ถ้าพูดถึงคำคล้องจอง เชื่อว่าหลายคนต้องนึกถึงคำที่มีเสียงสระและตัวสะกดเหมือนกันแน่นอน อย่าง cat กับ rat หรือ pie กับ die แต่จริงๆ แล้วในภาษาอังกฤษมีการคล้องจองของคำในรูปแบบที่หลากหลายกว่านี้ค่ะ ตัวหลักๆ ที่อยากแนะนำให้รู้จักกันได้แก่

     คือคำคล้องจองแบบเป๊ะๆ แท้ๆ ที่ต่างกันแค่เสียงพยัญชนะต้นเท่านั้น แต่เสียงสระ ตัวสะกด ตำแหน่งสเตรสเสียงหนัก หรือแม้แต่จำนวนพยางค์ก็เท่ากันเป๊ะๆ ด้วย เช่น pie กับ die, bean กับ green, sky กับ high, skylight กับ highlight จะเห็นว่าแต่ละคู่มีจุดที่ต่างกันคือเสียงพยัญชนะต้นเท่านั้นค่ะ แต่ที่เหลือเหมือนกันเป๊ะๆ

     คือคำคล้องจองที่ทุกอย่างเหมือนกันหมดทั้งเสียงพยัญชนะต้น เสียงสระ ตัวสะกด และตำแหน่งสเตรสเสียงหนัก ตัวอย่างที่เช่นชัดคือพวกคำพ้องเสียงค่ะ เช่น site กับ sight, raise กับ rays, holy กับ wholly, farrow กับ pharoah, air กับ heir จะเห็นว่าทุกคู่ออกเสียงเหมือนกันทุกจุดเลย ถ้าอยู่ๆ ได้ยินคนพูดคำเดียวลอยๆ ก็จะต้องลังเลแน่ๆ ว่าจะสะกดออกมายังไงดี

     คือคำคล้องจองที่ดูแค่พยางค์สุดท้ายของคำเป็นคำที่ลงเสียงหนัก และมีเสียงสระและตัวสะกดเหมือนกัน เช่น reduced กับ produced (duced คล้องจองกัน และลงเสียงสเตรสหนักเหมือนกัน) หรือ rare กับ despair (rare กับ -spair คล้องจองกัน และลงเสียงสเตรสหนักเหมือนกัน)

     คือคำคล้องของที่มักเป็นคำสุดท้ายของบรรทัดและมักมีสองพยางค์ขึ้นไป โดยที่พยางค์สุดท้ายไม่ลงเสียงหนัก งงล่ะสิ เช่น

          But since she prick’d thee out for women’s pleasure,
          Mine be thy love and thy love’s use their treasure.
               --Sonnet number 20 - William Shakespeare--

     ส่วนที่เป็นคำคล้องจองคือ pleasure กับ treasure ซึ่งตรงพยางค์หลังที่เป็น -sure นั้นไม่ได้ลงเสียงหนักด้วยกันทั้งคู่

     คือคำคล้องจองที่คล้องกันเฉพาะแค่ตาเห็น แต่เวลาออกเสียงจริงๆ ไม่คล้องกันเลย เช่น love กับ move จากหน้าตามันดูน่าจะคล้องจองกัน แต่เสียงจริงๆ กลับเป็นคนละเรื่อง หรือแม้แต่ชื่อของนักแสดงดัง Sean Bean ก็ถือเป็น eye rhyme เช่นกันค่ะ

     คือคำคล้องจองที่ไม่ค่อยจะคล้องจองกันซะทีเดียวเพราะมันเหมือนกันแค่เสียงสระค่ะ แต่พยัญชนะต้นและเสียงตัวสะกดต่างกัน เช่น shake กับ hate, dip กับ limp

     คือคำคล้องจองที่ไม่ค่อยจะคล้องจองกันซะทีเดียวเช่นเดียวกันค่ะ แต่ส่วนที่เหมือนกันคือเสียงพยัญชนะต้นและเสียงตัวสะกด แต่เสียงสระต่างกัน เช่น rabies กับ robbers, limp กับ lump

     ทีนี้พอรู้จักคำคล้องจองประเภทต่างๆ ไปคร่าวๆ แล้ว เรามาลองนำมันไปใช้กับกลอนชนิดต่างๆ กันดีกว่าค่ะ ในภาษาอังกฤษก็มีร้อยกรองหลายชนิดเช่นเดียวกับของบ้านเราที่มีทั้งโคลง ฉันท์ กาพย์ กลอน กลอนก็มีกลอนสี่กลอนแปดอีก แต่ละอย่างก็มีชนิดย่อยลงไปอีก ในภาษาอังกฤษเองก็เหมือนกันเลยค่ะ มีเยอะแยะไปหมด เผลอๆ มีเกิน 50 ชนิดอีกค่ะ (ถ้าใครเคยอ่านบทความ How to แต่งกลอนภาษาอังกฤษง่ายๆ ใน 5 นาที ของพี่ก็จะรู้จักไปแล้ว 3 ชนิด) วันนี้เรามาดูกลอนแบบง่ายๆ ที่ใช้คำคล้องจองกันค่ะ

     เป็นรูปแบบกลอนที่ค่อนข้างมาตรฐานและเจอได้บ่อยมากๆ ค่ะ มีลักษณะก็คือ 1 บทมี 4 บรรทัด และคำสุดท้ายของแต่ละบรรทัดจะคล้องจองกันแบบบรรทัดเว้นบรรทัด ถ้างงก็ดูตัวอย่างข้างล่างเลยจ้า

          Roses are red.               - A
          Violets are blue.            - B
          The others are dead.     - A
          I only have you.            - B

     จะเห็นว่าคำสุดท้ายของแต่ละบรรทัด คล้องจองกันแบบบรรทัดเว้นบรรทัด ซึ่งก็คือ red คล้องจองกับ dead ส่วน blue คล้องจองกับ you เราจึงเรียกว่าแบบ ABAB เพราะมันคล้องแบบสลับบรรทัดกันนั่นเอง ส่วนเรื่องจำนวนคำในแต่ละบรรทัดนั้นไม่มีกำหนดตายตัวค่ะว่าต้องมีกี่คำ แต่ว่าในกลอนบทนั้นๆ ควรมีจำนวนคำพอๆ กันในแต่ละบรรทัด อย่าต่างกันเกินไปค่ะ ส่วนถ้าจะแต่งเป็นเรื่องยาวๆ มีหลายๆ บท ก็สลับคำคล้องจองแบบนี้ไปเรื่อยๆ โดยดูแค่ของบทใครบทมัน ไม่ต้องไปดูบทก่อนหน้า ก็จะได้เป็น ABAB CDCD EFEF ....... แบบนี้ไปเรื่อยๆ ค่ะ

     ถ้าจับทางจากรูปแบบเมื่อกี้ได้แล้ว ก็น่าจะเดาได้แล้วว่า ABBA หมายความว่าคำสุดท้ายของบรรทัดที่ 1 คล้องจองกับคำสุดท้ายของบรรทัดที่ 4 ในขณะที่คำสุดท้ายของบรรทัดที่ 2 และ 3 คล้องจองกันเอง ก็จะออกมาเป็น

          Roses are pink.            - A
          I'll buy them for you.    - B
          If you want me too.      - B
          Give me a wink.           - A

     เป็นอีกรูปแบบร้อยกรองที่ค่อนข้างง่ายค่ะ เพราะไม่ต้องกังวลถึงเรื่องจำนวนคำและการลงเสียงหนักเบาในแต่ละบรรทัด แต่จะเน้นแค่ความคล้องจองของคำสุดท้ายในแต่ละบรรทัดมากกว่า เช่นเดียวกับกลอน 2 รูปแบบที่แนะนำไปแล้ว แถมกลอนรูปแบบนี้ค่อนข้างเป็นที่นิยมของนักแต่งเพลงและนักแต่งนิทานเด็กด้วยนะคะ

          I want to have breakfast.    - A
          Because I'm so hungry.       - B
          I didn't eat last night.          - C
          So my stomach is empty.     - B

     เป็นยังไงกันบ้าง ไม่ยากเนอะ ที่พี่เลือกมาให้ก็เป็นรูปแบบที่ไม่ซับซ้อนมากอยู่แล้ว เพราะไม่ถึงกับมีกฎเรื่องจำนวนคำหรือเสียงหนักเบาในแต่ละบรรทัดค่ะ น้องๆ ลองแต่งกลอนมาแบ่งให้พี่อ่านบ้างก็ได้นะคะ (ที่พี่แต่งไปก็ถือว่าไม่ค่อยเป็นแก่นสารอะไรมากนัก 55555) หรือถ้าคิดไม่ออกว่าจะหาคำอะไรมาคล้องจองกันดี ก็มีตัวช่วยมาแนะนำค่ะ นั่นคือเว็บไซต์ www.rhymer.com แค่ใส่คำที่เราคิดออกแล้วลงไป มันก็จะแนะนำคำคล้องจองมาให้เลย ลองดูกันนะคะ