ขอใช้พื้นที่นี้เขียนความในใจครั้งสุดท้าย

สวัสดี ผมมีเรื่องอยากจะเขียนเพราะผมไม่สามารถที่จะบอกใครได้จริงๆ ผมชื่อยอน เกิดมาในครอบครัวที่ยากจน ไม่เคยได้รับโอกาสดีๆในชีวิตเลย เพราะเกิดมา มีโอการเรียนจบแค่ ม.หกเท่านั้น จะไปเรียนต่อ ป.ตรีทางบ้านก็ไม่มีเงินส่งเรียน ผมน้อยใจในชีวิตตนเองเหลือเกินครับ เพื่อนที่เรียนด้วยกันตอนนี้เขาได้ดีกันหมดแล้ว บางคนเป็นครู เป็นหมอ ทำงานราชการ ส่วนผมไม่ได้เป็นอะไรเลย ความตั้งใจและความฝันของผมคืออยากเป็นครูครับ ผมปล่อยเวลาไห้ล่วงเลยมาเรื่อยๆ จนตอนนี้ผมอายุ26ปีแล้ว ผมเสียโอกาสในชีวิตไปหลายอย่าง เพียงเพราะความยากจนที่ส่งต่อรุ่นสู่รุ่น ผมเคยไปสมัครทุนเรียนฟรี ของมูลนิธิต่างๆ ขององค์กรต่างๆ แต่เขาระบุว่าต้องอายุไม่เกิน20ปี และผมอายุเกินแล้ว นี่คือโอกาสเเรกที่ผมได้เสียไป ผมตรอมใจมาหลายปี และป่วยเป็นโรคซึมเศร้า ผมร้องไห้เเละน้อยใจในชีวิตเหลือเกิน เราเเค่อยากเรียน แต่เราไม่มีเงิน เราไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียนหรอเลยครับ ทำไมโลกนี้มันโหดร้ายจัง ทุกอย่างต้องใช้เงินจริงๆ ผมเห็นลูกคนรวยบางคนพ่อแม่ส่งไห้เรียนมีทุกอย่างเพียบพร้อมแต่เขาไม่ตั้งใจเรียน ต่างจากคนที่อยากเรียนแต่ไม่มีเงิน ดิ้นรนแทบตายก็ไม่ได้เรียน  ผมเคยไปสมัครเรียนแล้ว แต่ต้องจ่ายค่าแรกเข้า10000บาท เป็นมหาวิทยาลัยราชภัฏนะครับ แต่ผมไม่มีเงิน เลยกลับบ้านด้วยความผิดหวัง บัดนี้มาถึงเวลาของผมแล้วที่จะต้องจากโลกอันโหดร้ายนี้ไป ผมคิดและหาวิธีที่จะไห้ตัวเองตายโดยไม่ทรมานครับ ผมจะแขวนคอตัวเอง บางคนบอกว่าทรมานนะกว่าจะตาย แต่ไม่ใช่ทั้งหมด เมื่อเชือกรัดที่คอเชือกจะไปกดเส้นเลือดที่ไปเลี้ยงสมอง และผมจะหมดสติภายในเวลาไม่ถึงนาที หลังจากนั้นสมองก็ขาดเลือดและผมจะตายในอีกสี่นาที ผมขอโทษพ่อแม่ ขอไห้พ่อแม่อโหสิกรรมไห้ผมด้วย ผมเพียงแค่อยากมีโอกาสเรียนต่อเหมือนกับคนอื่นๆบ้าง ผมหัวดี เรียนเก่ง ความจำดี แต่ผมไม่มีโอกาสได้เรียน เพียงเพราะผมจนและผมไม่มีเงินเรียน