เรื่องลี้ลับในสถาบัน : หอเลขคู่

              สวัสดีครับ.. เรื่องลี้ลับในสถาบันสัปดาห์นี้ พี่ลาเต้ มาพร้อมกับเรื่องลี้ลับสั่นประสาทที่เกิดขึ้นจริง ในมหาวิทยาลัยแห่ง ย่านศาลายา [ที่คุณก็รู้ว่าที่ไหน - -"] จะน่ากลัวขนาดไหน ไปอ่านจากเรื่องเล่าของ น้องณัฐชนัญ เจ้าตัวที่เขียนส่งมาได้เลยครับ

           เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น ณ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ย่านศาลายาฉันเป็นนักศึกษาปีหนึ่ง พักอยู่หอพักหญิงในมหาวิทยาลัย หอที่ฉันอยู่เป็นหอเลขคู่ที่ใช้ห้องน้ำรวม ย้อนกลับไปเมื่อสามเดือนก่อน.. กลางดึกคืนหนึ่งขณะที่พวกเรากำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องพักเพื่อเตรียมสอบกลางภาค

           “นี่รู้รึเปล่า ก้อยมีซิกเซ้นส์นะ” ก้อย รูมเมทคนหนึ่งพูดขึ้นมา เมื่อไม่มีใครตอบอะไร ก้อยจึงพูดต่อ “ตอนแรกก้อยก็ไม่มีหรอก แต่หลังจากก้อยหายป่วยก็เริ่มมองเห็น..” ก้อยเคยเล่าให้ฟัง ว่าเมื่อปีที่แล้วก้อยเคยป่วยหนักจนสลบไปเป็นเดือน จึงทำให้ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงมาจนทุกวันนี้

           “แล้วมาอยู่นี่ เห็นอะไรบ้างรึยัง” นัท รูมเมทอีกคนถามขึ้นมา “ก็เห็นนะ คือว่า..” ก้อยทำท่าจะเล่า.. “แต่ก้อยว่า ก้อยไปอาบน้ำก่อนดีกว่า นัทไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ” จู่ๆ ก้อยก็เปลี่ยนใจซะอย่างนั้น หลังจากก้อยกับนัทไปห้องน้ำสักพัก ฉันจึงหันไปถามฝ้าย รูมเมทอีกคน “นี่ แกว่าก้อยมันเห็นผีจริงรึป่าว”

           “เราว่าจริงนะ ทุกคืนแกไม่ได้ยินเสียงก้อยมันวิ่งรึไง” ฝ้ายถามฉัน “วิ่งตอนไหน วิ่งทำไม” ฉันสงสัย เพราะฉันนอนเร็วมาก จึงไม่ค่อยรู้เรื่องตอนดึกๆ “เอ้า ก็ทุกครั้งตอนที่ก้อยอาบน้ำเสร็จ มันจะรีบวิ่งกลับมาที่ห้อง มันบอกว่ามันเห็นผู้หญิงที่หน้าห้องน้ำ แล้วพักนี้ก้อยมันแทบไม่ได้นอนเลยนะ มันบอกว่า..” ฝ้ายพูดยังไม่ทันจบดี ก็มีเสียงวิ่งดังมาจากทางห้องน้ำ แต่คนที่เปิดประตูเข้ามากลับไม่ใช่ก้อยแต่เป็นนัท

           “เฮ้ย ก้อยอยู่ในห้องอาบน้ำ เปิดประตูออกมาไม่ได้” ได้ยินดังนั้น ฉันกับฝ้ายจึงรีบไปที่ห้องน้ำรวมทันที ฉันวิ่งไปพลางคิดว่ามันจะเป็นไปได้ยังไง เพราะประตูห้องอาบน้ำทุกห้องเพียงแค่เลื่อนกลอนไม่ต้องออกแรงดึงก็เปิดประตูได้แล้ว อีกทั้งประตูก็ไม่ได้ฝืด แต่พอไปถึงกลับพบก้อยยืนหน้าซีดเหงื่อเต็มใบหน้าอยู่ที่หน้าห้องน้ำรวม

           “เฮ้ย ก้อยเป็นไรอะ” ฉันกับฝ้ายถามพร้อมกัน “ก้อยอยากกลับห้อง..” ก้อยพูดเพียงเท่านั้น และเป็นประโยคสุดท้ายของพวกเราในคืนนี้ วันถัดมา นัท  ฝ้าย และฉัน หน้าตาอิดโรยด้วยกันทั้งสามคน ไม่บอกก็รู้ว่าทุกคนนอนไม่หลับกันเลย แต่ดูเหมือนว่าก้อยจะหนักที่สุด เพราะหน้าซีด ปากซีด ขอบตาดำคล้ำจนแทบจะเรียกได้ว่าช้ำ เช้าวันนั้นเองที่ก้อยเล่าเรื่องเมื่อคืนให้พวกเราฟัง

             ก้อยเล่าว่า หลังจากก้อยอาบน้ำเสร็จ และจะเปิดประตูปรากฏว่าประตูเปิดไม่ออก ตอนแรกคิดว่ามีใครแกล้ง จึงก้มมองลอดใต้ประตู ปรากฏว่าไม่เห็นเท้าใครยืนหน้าประตูเลย ก้อยจึงร้องเรียกนัทที่อยู่หน้าห้องน้ำให้มาช่วย

             นัทไปช่วยทั้งดันทั้งผลักก็ไม่มีทีท่าว่าจะเปิดได้ นัทจึงวิ่งมาตามฉันกับฝ้าย ระหว่างที่นัทไม่อยู่นั่นเอง จู่ๆ เพียงแค่ดึงประตูเบาๆ ก็เปิดประตูได้อย่างน่าใจหาย แต่แล้วก้อยก็ต้องผงะอีกครั้ง ก้อยได้กลิ่นเหม็นเน่าโชยมาแตะจมูก เมื่อเงยหน้ามองไปที่เหนือประตูห้องอาบน้ำห้องที่อยู่ตรงข้าม ก็เห็นผู้หญิงผมยาวในชุดขาว นั่งอยู่เหนือขอบประตู ในสภาพหันหลัง กำลังนั่งแกว่งขากระทบประตูดัง ..กึก..กึก

             เล่าถึงตอนนี้เราสามคนร้องขึ้นมาพร้อมกัน ส่วนก้อยก้มหน้ากอดเข่า พลางพูดเสียงสั่นว่า ก้อยไม่ไหวแล้วนะ ก้อยไม่ไหวแล้ว ก้อยไม่อยู่แล้ว เย็นวันนั้นเอง ก้อยได้ทำเรื่องขอย้ายหอ ไปอยู่ที่หออื่นแทน โดยให้เหตุผลในการขอย้ายหอว่า เธอเจอผี ซึ่งป้าผู้ดูแลหอก็เข้าใจ !!

             ลาเต้ลิขิต : ส่งเรื่องลี้ลับในสถาบันของน้องๆ ได้ที่ latae[at]dek-d.com ครับ