า ถ้าซีนนี้เล่าเรื่องแบบภาพยนตร์ ช็อตวิ่งหนีแบบนี้ กล้องควรจะถ่ายอะไร การมาโฟกัสปืนทหาร โคลสอัพสโคปปืน มันผิดธรรมชาติ ผิดบริบทสุดๆ

โดยรวมก็ประมาณนี้ละกันครับ แค่นี้ก็ยืดยาวมากแล้ว ไม่อยากให้ยาวกว่านี้ ปกติผมเป็นสายเงียบในกระทู้ขอคำวิจารณ์ เน้นอ่านอย่างเดียวมากกว่า แต่อันนี้เห็นว่าผู้แต่งพอจะมีแววอยู่ เห็นถึงความตั้งใจในการเขียน แค่ยังขาดประสบการณ์ ต้องการการขัดเกลา เลยขอทิ้งคำแนะนำไว้หน่อยแล้วกัน หวังว่าจะไม่หนักเกินไป

อ่านแล้วเหนื่อย เพราะตัวนิยายมันล้ำไปกว่าจินตนาการของผู้เขียนที่จะสามารถถ่ายทอดให้คนอ่านสนุกตามได้ การเลือกเหตุการณ์มาเล่าเพื่อเดินเรื่องให้น่าสนใจ เหตุผลของตัวละครที่จะต้องหลบหนี ปมขัดแย้งอะไรที่รุนแรงจนองค์จักรพรรดิต้องตามล่า ผมว่าลองไปดูเรื่อง Foundation เป็นตัวอย่างในการเล่าเรื่องดีกว่านะ อย่างน้อยก็ช่วยให้คุณลำดับเหตุการณ์ที่จะเอามาเล่าได้ดีขึ้น ช่วยเติมจินตนาการในส่วนที่ขาดหายให้ชัดเจนมากขึ้น

ก็ดีนะครับ ภาษาก็ดี ภาพก็เห็นชัด ข้อมูลภูมิหลังมีมากก็เป็นเรื่องปกติของไซไฟ-แฟนตาซีอยู่แล้ว ใส่มากใส่น้อยก็ตามแต่วิจารณญาณ สมัยที่ผมเขียนเรื่องสั้นวิทยาศาสตร์ประกวดนี่หนักกว่านี้อีก ยิ่งเป็นออริจินัลต้องยิ่งมั่นใจฝีมือตัวเองมากๆ แล้วดันเรื่องเขียนให้จบครับ จากนั้นพวกลูกเล่นหรือเทคนิคแพรวพราวอื่นๆ ต้องลองศึกษาไปเขียนไประหว่างทาง ต้องอย่าลืมว่าถ้าคนเขียนตึงเกินไปเรื่องจะออกมาตึงตาม ลองเพลาๆ เรื่องความสมบูรณ์แบบแล้วสนุกกับการเขียนดูครับ

ชอบนะ ลายละเอียดเยอะดี ดูวางแผนมากดีเลย แต่ต้องจัดย่อหน้าใหม่ มันยัดๆๆมาทำให้ดูตึงไป แบบมีอะไรใส่มาหมดเลย บทบรรยายเว้นช่วงไม่ดี ทำให้เรื่องมันล้น ถ้าเป็นเราวิธีแก้ เราจะแต่งไปก่อน แล้วค่อยกลับมาแก้ มันจะเริ่มชินมือ เขียนไปเลย เยอะๆแบบนี้แหละ พอรอบที่กลับมาแก้จะมองเห็นเองว่าควรแก้ตรงไหน สรุป คิดว่าไปได้ไกลเลยเรื่องนี้

เข้าไปอ่านแล้วนะครับ ดูแล้วผู้เขียนน่าจะมีรากฐานมาจากนิยายแปลฝรั้งพอสมควร ทำให้สำนวนที่ใช้เป็นสำนวลแปลครับ เป็นทั้งข้อดีและข้อเสีย ข้อดีคือคนที่ชินกับนิยายแปลจะมองข้าม ข้อเสียคือภาษาจะไม่ถูกจริตคนที่อ่านนิยายแนวอื่น อันนี้คือสิ่งที่อยากแนะนำเพิ่มเติมนะครับ

1. การเรียบเรียงประโยค ผู้เขียนน่าจะอยากเขียนให้ภาษามีความงดงาม เป็นเรื่องที่ดี หลายคำนั้นมีความสวยงามครับ เพียงแต่ในประโยคนั้นผู้เขียนยังไม่รู้ว่าควรจะเล่าอะไรก่อน เล่าอะไรหลัง มันเหมือนกับผู้เขียนจินตนาการณ์ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นในประโยคนั้น แล้วใส่ทุกอย่างลงมา

วิธีแก้ = อ่านนิยายของตัวเองซ้ำครับ ปัญหาส่วนใหญ่น่าจะเกิดจากเขียนจบแล้วลงเลย ไม่ได้รีรีดก่อน ถ้าอ่านเองก็น่าจะเห็นประโยคแปลกๆได้ครับ

2. ความกระชับของประโยค ผู้เขียนใช้คำเชื่อมมากเกินไป เป็นจุดอ่อนของคนเขียนนิยายแฟนตาซี ชายส่วนใหญ่แทบทุกคนครับ เกิดจากการที่เรากลัวว่าคนอ่านจะไม่เข้าใจที่เราเขียน เลยพยายามเชื่อมทุกคำ ขออณุญาตนำประโยคจากในนิยายของคุณมาเป็นตัวอย่างนะครับ

"ไม่นานก็มีอากาศยานบินโฉบเหนือศีรษะด้วยความเร็วสูงพร้อมคำรามเสียงเครื่องยนต์ไอพ่น ตามด้วยเสียงโซนิคบูมกังวาลแทบแก้วหูทะลุ ต่อด้วยคลื่นกระแทกส่งฝุ่นควันกระจายฟุ้งจนฟรีดต้องหลับตาและปิดหูแน่น จากนั้นเขาจึงแหงนมองท้องฟ้า เห็นยานบินสีดำขนาดไม่ใหญ่กำลังร่อนผ่านยอดเขาที่เว้าแหว่ง..."

เปลี่ยนเป็น

"อากาศยานบินโฉบเหนือศีรษะด้วยความเร็วสูง คำรามเสียงเครื่องยนต์ไอพ่น เสียงโซนิคบูมกังวาลแทบแก้วหูทะลุ คลื่นกระแทกส่งฝุ่นควันกระจายฟุ้งจนฟรีดต้องหลับตาปิดหูแน่น เขาแหงนมองท้องฟ้า เห็นยานบินสีดำขนาดไม่ใหญ่กำลังร่อนผ่านยอดเขาที่เว้าแหว่ง..."

อันใหม่คือผมไม่ได้เพิ่มอะไรเลย เพียงแค่ตัดคำเชื่อมที่ไม่จำเป็นออกครับ

3. ลำดับการเล่า

คนเขียนเปิดนิยายมาเหมือนกำกับภาพยนต์ครับ การเปิดด้วยจดหมายไม่ใช่สิ่งที่ผิด แต่คนอ่านส่วนใหญ่จะติดตามนิยายของเราเพราะตัวละครมากกว่าพล็อตที่ยิ่งใหญ่ คนอ่านจะต้องรู้สึก relate กับปัญหาตัวละครมากกว่า plot ถึงจะเล่าพล็อตได้ครับ ลองเขียนในผ่านมุมมองที่ตัวละครเอกต้องเจอดู ยกตัวอย่างเช่นเรื่องสิบปีก่อนเหตุการณ์เริ่มเรื่อง อาจไม่จำเป็นต้องเล่าตอนนี้ เก็บไว้เล่าช่วงที่เรารู้สึกว่าเราวางรากฐานตัวละครมาดีแล้วก็ได้ครับ

4. สุดท้าย ต้องเข้าใจว่าเราอยู่ในยุคที่ทุกคนล้วนใจร้อน

นักอ่านใจร้อนที่จะมีความสุขกับการอ่าน ยิ่งในยุคที่สื่อส่วนใหญ่อยู่ในมือถือ สมาธิในการอ่านของคนรุ่นใหม่จะน้อยลง ต้องยอมรับว่า "อ่านในมือถือ กับอ่านเป็นรูปเล่ม" สมาธิการอ่านตางกัน หากนิยายเรายังอยู่ใน mobile platform การเปิดเรื่องด้วยข้อมูลหนักๆ หรือ lore ประวัติศาสตร์ของโลกสมมุติที่เราสร้าง อาจจะไม่ใช่การนำเสนอที่ดีนักครับ

ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ ^^