ขอคำวิจารณ์แบบหนักๆหน่อยครับ
ตั้งกระทู้ใหม่
ผมก็เลยอยากมาขอคำแนะนำและคำวิจารณ์จากทุกคนครับ
เอาแบบหนักๆได้เลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจหรือรักษาน้ำใจกันนะครับ จะถึงขั้นขึ้นคำหยาบหรือยังไงก็เต็มที่เลยครับ จะเป็นนักเขียนรุ่นพี่, นักอ่านตัวยง, หรือคนทั่วๆไป จะเป็นคำวิจารณ์จากใครก็ได้ผมพร้อมรับฟังเต็มที่ครับ
แล้วก็ถ้าให้เหตุผลแล้วก็คำแนะนำได้ด้วยจะขอบคุณมากครับ เช่น "น่าเบื่อ" ก็อยากให้บอกว่ามันน่าเบื่อยัง ต้องแก้ยังไงถึงจะหายน่าเบื่อ ถ้าได้อะไรประมาณนี้ได้จะขอบคุณมากครับ
แล้วก็มีบางอย่างที่ผมพอจะเข้าใจแล้วว่ามันแย่ตรงไหนแต่ไม่รู้จะแก้ยังไงก็อย่างการเล่าเรื่องซึ่งผมรู้สึกว่าผมทำได้ค่อนข้างแย่เลย ผมเลยอยากขอคำแนะนำในเรื่องนี้ด้วยนะครับ
แต่ถ้ายังไงก็ของดพวกคำว่า "เลิกเขียนแล้วไปทำอย่างอื่นเถอะ" นะครับ ถ้าเป็นแบบนั้นผมก็คงไม่มาขอคำแนะนำหรอก
ลิงค์ - https://dekd.co/w/n/2550324
Urizu―G
23 เม.ย. 67 เวลา 16:03 น.
1,176
views
5 ความคิดเห็น
สิ่งที่ผมได้มาจากการไล่อ่านนิยายของตัวเองนะครับ
- การแบ่งบท
ผมรู้สึกว่าผมแบ่งบทได้ไม่ค่อยดีนะครับ ในบางทีตัวละครที่ควรจะอยู่ในฉากนั้นด้วยก็กลับหายไปเลย หรือแบบไม่รู้สึกถึงเลย
- การเล่า
ผมรู้สึกว่าผมเล่าออกมาได้งงๆ หน่อยรึเปล่า อันนี้ผมไม่ค่อยแน่ใจผมตัวผมเองเป็นคนเขียนเพราะงั้นผมเลยเข้าใจเรื่องทุกอย่างอยู่แล้ว ผมเลยไม่รู้ว่าที่ผมเล่าออกไปคนจะเข้าใจรึเปล่า?
- บทสนทนา
อันนี้ผมคิดของผมเองว่าบทสนทนาของตัวละครมันดูไม่เป็นธรรมชาติหรือดูขัดๆรึเปล่า?
- การบรรยาย
เช่นบรรยายสีหน้า ท่าทาง สถานที่ หรือรูปร่างหน้าตาตัวละครผมรู้สึกว่าผมดึงภาพในหัวออกมาบรรยายได้ไม่ดี
ที่ผมวิจารณ์ตัวเองได้ก็ประมาณนี้แหละครับ มีใครพอมีคำแนะนำให้ไหมครับ?
อ่านไปตอนเดียวค่ะ เวียนหัวหน่อย ๆ อาจจะเพราะไม่ค่อยถนัดแนวไลท์โนเวลญี่ปุ่นที่เขียนด้วยภาษาไทย แต่คิดว่าคุณเขียนเล่าเรื่องงงอยู่ บางที่ไปเร็วเหมือนอธิบายให้ผ่าน ๆ ไปทีเพราะมีจุดที่อยากไปให้ถึงมากกว่าตรงที่กำลังเขียน แล้วลอจิกหลาย ๆ ส่วนก็รู้สึกแปลก ๆ อาจจะไม่ได้ผิดอะไรแต่มันแปลก ๆ เหมือนข้อมูลที่ให้ยังไม่ครบ ไม่ครอบคลุม หรือไม่ก็ ไม่เม้คเซ้น (อีกอย่างข่าวในทีวีสำนวนไม่เหมือนข่าว)
เราอ่านแล้วเราไม่ค่อยเห็นภาพโฟลวของเรื่อง อะ มีความรู้สึกเหมือนคนเขียนคิดอยากจะเขียนอะไรก็ใส่แบบแรนด้อม ๆ หน่อย ๆ คืออ่านหน้าแรกก็นึกว่าพระเอกจะรู้ตัวแต่แรกว่าเข้ามาอยู่ในมังงะแล้ว แต่เปิดเรื่องคือไม่รู้เลยจนเห็นข่าว
แล้วคือยังไงอะ เห็นข่าวแค่นี้บอกว่ามันเหมือนกับในมังงะ แบบว่าโห ขนาดตอนนี้มังงะที่เคยดังที่เราเคยชอบเมื่อก่อนเรายังจำไม่ได้เลยนะว่ามันมีรายละเอียดอะไรบ้าง เอาเป็นว่าอ่านแล้วไม่เชื่อว่าพระเอกจะจำได้ นี่ก้โดนตัดคะแนนไปแล้วหนึ่ง หน้าที่นักเขียนคือทำให้คนอ่านเชื่อว่าพระเอกจำได้จริง ๆ และทำไมถึงจำได้ เช่นบอกคนอ่านว่าพระเอกชอบมังงะนี้มาก เป็นแฟนคลับ มีฟิกเกอร์ครบ มีการ์ด มีกู้ดส์ มีมังทุกเล่ม ดูเมะซ้ำห้าสิบรอบ ท่องเซริฟเจ๋ง ๆ ขึ้นใจ ถ้าคุณเขียนแบบนี้เราอาจจะเชื่อ แต่คุณดันเขียนว่า ตัวเอกก้ไม่ได้สนใจแค่เพื่อนยัดเยียดให้ มันเลยแบบ อัลไลวะเนี่ย แล้วก็ ฉากที่พระเอกรู้ตัวว่ามาอยู่ในมัง มันน่าจะบิ๊วด์อารมณ์ทำให้ดูอลังได้มากกว่านี้ คุณก็เขียนทื่อ ๆ ตรง ๆ มากไป ดูข่าว ตกใจข่าวแล้วนึกย้อนว่านี่มันเหมือนมัง จากนั้นเล่าว่ามังเป็นเรื่องยังไง คือมันเร็วไปแหละ วิธีการแก้ไข = ไม่มี คุณต้องสะสมประสบการณ์โดยการหาอ่านหรือหาดูสื่อที่เขาเล่าเรื่องเก่ง ๆ มีการลำดับเหตุการณ์ที่ดี แบบที่จะดึงอารมณ์ร่วมของนักอ่านออกมาได้
คือเพราะประสบการณ์ยังน้อย (นิยายเรื่องแรก) มันเลยยังทำให้ไม่สมูทเป็นธรรมดา แบบว่า เราก็แนะนำให้แก้ไม่ได้เพราะเห็นนิยายคุณแล้วคิดว่ามันไม่ได้แก้ได้ทางเดียว มันแก้ได้หลายทางมาก เช่นเพิ่มข้อมูล หรือเปลี่ยนอีเว้นต์ เห็นแล้วคิดว่าถ้าเป็นตัวเองก็แก้ได้หลายแบบแต่ให้มันลงที่เดิมได้ (เก็ตมะ?)
ภาษาญป. วัฒนธรรม ไม่เป๊ะ อ่านแล้วเราหงุดหงิด นี่เป็นเหตุผลให้เราไม่อ่านไลท์โนเวลญป แปลไทย หรือเป็นไลท์โนเวลที่คนไทยแต่งเลย Gifu นึกว่า จังหวัดกิฟุ ถ้า Gift มันก็อ่าน กิฟโตะได้ ไม่ต้องกิฟุโตะมั้ง ตอนแรกนึกว่า Gifu to koi อะ
แล้วมังงะชื่อแบบนี้ดังได้จริง ๆ เหรอ? นี่ยิ่งไม่เชื่อใหญ่ 55555 คือแบบ เออเข้าใจว่ามันคือนิยาย แต่โอเค เราเรื่องมาก 5555555
อ่านต่อไปเจอพระเอกบอกอายุสมองมากเกินไป เอ่อ…จริงอะ? แน่ใจนะ?
ล่าง ๆ ไม่มีอะไร ดูเป็นรอมคอมวัยเรียนทั่ว ๆ ไป แต่ตรง กิฟต์ของนางเอก มันออกจะดูแกรนด์ แต่คุณเขียนซะเหมือนเป็นเรื่องไม่น่าสนใจไปได้ สรุป ๆ คือเหมือนคุณเล่าเรื่องไม่เก่ง ไปสะสมประสบการณ์ซะ เดี๋ยวก็เขียนดีขึ้นเอง มันไม่ได้จะดีได้ในการเขียนครั้งแรกหรอก
เพิ่มเติม คำผิดมีตั้งแต่ตอนแรก คำผิดเยอะแยะหลายที่ ไปเช็คหน่อยก็ดี เช่น ไฟลุก รังเกียจ
โอเคขอบคุณครับ
ผมคิดว่าผมพยายามเรื่องคำผิดมากแล้วนะ ยังมีหลุดมาอยู่เลยแฮะ ขอบคุณมากนะครับ
- เรื่องข่าว ผมยอมรับเลยครับว่าผมไม่ได้ตั้งใจเขียนเลยครับเพราะผมคิดว่ามันเป็นส่วนเล็กๆก็เลยเขียนลวกๆ แต่พอมาเห็นแบบนี้ก็รู้สึกอยากแก้เหมือนกันครับ ถ้ายังไงผมอยากจะขอวิธีหน่อยได้ไหมครับว่าต้องเขียนเป็นยังไงถึงจะดูเป็นสำนวนข่าวมากขึ้น
ถ้าเป็นรายงานข่าวทั่วไปจะใช้ศัพท์กระชับและเป็นทางการค่ะ เข้าใจว่ายาก ถ้าจะให้ไปหาข่าวดูก่อนแล้วมาเขียน (มีตัวอย่างนะ 5555 https://youtu.be/vOz57YC46zM?si=tYcAzY_z9sYs_4S4)
ข่าวญปจะชอบบอกเวลา(ละเอียด) ตามด้วยสถานที่(ละเอียด) ใคร (เพศ+อายุ) แล้วก็ เกิดอะไร โดยไม่ใส่อารมณ์เพิ่มเติม อันนี้อยากเน้นมากว่ามันไม่เหมือนข่าวไทยที่ชอบใช้ศัพท์แสดงฟีลลิ่ง เช่นแบบ ดูสิคะ ทำไปได้ยังไง ฯลฯ
แบบ เขียนคร่่าว ๆ ก็อาจจะเป็น: ข่าวต่อไป ค่ำวานนี้ที่เขตชิบุย่า กรุงโตเกียว เกิดเหตุเด็กหนุ่มวัย xx ปี ถูกเปลวไฟคลอกร่างโดยไม่ทราบสาเหตุ เปลวไฟปรากฏขึ้นอย่างทันทีทันใดและลุกโชนเป็นเวลาห้านาทีก่อนจะดับลงอย่างสงบ ไม่มีผู้ที่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่เด็กหนุ่มคนดังกล่าว โดยผู้ประสบเหตุยืนยันว่าไม่ใช่การเล่นมายากลหรือการแสดง ขณะนี้จึงอยู่ระหว่างการตรวจสอบหาสาเหตุที่แท้จริง
เห็นข่าวงี้คิดว่าโซเชียลถล่มชัวร์ 5555 หาว่าเฟ้ค (ว่าแต่เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมในเรื่องคุณถึงให้มหาลัยมาตรวจสอบเรื่องนี้)
//ขอแบ่งเม้นต์นะคะ เดี๋ยวจะยาวไป
เราไม่คิดว่าคนอายุ 23 จะปล่อยทุกอย่างเลยตามเลยได้อยู่ดีน่ะค่ะ เพราะเป็นวัยที่บางคนบังค้นหาตัวเองอยู่เลย บางคนยังคิดอยู่ว่าอนาคตอยากจะทำงานอะไร รายได้เท่าไรก้าวหน้าไปทางไหน อยากมีรถมีบ้าน มีบ. มีโรงงาน เป็นวัยที่ไฟค่อนข้างจะมาเต็ม ยิ่งได้รีเซ็ตชีวิตกลับไปเป็นเด็กใหม่ ยิ่งน่าจะอยากแก้อะไรที่เคยผิดพลาดมานะ เลยไม่คิดว่าจะปลงง่ายๆ คือมันไม่ใช่ว่าพระเอกเฉยๆกับการเข้ามาอยู่ในโลกมังงะน่ะค่ะ ที่คุณเขียนคือ พระเอกเฉย ๆ กับทุกอย่าง ไม่ว่าโลกนี้จะเป็นมังงะหรือไม่
คนที่จะมีลักษณะแบบนี้ได้ อาจจะต้องมีอดีตบัดซบจนรู้สึกว่าชีวิตมันไม่มีอะไรแล้วปลง หรือผ่านเรื่องราวมาเยอะ หรือเข้าถึงธรรม มันไม่น่ามีคนปกติจู่ ๆ นิสัยไม่สนใจอะไรเลยเบื่อโลกไปวัน ๆ หรอกมั้งคะ
ลองดูแล้วกันค่ะ มันอาจจะไม่ได้ผิดที่เซ็ตติ้งของคุณ แต่มันอาจจะผิดที่คุณยังทำให้คนอ่านเชื่อไม่ได้ว่าพระเอกเป็นงี้จริง ๆ
23 คือจบมหาลัยไม่ก็เกือบจบแล้วนะคะ ไม่น่าความคิดเท่าเด็กม.ปลายอะ ตรงอายุสมองนี่แค่หมั่นไส้น่ะค่ะ ถามว่าตรงไหนขัดบ้าง คือเรารู้สึกว่าคุณยังเขียนตัวละครได้ไม่เป็นธรรมชาติเท่าไร มันก็เลยแปลก ๆ ไปหมด แล้วคุณใช้วิธีการเล่าคร่าว ๆ โดยไม่ได้โชว์รายละเอียดเสียด้วย ถ้าจะให้สมจริงและแน่นปึ๊กมากขึ้น มันต้องโชว์มากกว่านร้น่ะค่ะ
แล้วก็อ้อ เด็กเพิ่งจบที่ญป ทำงานคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ (ถึงจะแล้วแต่บ.ก็เหอะ แต่วัฒนธรรมคร่าว ๆ นะ) จะโดนใช้งานเยอะเลยค่ะ ต้องติดต่อคนนั้นคนนี้ โอที ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับพี่เลี้ยง คนที่ดูแล คนที่เทรนด์ ไปโนมิไค เราคิดว่ามันไม่มีทางทำงานเงียบๆคนเดียวไม่คุยกับใครเด็ดขาดค่ะ
แล้วคุยกับเด็กมันอะไรน่าสมเพชยังไง เราก้ไม่เข้าใจพระเอกอยู่ดีค่ะ ทำไมทำตัวหยิ่ง 5555
ผมขอแก้ความเข้าใจผิดตรงนี้ก่อนนะครับ ที่ว่าน่าสมเพชไม่ใช่ว่าไปคุยกับเด็กแล้วน่าสมเพชครับ แต่ที่ผมพยายามเขียนคือ พระเอกมันสมเพชตัวเองที่เข้าสังคมไม่เก่ง อะไรแบบนี้น่ะครับ ผมเขียนตรงนี้แย่จริงๆด้วยสินะครับ กลับไปอ่านเองยังรู้สึกแปลกๆเลย555 ขอโทษด้วยครับ
เรื่องของนางเอกนี่ เราไม่รู้ว่าคุณให้น้องเป็นนางเอกจริงไหม เพราะเขียนว่าหนึ่งในนางเอกหลัก อย่างกับฮาเร็ม สรุปก็กิฟต์ของน้องดูเป็นปมดราม่ามาก ๆ แต่คุณเล่นเขียนทุกอย่างจบในครึ่งพารากราฟ ก็เลยเอ๊ะหน่อย ๆ ว่าแบบ แนะนำธรรมดางี้เลยน่ะเหรอ?
คือถ้าคุณไม่มีปมเกี่ยวกับน้องและกิฟต์น้องก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ถ้ามี คุณอาจจะต้องให้เวลากับมันมากขึ้นค่ะ ค่อย ๆ หย่อนตั้งแต่ก่อนหน้าตรงไหนที่หย่อนได้ก้หย่อน บอกมาเรื่อย ๆ ว่าประเด็นนี้มันมีอะไร นิด ๆ หน่อย ๆ เช่นพระเอกนึกถึง หรือคิดอะไรเกี่ยวกับมันก่อนจะมาเจอนาง หรือไม่ก็ใช้การโชว์เอา ไม่ใช่เล่าโต้ง ๆ หรือถ้าตอนนี้กิฟต์ยังไม่ตื่น? ก็อาจจะใส่แบบซีเคร็ด พระเอกรู้ว่ากิฟต์ของน้องจะทำให้น้องเดือดร้อน แต่ไม่บอกตรง ๆ ว่ากิฟต์น้องคืออะไร คนอ่านก็จะอยากรู้และตามต่อไป (มุกนี้ไม่ควรเกิน5 ตอนควรเฉลย) อะไรแบบนั้นน่ะค่ะ มันเป็นศิลปะในการเขียน
แล้วก็ผมไม่ตั้งใจเขียนให้พระเอกดูหยิ่งนะครับ ผมพยายามเขียนให้พระเอกไม่รู้ว่าจะทำตัวเขากับเด็กๆในวัยประถมยังไง จนต้องตีตัวออกห่างจากคนอื่นอะไรประมาณนี้นะครับ เหมือนเวลาเราไปงานรวมญาติแล้วไปอยู่กับพวกน้องๆที่เด็กกว่ามากๆ ผมก็จะไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง คุยเรื่องอะไรดี จนสุดท้ายผมก็จะตีตัวออกมาแล้วมานั่งอยู่คนเดียว อะไรงี้น่ะครับ อันนี้ผมเอามาจากตัวเองไม่รู้ว่าปกติแล้วคนเป็นยังไง555 ที่ผมเขียนไม่ได้ดูพาไปทางนั้นเลยใช่ไหมครับ จะรับไว้่แก้ไขนะครับ ขอบคุณมาก
- พวกแล็บวิจัยอะไรพวกนี้จะชอบอยู่ในมหาลัยกันน่ะครับ ไม่ใช่ว่านักศึกเป็นคนตรวจสอบหรอก ก็ให้นักวิจัยนี่แหละครับแค่เขาทำงานอยู่ที่แล็บของมหาลัยเฉยๆ ผมเลยคิดว่าบอกว่าส่งให้มหาลัยเลยน่าจะเข้าใจง่ายดี เป็นความมักง่ายจริงๆนั้นแหละครับ ขอยอมรับผิด
- พวกเรื่องนิสัยของพระเอกหรืออะไรพวกนั้น ผมคิดว่าน่าโอเคขึ้นในช่วงบทม.ปลายแล้วนะครับ ทั้งเรื่องความเฉยชาหรือความทะเยอทะยาน ก็น่าจะเปลี่ยนไปแล้วในช่วงม.ปลาย (คิดว่านะ)
- ส่วนเรื่องปมเกี่ยวกับกิฟต์นี่ยังเป็นประเด็นใหญ่เลยละครับไม่ได้เกี่ยวกับแค่ตัวนางเอกด้วย ผมเลยคิดว่าน่่าจะใช้เวลาสักพัก แต่ยอมรับนะครับว่าพอไม่มีปมแล้วนางดูจืดลงมากจริงๆ ยิ่งช่วงตอนหลังๆนี่นางจืดลงไปมากจนแถมจะเหมือนตัวประกอบไปแล้ว ผมพยายามหาวิธีอยู่ครับ เพื่อให้นางเอกของผมกลับมาเด่นอีกครั้ง
ได้ความรู้อะไรเยอะเลยครับ จะเอาไปใช้กับเรื่องที่จะดำเนินต่อแน่นอนครับ ขอบคุณมากๆเลยนะครับที่มาอุตสาห์เม้นตอบผมตั้งขนาดนี้ ขอบคุณมากจริงๆครับ
ถ้าเหตุการณ์เพิ่งเกิด น่าจะยังไม่ถึงมหาลัยค่ะ
เกิดเหตุ -> ตำรวจ/จนท. ถ้าหาเหตุผลไม่ได้ -> หาผู้รู้ ศูนย์วิจัย/มหาลัย
น่าจะต้องทำไทม์ไลน์น่ะค่ะ เช่นข่าวเนื้อหาไหนควรออกตอนไหน พระเอกจะมาเห็นตอนไหน ไม่งั้น อาโอสึกิได ต้องอายาชี่แล้วค่ะ คือต้องกลับมามีบทเยอะกว่านี้ 5555
//ที่แนะนำคือส่วนที่คิดว่าคุณนักเขียนจะเอาไปพัฒนาคุณภาพการเขียนของตัวเองนะ โดยยังไม่ได้กล่าวถึงเรื่องสิ่งดึงดูดนักอ่านนะคะ 5555 ถ้าแบบอยากให้ยอดสูงด้วยนี่น่าจะต้องเปิดตอนแรกให้น่าสนใจกว่านี้มากๆ
ตอนนี้ยังไม่ได้คิดเรื่องพวกนั้นเลยครับ ถ้าคนอ่านถ้าเยอะก็คงดีใจแหละครับ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เรื่องสำคัญ อยากจะเขียนออกมาให้ดีให้ได้ก่อน เพราะถึงจะดึงดูดคนอ่านได้ แต่ถ้าเขียนออกมาไม่ดี เขียนไม่ออก เขียนช้า มันก็จะอายเปล่าๆ 555
เขียนหนังสืออ่านรู้เรื่องอยู่ครับแต่ไม่มันเดิม ๆ ไปหมดเลย รู้ตัวอีกทีทะลุมิติเข้ามาในมังกะที่เคยอ่าน ดันเข้าไปปักธงตัวละครหญิงเพราะสถานการณ์พาไป นำพาให้เรื่องราวไปสู่จุดพลิกผันครั้งใหญ่ เรื่องราวที่ต่างจากต้นฉบับทำให้เขาต้องเล่นบทพระเอกเสียเอง
มันก็เขียนได้ล่ะ แต่ถ้าไม่บิดพล็อตอะไรเลย ก็ควรเขียนให้ได้ในระดับมาตรฐานที่เรื่องอื่นทำไว้ ไม่แบบนั้นคนอ่านเขาก็ไม่รู้จะอ่านทำไมเหมือนกัน
สิ่งที่ขาด
ควรสร้างปมความขัดแย้งหรือ Conflict ให้เป็น เช่นเซ็ทอัพปมหลักว่าโลกนี้จะล่มสลายถ้าพระเอกของมังกะกับหนึ่งในนางเอกไม่ได้กัน เป็นปมทำให้พระเอกพยายามไม่เข้าไปยุ่งกับพวกนางเอก
สร้างปมระหว่างตัวละคร นางเอกมองว่าการกลั่นแกล้งเป็นบททดสอบของพระเจ้า ไม่ต้องการให้พระเอกมาช่วย
สร้างแรงขับให้พระเอกมองเห็นเด็กพวกนี้เป็นน้องสาว เลยต้องสอดมือเข้าไปช่วย
เรื่ององค์ความรู้เกี่ยวกับการเขียนทั้งหลายอาศัยอ่านหนังสือหลาย ๆ ประเภทแล้วซึมซับเอาดีที่สุด ต้องใช้เวลาเก็บเกี่ยว เป็นส่วนที่ต้องใช้เวลา
การเล่าเรื่อง พื้นฐานคือให้เล่าด้วยปากเปล่าออกมาให้ได้ก่อนเหมือนดูภาพยนต์ก็ออกมาเล่าให้เพื่อนฟังได้ เวลาเขียนก็ใช้หลัก 5W1H ในการสื่อสารกับคนอ่าน
บทสนทนาควรใช้เพื่อสื่อสารและเล่าเรื่องกับผู้อ่าน อย่าไปมองว่าตัวละครต้องคุยโต้ตอบกันเลยต้องเขียนบทสนทนา
การบรรยาย ไม่รู้สึกเลยว่ามีการบรรยาย อ่านนิยายให้มากก็จะช่วยได้
โดยสรุปคือเขียนหนังสืออ่านรู้เรื่อง แต่เรื่องที่เล่าขาด Conflict เป็นงานผลิตซ้ำที่ขาดการนำเสนอที่น่าสนใจ ขาดเทคนิคและองค์ความรู้ด้านงานเขียน ค่อย ๆ เก็บเกี่ยวไปก็ดีขึ้นเอง
"บทสนทนาควรใช้เพื่อสื่อสารและเล่าเรื่องกับผู้อ่าน อย่าไปมองว่าตัวละครต้องคุยโต้ตอบกันเลยต้องเขียนบทสนทนา" แบบนั้นมันจะไม่ทำให้บทพูดมันดูไม่เป็นธรรมชาติเหรอครับ? หรือว่าแบบนั้นมันจะดีกว่าในเชิงการเขียน หรือว่ามันมีวิธีที่จะทำให้เป็นแบบนั้นโดยที่บทสนทนาระหว่างตัวละครยังดูเป็นธรรมชาติอยู่ไหมครับ? แบบมันดูสื่อสารและเล่าเรื่องกับผู้อ่านได้แบบที่การสนทนาระหว่างตัวละครยังดูเป็นธรรมชาติ ผมพยายามลองแล้วแต่ผมรู้สึกไม่ชอบสิ่งที่ผมเขียนลงไปเลยน่ะครับ มันดูแปลกๆไม่เหมือนเวลาคนปกติคุยกัน ถ้ายังไงลองยกตัวอย่างมาให้หน่อยได้ไหมครับ หรือลองแนะหนังสือที่มันจะทำให้ผมเห็นภาพชัดขึ้นหน่อย ถ้ายังไงขอเป็นพวกไลท์โนเวลนะครับผมถนัดอ่านแนวนั้น ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ
ก็ต้องพูดให้เป็นธรรมชาติด้วย มี Voice ที่เหมาะสมกับคาแรคเตอร์ Voice ของคนอายุ 24 ที่ผ่านชีวิตมาแบบนี้ควรออกมาเป็นแบบไหน Voice ของเด็กรวย Voice ของเด็กจน Voice ของนักธุรกิจ Voice ของคนขับรถ หานิยายแปลพวกขายดี ๆ อ่านให้เยอะ ๆ อ่านให้หลากหลาย ไลท์์โนเวลมันเป็นตัวอย่างได้ยากเพราะเจาะกลุ่มคนเสพวัฒนธรรมย่อยเป็นหลัก มันลดทอนการบรรยายและไม่เคร่งครัดไวยกรณ์์การแต่ง ไม่ได้ขายพวกหนอนหนังสือ อยากให้ดูตัวอย่างจากนิยายแปลมากกว่า แล้วค่อยมาลดทอนเอาเวลาเขียนไลท์โนเวล
ถ้าให้ยกตัวอย่างบทพูดที่เล่าเรื่อง อย่างผมเขียนว่า
"สองชิ้นร้อย ๆ ขนมปังปอนด์สดใหม่เพิ่งออกจากเตา"
"ชิ้นเดียวเท่าไรขอรับ"
"ชิ้นเดียวหกสิบ"
"ข้ามีอยู่สี่สิบ หากท่านจะกรุณา ข้ายังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวาน"
"อืม เอาขนมปัังสี่ก้อนนี้ไปส่งให้ป้อมทหารประตูทิศใต้ เสร็จแล้วกลััับมาข้าจะยอมขายขนมปังให้่ในราคาสี่สิบ"
ผมเล่าเรื่องเด็กจรหิวโซ กับพ่อค้าขนมปังที่วัดใจเด็กโดยใช้ขนมปังสี่ก้อน ผมใส่คอนฟิกลองไปให้เด็กถืือขนมปังสี่ก้อนวิ่งหนีไปก็ได้ ทำไมต้องถูกใช้งานและกลับมาเสียเงินอีก 40 เพื่อขนมปังก้อนเดียว
อ้อโอเคเข้าใจแล้วครับ ตอนแรกผมนึกว่าจะเป็นบทสนทนาที่แค่ตัวบทสนทนาเองก็บอกเล่าเหตุการ์ณทั้งหมดได้แล้ว สุดท้ายก็ต้องมีการบรรยายเพิ่มเติมเพื่อให้เข้าใจภาพของซีนทัั้งหมดอยู่ดีใช่ไหมครับ ถ้าแบบนี้น่าจะพยายามได้
ขอบคุณมากนะครับสำหรับคำแนะนำ
แล้วก็ถ้าไม่ว่าอะไรอยากขอตัวอย่างบทพูดที่เล่าเรื่องอีกสักอันได้ไหมครับ แต่รอบนี้เอาเป็นภาษาที่แคชชวลกว่านี้่หน่อย แล้วก็ดูเป็นยุคสมัยปัจจุบันมากกว่านี้หน่อยนะครับ ผมอาจจะเอาปรับใช้ หรือทำความเข้าใจได้มากขึ้น
แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรนะครับ ขอบคุณมากครับ จะนำไปปรับใช้ครับ
แล้วก็ผมไม่เข้าใจว่าVoiceในที่นี้ของพี่มันหมายถึงยังไงน่ะครับ ถ้าไม่รบกวนขอดูตัวอย่างหน่อยได้ไหมครับ ขอบคุณครับ
Character voice คือการพูดของตัวละครที่บอก ภูมิหลัง นิสัย บุคลิกภาพ ความสนใจ งานอดิเรก ความชอบ และอื่นๆ ของตัวละครผ่านองค์ประกอบต่างๆ เช่น น้ำเสียงและการใช้ถ้อยคำ
เด็กฉลาดพูดจาแบบหนึ่ง เด็กฉลาดที่ชอบดนตรี พูดโดยอิงเรื่องความความสวยงาม เด็กฉลาดที่ชอบคณิตศาสตร์พูดอ้างอิงตรรกะ เด็กโง่เลือกคำตอบที่ถูกเพราะมันถูกต้อง
ขอบคุณที่ไว้วางใจและเปิดใจให้ผมได้ให้คำแนะนำครับ ก่อนอื่นผมอยากให้คุณรู้ว่าการรู้สึกไม่พอใจหรือความไม่สบายใจที่ไม่แน่ใจว่ามาจากอะไรนั้นเป็นสิ่งที่ธรรมดาและธรรมชาติของการสร้างสรรค์ผลงานทางศิลปะ บางครั้งเราอาจรู้สึกไม่พอใจหรือไม่มั่นใจเพราะเราเป็นผู้สร้างผลงานนั้นเอง และอาจมีความกังวลว่าผลงานของเราไม่ได้ถูกต้องหรือไม่สมบูรณ์เท่าที่คาดหวัง
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ!!!! ตอนนี้กำลังพยายามอยู่เลยครับ
ไม่รู้ว่าคุณเจ้าของกระทู้ยังอยากได้คำแนะนำเพิ่มเติมอยู่หรือเปล่า เราเพิ่งมาเห็นกระทู้แล้วอยากเข้ามาช่วยแนะนำน่ะค่ะ;; -- 1. ก่อนอื่นเราคิดว่าความพอใจในนิยายค่อนข้างจะเป็นเรื่องปัจเจกมาก ๆ ค่ะ นิยายดัง ๆ หลายเรื่องไม่ได้มีพล็อตแน่นเนื้อเรื่องก็ไหล ๆ ไปแค่เจอกันชอบกันมีคอนฟลิกซ์นิดหน่อยแล้วก็คืนดีกันจบ คนที่ชอบนิยายอ่านสบาย ๆ ก็จะชอบแบบนี้ค่ะ เช่นเดียวกันหลาย ๆ เรื่องที่มีพล็อตแน่นซับซ้อนวกหน้าวนหลังตลบหลังนักอ่านแล้วดังก็มีเยอะ มันแล้วแต่ความชอบความพอใจส่วนบุคคลจริง ๆ ค่ะ ในส่วนนี้ถ้าอยากเห็นภาพรวมของนิยายตัวเองชัด ๆ เราแนะนำให้ทำ Treatment ค่ะ จะได้เห็นว่าเรื่องไหลไปในทิศทางที่ต้องการจริง ๆ หรือเปล่า บางทีแค่ย้อนอ่านมันทำให้เห็นภาพรวมได้ไม่มากพอน่ะค่ะ -- 2. อย่างที่สองเท่าที่เราได้ลองอ่าน(ยังไม่ได้อ่านทุกตอนนะคะคุณเจ้าของกระทู้ขยันมากจริงๆเรานับถือเลยค่ะ5555) เรารู้สึกว่านิยายมีความเล่าเรื่องแบบเป็นอนิเมะมาก ๆ (ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่ดี) เลยทำให้บางทีตัดบทไปค่อนข้างเร็วไม่เห็นบรรยากาศร่วมในแต่ละองก์เท่าไหร่ คำซ้ำมีให้เห็นค่อนข้างเยอะในแต่ละวรรคถ้าใช้คำหลากหลายขึ้นน่าพอช่วยให้โฟลวขึ้นได้ค่ะ เท่าที่เราได้ลองอ่านคิดว่าคุณเจ้าของกระทู้น่าจะเคยเสพงานนิยายมาบ้าง เราคิดว่าถ้าลองเสพงานพวกไลท์โนเวลน่าจะมีประโยชน์พอสมควรเลยค่ะ เพราะลักษณะการเล่าเรื่อง จังหวะการเล่าเรื่องค่อนข้างเอนเอียงไปทางไลท์โนเวลเลย -- 3.อย่างที่สาม เรื่องบทสนทนาที่เจ้าของกระทู้กังวล อาจจะเพราะเราเพิ่งอ่านแค่สองบทซึ่งในสองบทนี้เราไม่ได้รู้สึกว่าไม่เป็นธรรมชาตินะคะอาจจะเพราะระหว่างอ่านนึกภาพเป็นอนิเมะตามไปด้วยก็ไม่รู้5555 แต่ถ้าคุณเจ้าของกระทู้ไม่แน่ใจว่าประโยคนี้ไม่เป็นธรรมชาติหรือเปล่าหลังจากเขียนเสร็จถ้าลองอ่านออกเสียงประโยคที่พิมไปจะช่วยได้มากเลยค่ะว่ามันพูดเข้าปากจริง ๆ หรือเปล่า --
4.อย่างสุดท้ายที่เราคิดว่าเราอาจจะพอช่วยแนะนำได้คือเรื่องบรรยายค่ะ ที่คุณเจ้าของกระทู้บรรยายมาค่อนข้างเห็นภาพชัดเจนแล้วไม่ได้ทำให้งงแต่อย่างใดเลยค่ะ แต่บางทีการบรรยายที่เถรตรงเกินไปอาจจะทำให้งานเราขาดมิติได้ การใช้อุปมาอุปไมยพรรณาโวหารอะไรพวกนี้เข้าช่วยด้วยจะทำให้ดูอ่อนลงไม่แข็งเกินได้ค่ะ *ตามจริงแล้วงานไม่ได้แย่เลยค่ะ อาจจะเป็นเพราะชั่วโมงบินน้อยเลยมีติด ๆ ขัด ๆ บ้าง เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่นักเขียนจะเกิดคำถามกับงานตัวเองจู่ ๆ ก็อาจจะมีคำถามกับตัวเองขึ้นมาเสียอย่างนั้นว่างานเรายังเขียนดีไม่พอหรือเปล่า แต่อยากให้มั่นใจในตัวเองไว้นะคะหวังว่าจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อยค่ะ
ไม่ค่อยได้ใช้บอร์ดนักเขียนขอโทษด้วยนะคะถ้าติดกันเป็นพรืดแล้วอ่านยาก เว้นบรรทัดไม่ได้เลยค่ะจนปัญญาแล้วTT
ยังอยากได้คำแนะนำเสมอครับ ถ้ามีอะไรอยากแนะนำอีกก็พิมพ์มาได้เลยครับ ผมกะจะใช้กระทู้นี้ยันเขียนจบเลยละครับ
แล้วก็ไม่ต้องห่วงเรื่องเว้นวรรคหรอกครับ ไม่มีปัญหาเลย พี่ใส่เครื่องหมาย -- มาให้ผมแล้ว ไปแยกบรรทัดเองง่ายมากเลยครับ แล้วอีกอย่างผมก็พึ่งเคยใช้บอร์ดเป็นครั้งแรกเหมือนกัน555
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำมากนะครับ
- พวกเรื่องคำซ้ำผมก็พึ่งได้มากสังเกตเหมือนกันครับว่าผมค่อนข้างมีคลังคำศัพท์ในหัวให้เลือกใช้น้อยมาก ขอบคุณมากนะครับไม่รู้สึกตัวเลย
- พวกคำแนะต่างๆมีประโยชน์มากๆเลยครับช่วยได้เยอะเลย เรื่องให้อ่านออกเสียงของประโยคที่เขียนลงไปนี่ช่วยได้มากเลยครับ
- "ในส่วนนี้ถ้าอยากเห็นภาพรวมของนิยายตัวเองชัด ๆ เราแนะนำให้ทำ Treatment ค่ะ" [Treatment] นี่คือยังไงเหรอครับ? ขอโทษนะครับผมไม่ค่อยรู้ศัพท์พวกนี้เท่าไหร่
Treatment ของนิยายคือการเขียนเรื่องย่อแต่ละบทให้ละเอียดขึ้นน่ะค่ะ ดูตัวอย่างในกระทู้นี้ได้เลยค่ะ แต่เราก็ไม่ได้ทำตามตัวอย่างในกระทู้เป๊ะ ๆ ส่วนใหญ่จะเขียนแค่ให้ตัวเองเห็นว่าจะมีกี่ตอนจบช่วงไหนของนิยายจะเนิบช่วงไหนไคลแมกซ์บทไหนจะเชื่อมบทไหนอะไรงี้มากกว่า ปรับเปลี่ยนตามที่ถนัดได้เลยค่ะ https://www.dek-d.com/writer/50223/
ขอบคุณมากครับ!!!!
รายชื่อผู้ถูกใจความเห็นนี้ คน
แจ้งลบความคิดเห็น
คุณต้องการจะลบความคิดเห็นนี้หรือไม่ ?