เฟลได้ แต่ก็แค่ยอมรับว่าเฟล แล้วยิ้มให้มัน

เวลาเจอเรื่องเสียเซลฟ์มากๆ น่าจะยอมรับเลย ให้มันตลกแทน เพราะถ้ายิ่งกลัวเราจะยิ่งล่ก แล้วจะยิ่งดูตลกในสายตาคนอื่น
น่าเลยคิดว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดหรือรู้สึกว่าเฟลเมื่อไหร่ ให้ปล่อยมันไป แล้วก็ให้คนอื่นรู้เลยว่าเราผิด เราเด๋อ ยอมรับแบบขำๆ ตลกๆ ไปเลย

ลองมาหลายอย่าง สุดท้ายพบว่ารักการร้องเพลงที่สุด

ตอนประมาณป.2 ป.3 น่ากลับบ้านกับลูกพี่ลูกน้อง แล้วปกติเขาจะไปเรียนร้องเพลงก่อน แม่เลยอยากให้เรียนด้วย
น่าก็เลยเรียนร้องเพลงมาตลอด 5-6 ปี

แต่มีช่วงนึงที่เราโตขึ้นก็พยายามลองทำอะไรใหม่ๆ ที่ไม่เคยทำเยอะมาก เช่น ลองเป็น DJ ลองทำเพลง ลองเล่นดนตรี เข้าวงดุริยางค์
ตีขิม ถ่ายรูป วาดรูป เรียนกราฟิก เรียนอิลลัสฯ คือลองทำทุกอย่าง ซึ่งก็พอจะเรียนรู้ได้ แต่ไม่เก่งหรือโดดเด่นเท่าการร้องเพลง
สุดท้ายน่าเลยกลับมาโฟกัสที่การร้องเพลง มันก็สนุกขึ้นเรื่อยๆ น่าเลยคิดว่ามันคงเป็นอะไรที่ใช่แล้ว

ดนตรีและแฟชั่นคือสิ่งที่ “จีน่า ดี” ขาดไม่ได้

แฟชั่นกับเพลงนี่เหมือนเป็นชีวิตน่าเลย คือถ้าอะไรที่อยู่ภายนอกร่างกาย ไม่เกี่ยวกับจิตใจ มันก็คือเสื้อผ้า ส่วนอะไรที่เกี่ยวกับความรู้สึก
และความชอบของเรา คือเรื่องเพลง น่าคิดว่ามันต้องมาพร้อมกัน

สไตล์การแต่งตัวของน่าจะแปลกๆ เพราะไม่ได้กำหนดสไตล์ไว้ เหมือนเป็นอะไรที่เอาหลายอย่างมาแมตช์กัน น่าว่าถ้าเกิดคาแร็กเตอร์
ตัวเองชัดเจน แต่งยังไงเราก็จะดูเป็นตัวเองหมด เช่นเสื้อผ้าชุดนี้ ถ้าคนอื่นใส่ก็จะไม่ให้ความรู้สึกแบบน่า อาจจะให้ความรู้สึกสวยๆ หวานๆ
ก็ได้ มันอยู่ที่คาแร็กเตอร์

ก่อนช็อปอะไรแต่ละที “จีน่า ดี” ต้องเช็กว่าคุ้ม!

เกณฑ์การช็อปปิงของน่า ต้องคิดก่อนว่า “คุ้มมั้ย” หาซื้อชิ้นนี้ได้ที่อื่นมั้ย ถ้าหาได้แต่ตอนนี้แพงน่าก็จะยังไม่ซื้อ หรือถ้าเช็กในเน็ต
แล้วมันถูกกว่า น่าก็จะสั่งในเน็ตเอาดีกว่า ต้องคุ้มนิดนึงค่ะจะซื้ออะไร

จริงๆ น่าเป็นคนนานๆ ซื้อเสื้อผ้าที แต่ซื้อครั้งนึงเยอะมากก น่าไม่ใช่คนช็อปปิงทุกวัน ไม่ได้มีฟีล เอ้ย “วันนี้ไปเดินดู H&M ดีกว่า”
เพราะน่าจะเป็นคนไม่เดินดูเสื้อผ้า แต่จะไปซื้อเลย ไอเท็มที่ติดมากคือหมวกค่ะ ถ้าไม่ใส่จะรู้สึกว่าทำไมข้างบนมันโล่งจัง ทำไมหัว
มันโดนแดด เหมือนใส่จนชินไปแล้ว

บางครั้งก็แต่งตัวนำเทรนด์ จนเพื่อนไม่เข้าใจ

ตอนเด็กๆ ประมาณ 5 ปีที่แล้ว น่าโดนเพื่อนแซวบ่อยมากกก เพราะตอนนั้นยังไม่มีใครลุกมาแต่งตัวแนวสตรีท เวลาน่าแต่งทีไร
เพื่อนก็จะแซว เช่น เวลาใส่สนีกเกอร์กับถุงเท้ายาว เพื่อนก็จะถามว่าไปเตะบอลเหรอ หรือพอใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ เพื่อนก็จะทักว่าทำไม
เอาเสื้อพ่อมาใส่ ขนาดใส่หมวกบีนนี่ยังโดนหาว่าเป็นมะเร็งเลย 555

แต่เราก็ไม่ได้สนใจ ขำๆไป ตอนนั้นคิดว่าสักวันนึงเพื่อนจะเข้าใจ แล้วเขาก็ดูเหมือนแซวเล่นเฉยๆ ด้วย ไม่มีใครว่าแบบ (พูดใส่อารมณ์)
“ใส่รองเท้าแบบนี้ทำไมเนี่ย! ใส่ถุงเท้าแบบนี้ทำไมเนี่ย! กลับไปเปลี่ยนเลยนะ!” ก็ไม่ใช่แบบนั้นอะค่ะ เพื่อนแค่แซวกันขำๆ ถ้าเขากล้าแซว
หนูก็กล้าเฉยๆ นะ

สำหรับน้องๆ ที่อยากค้นหาตัวเอง

ก่อนอื่นคือต้องกล้าทำอะไรที่ตัวเองไม่เคยทำหรือไม่มั่นใจก่อน น่าเข้าใจว่าแรกๆ จะมึนมาก แต่มันต้องเริ่ม แบบมั่วๆ ก็ได้
เพราะถ้าเริ่มนิดนึงจะมีทางต่อไปเอง เช่น ตอนน่าอยากทำเพลง พี่เขาก็ให้ฝึกแกะเพลงที่ชอบ ทำดนตรีเลียนแบบเพลงนั้นไปก่อน
ตอนแรกเราไม่รู้ว่าทำแล้วได้อะไร ก็แค่ก็อปคนอื่น แต่พอทำไป เราจึงได้เรียนรู้วิธีการทำ พอทำจริงก็ยังมีความทรงจำอยู่ เหมือนที่น่าบอกว่า
อยากทำอะไรก็ทำเลย ลองมั่วๆ ดูก่อนก็ได้ ใช้ได้กับทุกเรื่องเลยนะ