เราเป็นลูกที่นิสัยเสียหรอ?
เราตั้งใจทำหมาล่าชาบูให้ครอบครัวด้วยความที่เราจะไปเรียนมหาลัยในตัวเมืองเดือนหน้า เราก็เลยอยากจะทำอาหารอร่อยๆให้สุดฝีมือให้ทานแต่พอทานไปทุกคนดูเหมือนไม่ชอบเราเลยถามแม่ แม่ก็บอกว่ารสชาติไม่ถูกปากเพราะเกิดมายังไม่เคยทานเลยเพราะทานแต่หมูกระทะ(โอเคเราก็เข้าใจได้)
แล้วก็มีอาเข้ามาบ้าน(อาลูกคนละพ่อนิสัยเขาเป็นคนที่ขี้เหล้า สูบบุหรี่ ขี้ขโมย เคยขโมยของร้านค้าแล้วร้านจับได้ พ่อก็ไปจ่ายให้ เคยขโมยนาฬิกาหลักหมื่นโลเหล็กของพี่ชายที่มาเที่ยวบ้านด้วยแต่จับไม่ได้ หลายๆคนสงสัยแต่จับไม่ได้ แม่ถามเขาไปขายให้ใครเดี๋ยวไปถ่ายมาเอง เขาพูดไม่ได้เอาไปสาบานให้ตายเลยแต่ก็คงพูดพอจบๆและมีเหตุการณ์อีกหลายๆอย่างขนาดแม่แท้ๆเขายังไม่ยอมให้กินข้าวด้วยทั้งๆที่ก็เป็นลูกตัวเอง)เขามาขอข้าวประจำแหละคะเราก็ให้ ทีนี้ยายเราอยู่ข้างนอกส่วนตัวยายไม่ชอบยายเคยพูดกับเราบอกว่า-นี้มันเล.. ขนาดแม่ยังไม่ยอมให้กินข้าวอย่าให้มันมาเหยียบบ้านกู
จากบ้านกุ ลำคาน อย่ามายุ่งวุ่นวาย เราเข้าใจว่ามันรุนแรงแต่มันก็สมควรแล้ว)เราก็พุดว่าอย่าพุดเกลียดคำนี้ที่สุดพุดอะไรบ่อยลำคาน ทีนี้เขาก็พุดเรื่องนั่นนี้เสร้จเขาก็กลับพ่อก็โกรธเลยเลิกกินแล้วเดินหนี เพราะเราไม่ชวน พ่อบอกนิสัยเสียทำตัวแย่เขาเป็นอาก็ชวนบ้าง เราก้บอกก้เขาไม่กิน แม่พุดเขาไม่กินหรอกเขากินเหล้า พ่อก้บอกนิสัยไม่ดีทีหลังอย่าทำเดี๋ยวโดน เราเสียใจน้อยใจมากตั้งใจทำให้กินทุกอย่างทำน้ำจิ้มสอยเนื้อเตรียมจาน แต่กลับเจอเรื่องแบบนี้ เราจึงพูด เรามากก้ไปอยุ่กับเขาดิ พ่อก้โมโหบอกว่าอย่ามาพุดแบบนี้กุ-ทำไรให้คิดมากๆ
น้ำตาน้ำมูกเราไหลไม่หยุดร้องสะอื้นไม่มีเสียง
บอกจึงพูด รุ้อยุ่ว่าลูกไม่ชอบ-นี้ -นี้มาบ้านเมื่อไหร่ฉันกินข้าวไม่อร่อยทุกครั้ง
(แม่เคยบอกอาเขาทำผิดเท่าไหร่พ่อก็ไม่พุดมีแต่รักแล้วบอกสงสารชาติเกิดมันชีวิตคนเราไม่เท่ากันอะไรช่วยได้ช่วยไป ส่วนตัวเราในเมื่อเขาทำตัวเองแท้ๆทำไมยังไปรักวะ) สุดท้ายทุกคนก็งอนกันแล้วเราก็ร้องไห้ไม่หยุดมา4-5 ชม.ได้จนตอนนี้ก็กำลังร้อง
## ซึ่งอยากถามว่าเราผิดมากไหมช่วยบอกที
ทุกวันนี้เราก็ทำไรไม่เป็นอย่างที่หวังเลย หวังว่าจะทำให้ทุกวันมีความสุขมีรอยยิ้ม ทุกวันเรารักกันมากนะคะ แต่เมื่ออาคนนี้เข้ามาในบ้านเราก็ไม่เคยมีความสุขเลย
(บ้านเป้นของยายเราโตยายบอกจะยกให้เรา)
# เข้าประเด็นแบบสรุปๆนะคะ
เขามาบ้านเราเพื่อมาขอข้าว แล้วเราไม่ชวนกินหมาล่าชาบูเราชวนแต่ยาย เขาเห็นสาหร่อยน่ากินจึงขอชิมแล้วบอกถ้าเหลือเก็บไว้ให้หน่อย เราก็พยักหน้าตอบเขาพุดคุยเสร้จแล้วก็กลับ พ่อที่อยุ่ข้างๆจึงโกรธแล้วไม่กินต่อเพราะเราไม่ชวนแล้วพุดว่าห้ามทำแบบนี้อีกนิสัยเสีย เราได้ยินคำนี้เสียใจมากจึงร้องให้เราตั้งใจทำสุดฝีมือให้กินด้วยความน้อยใจจึงบอกว่าถ้ารักมากก็ไปอยุ่ด้วยกันสิ พ่อก็ปรี้ดแล้วพุด
อย่าพุดคำนี้ไม่ชอบ แม่ก็บอกว่าก็รุ้ว่าลุกไม่ชอบจะพุดอะไรมากมาย พ่อก็บอกอย่าทำแบบนี้อีกเดี๋ยวจะโดน แม่ไม่โอเคจึงพูด ถ้า-นี่มาฉันไม่เคยได้กินข้าวอร่อยๆหรอก สุดท้ายก็ไม่เป็นอย่างที่เราคาดหวังว่าจะทำให้ทุกๆวันมีความสุขก่อนจะเข้ารั่วมหาลัย
**เราเลยอยากจะถามว่า เราเป็นลูกนิสัยเสียหรอ
ขอบคุณสำหรับคำตอบนะคะ
4 ความคิดเห็น
ดราม่าเยอะ นอนเหอะ
คุณสันดานไม่ดีนะ อย่างแรกเลยบ้านที่คุณอยู่ไม่ใช่บ้านคุณ ที่คุณบอกบ้านเป็นของยายคุณแล้วยายคุณบอกว่าจะยกบ้านให้คุณนั่นยังไม่เกิดขึ้น ยายคุณอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ สถานะของคุณตอนนี้คือผู้อยู่อาศัย มีสิทธิ์อะไรไปไล่คนอื่นให้ออกจากบ้านแล้วคนที่คุณไล่เป็นอาคุณด้วย แล้วยังหยาบคาย อาคุณถือเป็นญาติผู้ใหญ่ ไม่มีความเกรงใจ พ่อคุณสอนคุณคุณก็ไม่ฟัง สรุปคุณเป็นคนสันดานเสียเป็นคนที่ต่ำ รีบปรับปรุงตัวเถอะ
เป็นลูกที่โคตร-เลย ไล่พ่อให้ไปอยู่กับคนอื่น อีแม่ก็ให้ท้ายอีลูกจนอีลูกเสียคน
รู้ว่าเค้าเป็นไงก็ยังไปอยู่ก็กฏแรงดึงดูดน่ะ
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?