Culture Shock ในนิยาย เขียนแล้วคนอ่านรับไม่ได้แต่มันจริง?!

เชื้อพระวงศ์สมัยก่อนจะแต่งงานกับสายเลือดใกล้ชิด เช่น พี่น้องร่วมบิดากันเป็นปกติ ลูกพี่ลูกน้องบ้างอะไรบ้าง คือถ้าไม่นับเรื่องศีลธรรม ในทางพันธุกรรมมันคือการไม่เกิดความหลากหลาย และทำให้มีโอกาสเป็นโรคที่สืบทอดทางพันธุกรรมได้ง่าย

เราเข้าใจที่นักอ่านบางคนมี gate of culture shock แตกต่างกันค่ะ

ความเห็นส่วนตัวผม เห็นด้วยกับคุณเจ้าของกระทู้นะครับ ค่านิยมของยุคสมัยหนึ่งอาจจะใช้ไม่ได้กับอีกยุคสมัยหนึ่ง สมัยโบราณการมีภรรยาหลวงภรรยาน้อยในสังคมจีนเป็นทั้งศักดินา หน้าตาทางสังคม

แต่จริง ๆ แล้วยุคนั้นไม่มีเครื่องจักรทุ่นแรง อีกทั้งประชากรก็มีน้อย มีเพียงแรงงานคนและสัตว์ ฉะนั้นจึงอาจเป็นกุศโลบายของคนสมัยนั้นเพื่อเพิ่มจำนวนประชากรก็เป็นได้ครับ

เห็นด้วยครับ เห็นกระทู้แนวนี้บ่อยมาก จักอะไร

ทั้งที่เป็นนิยายย้อนยุค และในอดีตการมีเมียเยอะ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาสามัญมาก นั่นเพราะหญิงชายไม่เท่ากัน

มันก็เริ่มมาจากระดับผู้ปกครองก่อนเลย ถ้าจีนก็ตั้งแต่ฮ้องเต้ อ๋อง ให้พวกขุนนางส่งลูกหลานสาวตนเองเข้ามาเป็นเมียน้อย(สนม) นางบำเรอ(นางใน) แถมคัดเลือกใหม่แทบทุกปีอีก ใครแก่ก็ไล่ออกจากวัง พวกขุนนางก็ทำตามๆกันไป ตั้งแต่เสนาบดี ยันนายอำเภอ นั่นก็เพราะการแสดงถึงอำนาจบารมี ต้องเข้าใจว่า คนสมัยก่อน กดขี่คนอ่อนแอ รวมทั้งกดขี่เรื่องทางเพศด้วย

ซึ่งนิยายบางเรื่องก็เขียนเรื่องทำนองนี้เพื่อให้ตัวละครหนีออกจากวงจรนี้ ก็จะกลายเป็นเรื่องนั้นฮิตหรือดังไปเลย ยกตัวอย่างนิยายหรือละครในโทรทัศน์แหละ แต่อันที่จริงๆสมัยก่อนมันไม่ได้เป็นแบบนี้

แต่คนอ่านก็บ่นอยู่นั่นล่ะ ว่ามันไม่ใช่ ผมนี่ต้องเขียนอธิบายไว้หน้าแรกเลย เรื่องนี้ฮาเร็มนะจ๊ะ ใครไม่ชอบก็ผ่านได้เลย

แค่มาร่วมบ่นอีกคน

เคยค่ะ แต่เป็นคนละแบบกับที่คุณจขกท เจอ

นักอ่านบางท่านสายโรแมนติก ก็จะยังชอบอะไรที่ทำให้ความโรแมนติกนั้นยังอยู่ครบถ้วนกระบวนความ สุดท้าย ก็ทำได้แค่รับเป็นความคิดเห็นหนึ่งเท่านั้น ถามว่าทำอะไรได้ไหม คงทำได้มั้ง แต่ไม่คิดจะทำค่ะ (ฮา)

ถ้าเพียงพลิกให้กลายเป็นเรื่องโรแมนติกอย่างที่นักอ่านสายนี้ต้องการ สิ่งที่ต้องการสื่อในงานเขียนนั้นก็จบเห่ ทันที

ให้คนอ่านกรีดร้องขัดใจไปค่ะ เพราะเราไม่ได้ต้องการให้เขาเห็นดีเห็นงามจบแบบพาฝันร้อยเปอร์เซนต์ ทิ้งหนึ่งเปอร์เซนต์ให้เป็นหนามตำใจไว้นี่แหละค่ะ

#นักเขียนสายซาดิสถ์

อันนี้เป็นความเห็นส่วนตัวของเราที่เป็นนักอ่านค่ะ

สำหรับเรื่องการที่นิยายแนวย้อนเวลาไปในโลกที่คล้ายกับจีนโบราณ หรือย้อนอดีตอิงประวัติศาสตร์แล้วพระเอกนั้นมีภรรยาหลายคนโดยที่นางเอกไม่ใช่ภรรยาแค่คนเดียวสำหรับเรามันคือเรื่องที่แบบธรรมดามากเลยค่ะ ไหนจะเรื่องของการแต่งงานกันเองในตระกูลในเชิงเพื่อการรักษาไว้ซึ่งสายเลือดสำหรับเรามันก็ธรรมดาเหมือนกัน อาจจะเเพราะเป็นคนชอบเรียนประวัติศาสตร์กับวรรณกรรมมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว พออ่านนิยายที่พระเอกมีภรรยาหลายคนหรือแต่งกันในวงศ์เครือญาติเลยดูปกติธรรมดาไปเลยสำหรับเรา

และในส่วนของการที่ตัวเอกเคยมีคนรักเก่ามาก่อนอะไรแบบนั้นต้องขอยอมรับค่ะว่าเป็นคนที่ชอบแต่งให้ตัวเอกมีคนรักเก่าพอสมควรทีเดียว

คือสำหรับเราแล้วไม่ใช่ทุกคนที่จะสมหวังในความรัก ความรักทุกความรักอาจจะไม่ได้เดินทางไปถึงจุดจบที่สวยงาม เพราะแบบนั้นการที่ใครซักคนเคยมีรักเก่ามาก่อนมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าเกลียดอะไรนัก การที่คน ๆ หนึ่งต้องเสียรักเก่าไปแต่ก็ทำใจและสามารถเปิดใจให้คนอื่นได้แบบนี้มันสุดยอดไปเลยไม่ใช่เหรอคะ? แถมในปัจจุบันอัตราการหย่าของคนในสังคมก็มากขึ้น การที่มีตัวละครที่เคยมีภรรยาหรือสามีแต่เลิกราแล้วมาเจอรักใหม่ที่ผลิบานในภายหลังเราว่ามันคือความสวยงามหนึ่งและเป็นการสะท้อนให้เราเห็นอะไร ๆ หลายอย่างค่ะ

แต่ถ้าแบบพระเอกมีภรรยาแต่ไม่ได้เลิกราแถมยังแต่งงานถูกกฏหมาย แล้วดันมีเด็กตัวน้อย ๆ เพิ่มเข้ามาพ่วงต่ออีก แล้วเขาดันมาบอกรักนางเอกอยู่ได้ทั้งวันโดยที่ไม่สนครอบครัวเลยเราต้องขอยอมรับเลยค่ะว่าเราเกลียดอะไรแบบนี้ที่สุด การที่คุณแต่งงาน มีเพศสัมพันธ์ เกิดชีวิต1ชีวิตขึ้นมาแล้วแต่ก็ยังปล่อยปะละเลยเขามาสนใจผู้หญิงที่สดและซิงกว่าภรรยาที่รอคุณอยู่ที่บ้านแบบนี้มันแย่มากเลยไม่ใช่เหรอคะ? แถมพอคุณภรรยาที่ถูกกฏหมายมาโวยวายพระเอกกับนางเอกที่แอบเป็นชู้กันนางยังโดนคนอ่านเกลียดไปอีก? เราว่าเธอเป็นคนที่น่าสงสารค่ะ ถามว่าพระเอกเจอแบบนั้นส่วนใหญ่ที่เราอ่านเจอคือ?

"ก็ฉันไม่ได้รักเธอ"

"เธอนี่มันไร้เหตุผล"

"เราเลิกกันเถอะฉันแต่งงานกับเธอเพราะธุระกิจเท่านั้นแหละ"

บอกตามตรงค่ะว่าไม่พอใจอย่างแรง ถ้าเราคิดดูแล้วพระเอกที่เป็นแบบนี้ส่วนใหญ่ต้องรวย การศึกษาดี(ส่วนใหญ่น่าจะจบนอกด้วย) แต่การกระทำของเขาทำให้เราคิดนะคะว่าเขาคิดได้แค่นี้จริง ๆ เหรอ? ถ้าคุณแต่งงานกับเขาเพื่อธุระกิจเขาให้คุณได้ ทำไมเขาจะเอาคืนไม่ได้ล่ะคะจริงไหม? เราว่าในโลกของความจริงคนแบบนี้ที่คิดแค่เรื่องว่าจะรักกับคนที่รักโดยไม่สนปัจจัยใด ๆ เลยแบบนี้เราว่าเขาน่าจะรอดยากค่ะ

แบบอ่านเจอพระเอกแบบนั้นทีแล้วพอไปอ่านคอมเม้นต์ก็มีแต่คนแบบด่าภรรยาตามกฏหมายด้วยคำพูดที่ค่อนข้างจะรุนแรงแล้วมันก็ทำให้เราอดคิดไม่ได้จริง ๆ ว่าเขามาก่อนแล้วนางเอกมาทีหลังในฐานะภรรยาน้อยแล้วมีความสัมพันธ์กัน และหลอกลวงเขาแต่กลับทำให้เขาที่ไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรเป็นแค่คนที่โดนหลอกใช้ และอยากที่จะเรียกร้องสิทธิ์ให้ตัวเองต้องเสียน้ำตา ทั้ง ๆ สิ่งที่เขากำลังทำอยู่นั้นคือสิ่งที่เขาควรทำด้วยซ้ำ

อ่านถึงตรงนี้ยอมรับค่ะว่ามาระบายความอัดอั้นตันใจส่วนตัว(หัวเราะ)

เข้าใจ กับพอใจ คงไม่เหมือนกันค่ะ

คือการแต่งนิยาย (ถ้าจะขายให้ได้เงินนะ) อย่างไรก็ต้องแคร์ตลาดประมาณหนึ่ง ตามความเห็นเรานะคะ นิยายไม่ใช่หนังสือประวัติศาสตร์อยู่แล้ว ไม่จำเป็นจะต้องเหมือนจริงทุกอย่าง

อีกอย่างหนึ่ง นวนิยายจะเขียนเรื่องความรัก-โรมานซ์ ขึ้นมาเพื่ออะไร?

ไม่ใช่แค่เล่าปาวๆแต่ส่วนใหญ่คือ มันต้องสื่ออะไรบางอย่าง ในฐานะคนเขียนนิยายรักนะคะ เราคิดว่าส่วนใหญ่โรมานซ์มันเล่นอยู่บนการคานอำนาจของชายหญิง ความดึงดูดทางเพศที่ต่างกัน มุมมองแนวคิดและความต้องการของชีวิตที่ต่างกัน คือต้องขัดแย้งอะไรกันด้านตัวตนสักอย่าง แล้วค่อยไปลงเอยกันได้ภายหลัง (ถ้ามันเข้ากันหมดตั้งแต่แรก ก็ต้องไปเล่นความขัดแย้งอย่างอื่นเช่น สงคราม แก้แค้น ซึ่งมันก็ไม่ค่อยนับเป็นโรมานซ์แล้ว เพราะไม่เกี่ยวกับขั้นตอนความยากลำบากของการมีความรัก)

ถ้าจะเล่นเรื่องความรักล้วนๆ ปัญหาคลาสสิคมันก็วนอยู่ในอ่างนี้แหละค่ะ สังคมชายเป็นใหญ่ที่ผู้ชายมีภรรยาได้หลายคน หรือมีเซ็กส์กับคนได้หลายคนโดยไม่มีโทษ มีการศึกษาสูงกว่า กุมเงินกุมบริวารเยอะกว่า มีความรู้สึกว่าสามารถสั่งเพศตรงข้ามได้ ฯลฯ การคลายปมของโรมานซ์ส่วนใหญ่ก็เลย เน้นที่การทำให้ผู้ชายรู้ตัวขึ้นมา และยอมที่จะสละสิ่งเหล่านี้เพื่อผู้หญิง เพื่อปกป้อง เพื่อสร้างครอบครัวกับผู้หญิง (หรืออย่างน้อยก็เห็นว่า มันไม่ได้มีคุณค่ามากเท่าความรักที่เขามีต่อผู้หญิง) นักอ่านส่วนใหญ่ก็เป็นผู้หญิงนะคะ หมวดรัก หมวดย้อนเวลาเนี่ย

คือก็ได้ค่ะสมมติพระเอกรับนางเอกมาเป็นเมียน้อยก็ได้ บอกว่ารักเหมือนกันนั่นแหละ สมัยก่อนก็อยู่กันแบบนี้ (จริงๆสมัยนี้คนรวยมียศศักดิ์ คนในเครื่องแบบ เขาก็ยังนิยมเลี้ยงหลายเมียอยู่นะ 5555) โอเค... แต่มันจะสื่ออะไรต่อสำนักพิมพ์และนักอ่านของเรา และสื่ออะไรเกี่ยวกับมุมมองของเราต่อความรัก ถ้าหากมุมมองความรักของเรา(ซึ่งก็เป็นผู้หญิง)ไม่เชื่อมโยงกับประสบการณ์ อารมณ์ ความรู้สึก ใดๆของผู้หญิงคนที่กำลังอ่านอยู่เลย มันก็ยากมากค่ะที่ผู้หญิงคนนั้นจะ "อิน"

อีกประเด็นหนึ่งคือ หลายๆคนมีความรู้สึกว่านิยายควรจะชี้นำสังคม (ไม่ใช่สะท้อนสังคม) หมายถึงว่ามันต้องเป็นตัวอย่างให้คนเชื่อมั่นในศีลธรรมหรือค่านิยมที่ดี ทีนี้โลกโบราณหรือโลกแฟนตาซีมันมีค่านิยมแบบอื่นๆแต่งมา ส่วนใหญ่ก็เพื่อเปรียบเทียบว่า 1. เนี่ยไงของไม่ดี เนี่ยของที่ทำให้เกิดปัญหา เช่นเมียหลวงเมียน้อยวางยาพิษกันเห็นไหม สมัยนี้เราถึงไม่ทำแล้ว บลาๆ หรือ 2. เนี่ยไงของดี ของที่น่าจะลองทำดู/น่ารื้อฟื้นมาทำใหม่ เช่นคนรุ่นเก่าที่กตัญญูดูแลปู่ย่าตาทวด อยู่แบบครอบครัวขยายไม่เข็นไปทิ้งบ้านพักคนชรา

การเขียนแบบ "ไม่ตัดสินคุณค่า" หรือเปรียบเทียบอะไรเลย มันก็เหมือนที่ถามอ่าค่ะ เขียนขึ้นมาเพื่ออะไร? เพราะคนอ่านคือคนที่อยู่ในสมัยนี้ และกำลังตัดสินเนื้อหาอยู่ด้วยมาตรฐานของคนสมัยนี้อย่างเลี่ยงไม่ได้

อย่างไรก็ตาม เราไม่คิดว่าควรจะเปลี่ยนเรื่องตามคนอ่านหรอก 55555 เพียงแต่เข้าใจความรู้สึกกันและกันน่ะ สำหรับเราไม่ใช่คัลเจอร์ช็อค เพราะเขาย่อมรู้อยู่แล้วว่าวัฒนธรรมจีนโบราณมันเป็นยังไง แต่เขาคาดหวัง "สาร" อย่างใดอย่างหนึ่งข้างต้นเฉยๆ

//ที่จริงเราแอบคิดว่าคนยุคไหนก็ตัดสินค่านิยมของยุคอื่น หรือสถานที่อื่นได้นะคะ ไม่งั้นจะเป็นปัญหาว่า เราด่านาซีไม่ได้ วิจารณ์คนจีนมัดเท้าผู้หญิงไม่ได้ ขุนแผนฆ่าผ่าท้องเมียควักตัวอ่อนฟีตัสทำกุมารทอง ฯลฯ เพราะเราไม่ได้อยู่ตรงนั้น พวกเขาเป็นคนดี ไม่ควรเอามาตรฐานของเราไปตัดสิน ซึ่งแบบ...กฎนี้เราว่าไม่ใช่อ่ะค่ะ 5555 แต่ก็นะเราไม่ได้เรียนประวัติศาสตร์มา ความคิดคงไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

ของเราเป็นค่ะ ถึงกับเทพระเอกไปอยู่ทีมพระรองกันหมด 55555 ก็มันเป้นสมรสพระราชทานอ่ะเนอะ ไม่แปลกอะไรถ้าคนจีนเขาจะมีภรรยาเยอะๆ ในสมัยก่อน เรื่องอนุนี่เป็นเรื่องปกติของสมัยนั้น แต่พอมาเขียนแล้วคนอ่านรับไม่ได้กันเยอะอยู่ ให้นางเอกมาทีหลังไปเป็นอนุเขา นี่เป้นอะไรที่เซนซิทีฟมาก

ผมตรงข้ามเลยนะ ชอบพระเอกแนวแอนตี้โซเซี่ยล ดาร์กฮีโร่

เจ้าชู้หน่อยๆก็ได้ แต่ความเป็นลูกผู้ชายต้องมี