ดำเนินเรื่องเหมือนกัน

อย่างตัวอย่างที่จขกทยกมา เอาเข้าจริงเขียนออกมาไม่เหมือนกัน แน่นอน แค่เปลี่ยนเพศตัวละคร มุมมองก็เปลี่ยนแล้ว นี่เปลี่ยนองค์ประกอบตั้งสามสี่อย่าง ยังไงก็ไม่ก๊อปครับ ออกมาคนละแบบแน่นอน

เคสเดียวในสายตาผมที่เข้าข่ายก๊อปคือก๊อปต้นฉบับครับ ประเภทเอาบทสนทนาหรือบทบรรยายของคนอื่นมาทั้งดุ้น อันนั้นไม่เหมาะสมจริง ผิดกฏหมายด้วย

มีกรณีตัวอย่างเกี่ยวกับการดำเนินเรื่องเหมือนกัน หรือใกล้เคียงกัน รวมถึงการก๊อปปี้ละครจีนมาเขียนเป็นนิยาย สำนักพิมพ์รับผิดชอบด้วยการหยุดพิมพ์ แต่นักเขียนก็ไม่เคยต้องรับผิดชอบอะไรนะ เพราะตามกฎหมายผู้เสียหายต้องเป็นฝ่ายฟ้องร้อง ยุ่งยากเกินไป

ในยุคที่คนเขียนขายอีบุ๊กเอง ก็มองตรงว่าขายได้ขายสะดวก คนอ่านจะโวยวายเท่าไรมันก็ไม่มีผลอะไร

อยู่ที่กลุ่มแฟนคลับ ถ้ามองแล้วมีมากกว่าและจูงจมูกได้ง่าย จะสวมบทผู้ถูกกระทำ ปล่อยทัวลง ดีสักอีกได้ดราม่าโปรโมทฟรีด้วย

ว้า...คนคิดพล็อตเองอย่างเราก็จ๋อยสิ

จอนวิคมีความแปลก หากใครทำคล้าย มันจะเรียกเลียนแบบทันที เป็นผลมาจากความซับซ้อนของมันนั่นเอง เหมือนไก่เคเอฟซี หากใครทำเหมือน จะถูกหาว่าลอกสูตรทันที แต่ถ้าเป็นไก่ทอดธรรมดาทั่วไป หากรสชาติเหมือนกัน ก็จะไม่มีใครสนใจ

ถ้าพล็อตนิยายธรรมดา หากมีใครเหมือน จะไม่ซีเรียส

แต่ถ้านิยายพล็อตพิลึกพิศดารมากมาย แล้วยังจะมาคล้าย แบบนี้ลอกแน่นอน

มีแบ่งเป็นสองแบบค่ะ แบบหนึ่งได้ แบบหนึ่งน่าเกลียด

1. โครงเรื่องคลาสสิค - จำพวกโครงเนื้อเรื่องที่กลายเป็นพล็อตคลาสสิคไปแล้ว จับมือใครดมไม่ได้ว่าเป็นพล็อตของใคร พวกนี้ค่อนข้างเอามาเขียนมาใช้ได้อิสระ อย่างเร่ื่องแนวที่จขกทยกตัวอย่าง เราคิดว่ามันเป็นพล็อตคลาสสิค ใครเขียนเหมือนกันก็ไม่แปลก เช่นอาจจะดำเนินเรื่องตามโรมีโอจูเลียต นิทานกริม หรืออะไรแบบนั้น จำพวกพล็อตมาจากวรรณกรรมที่หมดลิขสิทธิ์ไปแล้ว หรือกระทั่งพล็อตที่เขียนกันทั่วบ้านทั่วเมืองไปแล้วว่ามันปกติ อย่างต่างโลก ดำเนินเรื่องเหมือนกันหมด แต่ใครจะเขียนก็ไม่มีอะไรผิด

2. ไม่ถือเป็นพล็อตคลาสสิคแต่ดันเหมือนกัน หรือรายละเอียดเหมือนกันเกินไป - ยกตัวอย่าง เขียนเรื่องแนวตัวละครเอกโดนจอมวายร้ายสาปตอนเด็กให้ตาย แต่ดันไม่ตายและทำให้ตัวร้ายสิ้นชื่อไปชั่วขณะ เข้าโรงเรียนเวทมนตร์ ภาคหนึ่งตัวเอกสู้กับอาจารย์ที่มีตัวร้ายสิงอยู่ ภาคสองตัวเอกสู้กับตัวร้ายตอนเด็ก ภาคสามตัวเอกได้เจอพ่อทูนหัว เข้าใจผิดว่าพ่อทูนหัวเป็นคนนิสัยไม่ดี ภาคสี่บราๆๆๆๆ

อนึ่ง ส่วนใหญ่นักอ่านมักจะชอบอ่านอะไรที่ตัวเองคุ้นค่ะ จำพวกเปิดใจอ่านอะไรแปลกๆ ที่ตัวเองไม่คุ้นจะหายาก และเมื่ออ่านเรื่องไหนที่ตัวเองชอบแล้วจะอยากหาเรื่องเดิมๆ พล็อตเดิมๆ อ่านต่อ เพราะงั้น-เรื่องอย่างใครเขียนนิยายออกมาดีๆ แล้วโดนเขียนตามลอกพล็อตจนกลายเป็นกระแสมันก็ไม่แปลก อย่างนักอ่านอ่านแฮร์รี่แล้วติดใจอยากอ่านต่อจนมีคนเอามาเขียนตามมันก็มีเยอะ กระทั่งส่วนหนึ่งของพล็อตกลายเป็นกระแส กลายเป็นคลาสสิคที่ใครๆ ก็เขียน เปลี่ยนและยอมรับได้แบบงงๆ อันนี้บางทีจะถือว่าถูก

แต่ถ้ามันไม่กลายเป็นกระแสหรือไม่ถูกคัดจนกลายเป็นพล็อตคลาสสิคไปแล้วแล้วเอาของเขามาเขียนคนเดียวเนี่ย อันนี้น่าเกลียด และสัจธรรมน่าเกลียดอีกอย่างคือถ้าคุณดัง มีคนตามผลงานเยอะ ก็อปใครมาแฟนคลับก็แก้ต่างให้หมด ต่อใ้ห้เป็นบริษัทเกมขายเกมได้หลายล้านชุด มีข่าวออกมาว่าก็อปผลงานนักวาดตัวเล็กๆ น่าสงสาร แฟนคลับก็จะปกป้องและบอกว่า "คิดไปเอง เขาไม่ได้ก็อป อิจฉาเขาสิถึงบอกว่าเขาก็อปตัวเอง" แต่ถ้าไม่มีแฟนคลับแล้วล่ะก็ ต่อให้ไม่ก็อปใครเลย ถ้าไปเหมือนคนดังเข้านิดหน่อยก็เตรียมโดนด่าค่ะ หรือไม่ก็โดนเปรียบเทียบ "ผลงานเธอเหมือนคนคนนี้จังเลย" เอ้า...คิดเองแต่เหมือนโดนบอกทางอ้อมว่าก็อปเฉย...

มันมีความคล้ายได้ เดินเรื่องเหมือนกันได้ อย่างไรการบรรยายก็ไม่มีทางเหมือนกัน จึงบิดข้อกฎหมายระเมิดลิขสิทธิ์ไปได้มาก จากการใส่นู่นนิดนี่หน่อย แค่มันจะน่าเกลียดเท่านั้น หากผู้อ่านเคยอ่านเรื่อง การเดินเรื่องแนวนี้มาก่อน เขาจะรับรู้ได้ทันทีว่ามันมีความคล้าย แล้วจะอ่านทำไม ส่วนคนไม่รู้ก็อ่านชิวๆ งานดี พรีเมี่ยมกันไป