POV (Point of View) ตอน มุมมองบุคคลที่ 3

เลือกแนวนิยายรักนะคะ

          หญิงสาวย่นคอกลืนน้ำลายพลางคิดไปว่าวันนี้แหละ จะเป็นวันตายของเธอ...

เธอส่ายหน้าช้าๆไล่ความคิดติดลบนั้นออกจากสมอง พยายามคิดในแง่ดีว่า วันนี้น่าจะเป็นวันดีมากกว่า เพราะวันนี้เธอจะไปสารภาพรักกับปฐวี รุ่นพี่ที่เธอแอบชอบมานานกว่าสองปีครึ่ง นับตั้งแต่เข้ามาเรียนในระดับอุดมศึกษา

                ปฐวี เป็นชายในดวงใจที่เธอตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น รอยยิ้มแสนสดใส ความมีน้ำใจ และความสุภาพอ่อนโยนทำเอาเธอตกหลุมรักเข้าอย่างจัง ถึงขนาดตามสืบเสาะหาข้อมูลส่วนตัวของเขาจนแทบจะกลายเป็นแฟนพันธุ์แท้ตัวยงเลยทีเดียว นอกจากนี้เขายังรูปหล่อ พ่อรวย เรียนเก่ง กิจกรรมเยี่ยม สมบูรณ์แบบไปเสียทุกอย่าง

และแน่นอนว่าคุณสมบัติข้อนี้ทำให้มีหญิงสาวหลายคนในรั้วมหาวิทยาลัยและอีกมากมายต่างปรารถนาจะครอบครองหัวใจเขา ขนาดสาวสวยหุ่นสะบึมหลายคนมาทอดสะพานให้ปฐวียังไม่คิดจะสานต่อ และนับประสาอะไรกับลูกเป็ดขี้เหร่อย่างเธอ

                ระหว่างที่เธอกำลังติดอยู่กับความลังเลใจ เสียงหนึ่งที่อยู่ข้างตัวก็ดังขึ้น

                “เอาจดหมายแบบนั้นไปยื่นให้เขาจะดีหรือ” แมนยืนหลบอยู่หลังเสาเป็นเพื่อนเธอเอ่ยถาม พลางมองไปยังสิ่งที่อยู่ในมือเรียวของเพื่อนสาว “จดหมายสารภาพรักกับเจ้าชายไอทีเนี่ยนะ”

                หญิงสาวก้มลงมองซองจดหมายลายกระต่ายน้อยในมือ แล้วเบ้ปาก ก่อนจะยืนยันความตั้งใจเดิม “ทำไม จดหมายมันโรแมนติกจะตาย ให้ส่งไลน์ไปหาเขาเนี่ยนะ ผู้หญิงเป็นพันคนคงทำแบบนั้นไปแล้ว”

                แมนกอดอกถอนหายใจกับความคิดนั้น “ฉันถึงบอกให้เธอเลิกอ่านการ์ตูนตาหวานไร้สาระนั่นยังไงล่ะ ผู้ชายที่ไหนจะตกหลุมรักผู้หญิง แค่เธอยื่นจดหมายสารภาพรักให้ นี่มันไม่ใช่การ์ตูนญี่ปุ่นที่เธอเคยอ่านนะ”

                “ฉันก็ไม่ได้หวังให้เขาตกหลุมรักเสียหน่อย” คนตอบหน้ามุ่ยพลางชะโงกหน้าจากเสาเพื่อแอบดูรุ่นพี่ปฐวีที่รักอีกครั้งหนึ่ง “ฉันแค่...อยากให้เขารู้ว่าฉันมีตัวตนอยู่ก็เท่านั้นแหละ”

                พอมองปฐวีครั้งใด หัวใจก็เต้นรัวจับจังหวะไม่ถูกไปเสียทุกครั้ง แทบจะหลุดลอยออกจากร่างอยู่บ่อยๆ

                หญิงสาวมองจดหมายในมือ พร้อมกันนั้นก็ครุ่นคิดว่าจะหาวิธีไหนที่จะยื่นจดหมายสารภาพรักให้ปฐวี หรือว่าเธอจะยื่นจดหมายนี่ให้เขา เสร็จแล้วก็วิ่งปรู๊ดออกมาราวกับติดจรวดนาสซ่า มีหวังทั้งเพื่อนของเขาและคนแถวนั้นต้องหัวเราะเยาะเธอแน่

                ขณะที่จมอยู่ในความคิดนั้นดวงตากลมก็เหลือบไปมองเพื่อนหนุ่มข้างกายที่พอจะเป็นตัวช่วยที่ดีในสถานการณ์แบบนี้

                หญิงสาวยิ้มมุมปาก ความหวังเริ่มเรืองรอง หลังจากที่ใกล้ริบหรี่มาได้สักพัก

                “เอ้า” เธอยัดจดหมายใส่อกเพื่อนหนุ่มจนเขาสะดุ้ง “นายทำให้หน่อยสิ ถ้าเป็นนายล่ะก็ คนอื่นๆต้องไม่กล้าหัวเราะแน่”

         แมนทำหน้างง มองเพื่อนสาวสลับกับจดหมายในมือเรียวที่แปะอยู่บนแผ่นอก และตอนนี้มันก็อยู่ในมือของเขาเป็นที่เรียบร้อย “เธอจะให้ฉันเอาจดหมายนี่ไปให้กับรุ่นพี่ที่เธอแอบชอบ?”

                เธอพยักหน้ายืนยัน แต่คนฟังกลับขมวดคิ้วแน่น ยื่นจดหมายมาตรงหน้าส่งคืนให้เจ้าของตามเดิม

                “ทำไมล่ะ เรื่องแค่นี้ทำเพื่อเพื่อนไม่ได้หรือ”

                เธอส่งเสียงกระเง้ากระงอดและยิ่งหงุดหงิดหนักเข้าไปอีกเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเขา

                “เพื่อน?” แมนยิ้มขื่นราวกับหัวใจถูกกรีดเป็นแผลไร้ทางเยียวยา ก่อนจะถูกลงมีดกรีดลึกอีกครั้งด้วยคำพูดที่จำกัดความว่าแค่ ‘เพื่อน’

                “ใช่ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนี่นะ เรื่องแค่นี้...” ไม่ทันที่เธอจะหว่านล้อมอะไรมากนักเหมือนทุกครั้งที่ไม่ได้ดั่งใจ เขากลับยกมือขึ้นห้าม ส่งผลให้คนที่กำลังพูดชะงักระคนแปลกใจกับท่าทางแบบนั้นเมื่อเขาหันหลังเดินไปทางโต๊ะของปฐวีที่รายล้อมด้วยเพื่อนฝูง

                หญิงสาวมองตามแผ่นหลังอันเครียดขึงของแมนไป รับรู้ถึงความไม่พอใจที่ถ่ายทอดออกมาจากแววตาเมื่อครู่ ก่อนจะคิดว่าเขาคงจะกลัวว่าคนอื่นจะคิดว่าไม่ ‘แมน’ สมชื่อเป็นแน่ ถึงได้ยินยอมเอาจดหมายไปให้ปฐวีแต่โดยดี

                สุดท้ายแมนก็ต้องทำตามที่เธอร้องขออยู่ดี...

วันนีจะเป็นวันที่ออมจะได้สารภาพรักรุ่นพี่ปฐวีชายที่เธอเป็นปลื้มหลงใหลในความเป็นรุ่นพี่ที่ฮ็อตที่สุดของคณะมานานกว่าสองปีครึ่งนับตั้งแต่เธอเข้ามหาวิทยาลัยนี้มา

“ออม แน่ใจนะว่าจะเอาจดหมายแบบนั้นให้พี่วีเขาน่ะ มันจะดีเหรอ” แมนที่ยืนหลบอยู่หลังเสาเป็นเพื่อนฉันเอ่ยถามขึ้น

“ให้ฉันส่งจดหมายสารภาพรักของเธอกับเจ้าชายไอทีเนี่ยนะ” เสียงแมนบ่นกระปอดกระแปดยังกับผู้หญิง

ฉันก้มลงมองซองจดหมายลายกระต่ายน้อยของตัวเองแล้วเบ้ปาก “ทำไม จดหมายมันโรแมนติคออกจะตาย หรือจะให้ส่งไลน์ไปหาเขาเนี่ยนะ ผู้หญิงเป็นพันคนคงทำแบบนั้น แต่ฉันไม่ทำอะไรซ้ำใคร”

นายแมนกอดอกถอนหายใจ “ฉันถึงบอกให้เธอเลิกอ่านการ์ตูนตาหวานไร้ สาระนั่นยังไงล่ะ ไม่มีผู้ชายคนไหนจะตกหลุมรักผู้หญิง แค่เพราะเธอยื่นจดหมายสารภาพรักให้ นี่มันไม่ใช่การ์ตูนญี่ปุ่นที่เธอชอบอ่านหรอกนะ”

“ฉันไม่ได้หวังให้เขามาตกหลุมรักฉันเดี่ยวนี้ซะหน่อย” ออมว่าพลางชะโงกหน้าไปแอบดูรุ่นพี่ปฐวีอีกที “ฉันแค่...อยากให้เขารู้ ว่าฉันมีตัวตนอยู่ใกล้ๆ เขาก็เท่านั้นแหละ”

ยิ่งมองรุ่นพี่วีสุดหล่อ หัวใจเธอก็ยิ่งเต้นแรง ออมมองเพื่อนผู้ชายที่เธอไว้ใจได้เพียงคนเดียว “เอ้า!” ออมยัดจดหมายใส่อกเขา “นายช่วยฉันหน่อยสิ ฉันทำเองไม่ได้”

แมนทำหน้างงตามองเพื่อนสาวคนสนิทกับเขาที่สุดสลับกับจดหมายเล็กๆ ใบนั้นแล้วพูดเสียงเศร้าๆ  “เธอจะให้ฉันเอาจดหมายนี่ไปให้รุ่นพี่ที่เธอแอบชอบจริงๆ หรือออม”

ออมพยักหน้า แต่แมนขมวดคิ้วแล้วยื่นจดหมายคืนให้เธอ

“ทำไมล่ะ เรื่องแค่นี้ช่วยทำให้เพื่อนไม่ได้เชียวหรือ”

เขาหัวเราะ “เพื่อน?”

“ใช่ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนะ เรื่องแค่นี้...” ยังพูดไม่ทันจบเขาก็ยกมือขึ้นห้าม แล้วหันหลังเดินไปทางโต๊ะรุ่นพี่ปฐวีทันที ซึ่งแมนดูไม่พอใจเลยสักนิด

“พี่วีครับ มีคนๆ หนึ่งที่กล้าพอจะบอกอะไรบางอย่าง แต่ไม่กล้าที่จะบอกพี่ต่อหน้า เขาก็เลยฝากผมนำข้อความที่เขาอยากบอกพี่มาให้”  แมนยื่นจดหมายของออมให้ปฐวี

“พอจะบอกได้ไหมว่าใครฝากมาให้พี่” คนรับจดหมายสงสัย

“เขา... เออ... คือคนที่ผมไม่กล้าจะบอกเขาว่า... เออ... เขาสำคัญกับผมขนาดไหน” แมนพูดติดๆ ขัดๆ เพราะไม่คิดว่าจะถูกถามคำถามที่เขาเองก็ไม่เคยคิดว่า คนที่กำลังพูดถึงนี้มีความสำคัญกับเขามากตั้งแต่เมื่อไหร่

รุ่นพี่ยิ้มเหมือนรู้ทัน เพราะตาของแมนมันบ่งบอกถึงความนัยของสิ่งที่เขาพูดได้อย่างดีที่ผู้ชายที่มีประสบการณ์อย่างเขาจะดูออก

“พี่ว่านายเอาจดหมายนี้กลับไปให้คนๆ นั้น แล้วก็บอกเขาซะด้วยว่านายรู้สึกกับเขายังไง  กล้าๆ หน่อย ชื่อ ‘แมน’ ซะเปล่า” พูดจบรุ่นพี่มากประสบการณ์ก็ยัดจดหมายใส่มือไปรษณีย์จำเป็นกลับไปพร้อมกับตบบ่าให้กำลังใจหนุ่มน้อยที่ยืนงงกับสิ่งที่เขาพูด

แมนถือจดหมายกลับมาให้ออมแบบงงๆ “เออ... เธอคงเห็นและได้ยินใช่ไหม”

แมนคืนจดหมายไปให้คนส่ง ที่ยืนหน้าบึ้งตึงปานจะกินเลือดกินเนื้อเขา

        “แมน นายพูดอะไร ไม่เข้าใจเลย พี่ปฐวีเขาก็คงไม่เข้าใจเหมือนฉันแน่เลย โห้! ดูซิความรักของฉัน ความฝันของฉัน  หมดกัน  ฉันอยากตาย”  ออมทำเสียงทดท้อกับสิ่งที่เธอพยายามทำแต่เพื่อนซี้ของเธอทำมันพังไม่เป็นท่า

        “แมน นายรู้ไหม นายทำอะไรลงไป ฮือๆ”  ออมพูดไปน้ำตาไหลกับความล้มเหลวที่กว่าเธอจะกล้าทำอะไรแบบนี้มันใช้เวลาเป็นปีๆ แล้วนี่หรือผลของมัน

        “นายอยากให้ฉันเสียใจตาย กับการที่ฉันไม่อาจจะมีตัวตนได้ในสายตาพี่ปฐวีใช่ไหม” ออมโกรธและเสียงดังกับเขา

        “ออมอยากรู้ใช่ไหมว่าเราอยากให้ออมเป็นอะไร” แมนถามเสียงสั่น นี่คงเป็นวันที่เขาควรจะกล้าซะที อย่างน้อยก็ให้กล้าไม่ต่างไปกว่าที่ออมทำ

        “เรา...”  เสียงขาดๆ หายๆ ที่ดูเหมือนยังไม่มีความมั่นใจเพียงพอ

        “เรา...”

        “เรา...  อยากได้จดหมายแบบนี้จากออมบ้าง”

“เราต้องทำอะไรบ้าง... เราถึงจะได้จดหมายแบบนี้บ้างล่ะออม...” เสียงตอบเพียงเบาๆ ของเขา แต่กลับดูเหมือนดังจนสั่นสะเทือนเข้าไปในใจของคนฟัง

ออมเห็นสายตาคู่นั้นที่มันดูแปลกๆ มาระยะหนึ่งแล้วตั้งแต่เธอบอกเขาว่าเธอชอบพี่วีเขาจริงๆ เพียงแต่เธออ่านมันไม่ออกเอง

          "โธ่! แมน..."  ออมเพิ่งรู้ว่าเพื่อนชายที่เธอรักที่สุดคนนี้คิดอย่างไรกับเธอ
          "ไม่ต้องทำอะไรให้เราเป็นพิเศษหรอกนะ ทำแบบที่นายเป็นอย่างนี้แหละ ขอบคุณที่เห็นว่าเราสำคัญในความรู้สึกของนายนะ"  พอออมพูดจบ รอยยิ้มขนาดใหญ่พิเศษของผู้ชายขี้อายอย่างนายแมนก็ปรากฎอยู่บนหน้าของเขา 

เรื่องสยองขวัญ(เหรอ?)

เด็กนั่นจ้องหน้าเธอนานเกินไปแล้ว

เธอคิดอย่างหวาดระแวงในขณะที่นั่งรอเพื่อนอยู่ในโรงอาหาร เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเธอคนนั้นน่าจะเป็นเด็กม.ต้น ใบหน้ากลมๆ ล้อมกรอบด้วยผมที่ตัดสั้นระดับติ่งหูทำให้รูปหน้ายิ่งกลมเข้าไปใหญ่ ริมฝีปากยกขึ้นนิดๆ เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ใช่ ดวงตานั่นมีตาดำใหญ่จนแทบมองไม่เห็นตาขาว

แต่อะไรจะน่ากลัวไปกว่าการที่ดวงตาคู่นั้นไม่เคยกะพริบเลย

หญิงสาวพยายามไม่สนใจและเบือนหน้าไปทางอื่นทั้งที่ใจเต้นโครมคราม ในหัวเกิดคำถามมากมายเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนั้น

 ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจเลี่ยงความอึดอัดนั้นด้วยการโทรหาเพื่อน เธอก้มลงกดเบอร์โทรศัพท์ก่อนยกขึ้นแนบหู แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมาเด็กคนนั้นก็ไม่อยู่เสียแล้ว

หญิงสาวมองไปรอบๆ โรงอาหารทั้งซ้ายและขวาก็ไม่พบใครเลย ทั้งเสียงคนเดินหรือเสียงคนลุกจากเก้าอี้ก็ไม่มี

จิตใจของเธอเริ่มร้อนรน เหงื่อผุดซึมทั่วร่าง เธอตัดสินใจจะไม่รอเพื่อนและกลับบ้านในทันที

หญิงสาวใช้มือที่ยังว่างอยู่ทำท่าจะคว้ากระเป๋า แต่ความรู้สึกในมือมันกลับมีรูปร่างแปลกๆ อย่างไรชอบกล เธอจึงก้มลงดูก่อนจะอ้าปากค้าง เพราะสิ่งที่เธอกำลังจับอยู่นั้นคือ...อากาศ!?

เธอหันซ้ายหันขวาอีกครั้ง และสายตาก็สะดุดเข้ากับร่างของเด็กผู้หญิงคนนั้นกำลังวิ่งสุดชีวิตโดยมีกระเป๋าของเธออยู่ในมือด้วย!

หญิงสาวร้องตะโกนเสียงดังจนลิ้นพันกันมั่ว

“กรี๊ดดด ช่วยขโมยค่ะ กระเป๋ามันเอาด้วยไปแล้วววว”

#เรื่องสยองขวัญหลายบรรทัด

#ผิดหมวด?

555555 ลุ้นๆ

แนวแฟนตาซีค่ะ


               ข้อดีที่อาจจะเป็นไปได้เพียงหนึ่งเดียวของ 'วีรบุรุษ' คือการมีอนุสาวรีย์วางท่าองอาจอยู่หน้าอาคารของทางการ เพื่อใช้เป็นจุดนัดพบของชาวเมือง และเป็นสุขาของบรรดานกกระจอกอพยพถิ่น จริงๆ แล้ว พวกเขาเหล่านั้นก็เป็นคนสติไม่เต็มที่ชอบพาตัวเองเข้าไปในสถานที่อันไม่เหมาะ กระทำเรื่องอันไม่ควร และตายโดยไม่ได้รับรู้ว่าสิ่งที่ลงมือทำนั้นสำเร็จลุล่วงมากน้อยแค่ไหน

                อายุประมาณแปดสิบปี บนเตียงที่มีลูกหลานรายล้อม และนมอุ่นอีกหนึ่งแก้วเท่านั้นจึงจะเป็นสถานที่และสถานการณ์อันเหมาะสมสำหรับการตายของคนอย่างเขา

แต่การคิดถึงผ้านวมนุ่มๆ ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกทรมานใจมากยิ่งขึ้นขณะย่ำเท้าลงไปบนกองหิมะ ลมหนาวดุจคมมีดแหวกผ่านเนื้อผ้าเข้ามากรีดผิวขาวซีดของเขา เสียงพายุดังก้องข้างหูที่เย็นเฉียบจนแทบหลุดออกมาได้เพียงใช้นิ้วสัมผัส

ยอดแหลมของปราสาทสีดำทะมึนนั้นดูเหมือนอยู่ไกลลิบตาท่ามกลางพายุหิมะ เขาไม่รู้ว่าต้องเดินอีกกี่ร้อยกี่พันก้าวจึงจะบรรลุถึงที่หมาย นึกก่นด่าตนเองเต็มที ก็เพราะสาบานไว้ว่าจะอยู่ในที่อันเหมาะ กระทำเรื่องอันควร จึงมีเค้าว่าจะไม่ได้ตายสบายๆ อย่างที่หวังไว้ เพราะพิราบส่งสารของลอร์ดชลอฟเกิดติดโรคหลับไม่มีวันตื่นเสียอย่างนั้น ทิ้งให้เขาต้องมาส่งสารสำคัญแทนอย่างไม่อาจปฏิเสธได้ ทั้งที่อากาศอยู่ในช่วงย่ำแย่ที่สุดของปีนี้

                เขาจามออกมาสองสามครั้ง ตัวสั่นระริกด้วยความหนาว ยัดมือลงในกระเป๋าเพื่อควานหาผ้าเช็ดหน้า

"เฮ้" เสียงตะโกนของใครคนหนึ่งดังขึ้น ชายหนุ่มเขม้นมองหาผ่านละอองหิมะซึ่งพัดวนอยู่รอบตัว ไม่ทราบว่าเจ้าของเสียงเป็นมิตรหรือศัตรู

"ทางนี้" คำร้องเรียกดังขึ้นกว่าเดิม เขาหันควับไปทางซ้ายตามต้นเสียง ฉับพลันนั้นปลายจมูกกลับถูกของแข็งกระแทกดังปั้กใหญ่ ไม่ทันจะโอดครวญ ขาทั้งสองกลับถูกเตะอย่างแรง ส่งผลให้ชายหนุ่มล้มกลิ้งไม่เป็นท่า ทั่วหน้าปักลงในกองหิมะเย็นเฉียบ เขาพยายามยันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนที่จะตายอนาถตั้งแต่ยังหาภรรยาไม่ได้  ทว่าก็ทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่บางสิ่งซึ่งนุ่มนิ่มแต่ส่งกลิ่นแสบจมูกจะแตะลงบนลำคอด้านหลังของเขา

                "อย่าขยับ"

                อะไรก็ตามแต่ที่อยู่บนคอของเขา มันให้ความรู้สึกเหมือนมีทากเมือกๆ ลื่นๆ ไต่อยู่เลยล่ะ  

แนวรักเจ้าค่ะ


   หญิงสาวก้มลงมองซองจดหมายลายกระต่ายน้อยที่อยู่ในมืออย่างชั่งใจ

                ...วันนี้คงเป็นวันตายของฉัน สินะ...

                “ไม่จริง!” เธอรีบสะบัดหัวไล่ความคิดบ้าๆ นั่นออกไป “วันนี้ต้องเป็นวันดีสิ! ก็วันนี้ฉันกำลังจะได้สารภาพรักกับรุ่นพี่ปฐวีนี่นา”

                ปฐวี ชายหนุ่มที่เธอคนนั้นหลงใหลมากว่าสองปีครึ่ง นับตั้งแต่ฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยมา ตั้งแต่วันนั้นที่เธอได้สบตากับรุ่นพี่ เธอก็ไม่อาจละสายตาจากเขาได้อีก

                “เอาจดหมายยื่นให้เข้าแบบนั้นจะดีหรือ” แมน ชายหนุ่มที่เป็นเพื่อนสนิทของหญิงสาวเอ่ยถามขึ้น “จดหมายสารภาพรักกับเจ้าชายไอทีเนี่ยนะ”

                ร่างบางก้มลงมองจกหมายลายกระต่ายน้อยของเธออีกครั้งเพื่อชั่งใจ แต่ยังไงเสีย คำพูดของคนๆ หนึ่งก็ไม่สามารถเปลี่ยนความตั้งใจเดิมของหญิงสาวได้

                “จดหมายมันโรแมนติกจะตายไป จะให้ทักไลน์ไปเนี่ยนะ คนอื่นเค้าก็ทำกันไปหมดแล้ว” หญิงสาวเบ้ปาก

                “ฉันถึงได้บอกนักบอกหนาไงว่าให้เธอเลิกอ่านการ์ตูนตาหวานนั่นไงล่ะ ผู้ชายที่ไหนเขาจะตกหลุมรักผู้หญิงเพียงเพราะเอาจดหมายสารภาพรักไปให้ มันไม่เหมือนกับการ์ตูนญี่ปุ่นที่เธออ่านหรอกนะ”

                “ฉันก็ไม่ได้หวังว่าเค้าจะตกหลุมรักฉันซักหน่อย ก็แค่...แค่...” หญิงสาวชะโงกหน้าไปมองรุ่นพี่ปฐวีอีกครั้ง “ฉันก็แค่อยากให้เขารู้ว่า ฉันมีตัวตนอยู่เท่านั้นแหละ” พูดจบ เธอก็ก้มงุด ใบหน้าขึ้นสีแดงจัดอย่างเขินอาย

                ยิ่งมองรุ่นพี่ หัวใจก็ยิ่งเต้นแรง ฉันจะทำได้อย่างไรกัน ยื่นจดหมายฉบับนี้ให้แล้วรีบวิ่งออกมางั้นหรือ

            ไม่เอาอ่ะ เพื่อนของเขาต้องหัวเราะเยาะฉันแน่ๆ

                ร่างบางเหลือบมองที่พึ่งสุดท้ายของเธอ ผู้ชายที่กอดอกมองเธออย่างหน่ายๆ อยู่เบื้องหน้า

                “นี่แมน! นายทำให้หน่อยสิ” เธอยื่นจดหมายให้

                แมนรับจดหมายมาอย่างงงๆ “ฉันเนี่ยนะ”

“ถ้าเป็นนายละก็ คนอื่นๆ ต้องไม่กล้าหัวเราะแน่”

“จะให้ฉันเอาจดหมายนี่ไปให้รุ่นพี่ที่เธอแอบชอบ?”

“อื้ม” ร่างบางพยักหน้า แต่แมนกลับยื่นจดหมายคืนให้ฉัน

“ทำไมล่ะ แค่นี้ทำให้เพื่อนไม่ได้หรือ” เธอขมวดคิ้วถามอย่างงุนงง

“เพื่อน?” แมนกระตุกยิ้มเล็กเล็กน้อย ก่อนจะกลับไปทำสีหน้าบึ้งตึงไม่พอใจเหมือนเก่า

“ใช่ เราเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานนะ เรื่องแค่นี้...”

หญิงสาวกำลังจะพูดต่อ แต่ก็ถูกมือของแมนปิดปากเอาไว้ ชายหนุ่มเดินไปยังโต๊ะที่รุ่นพี่ปฐวีนั่งอยู่

หญิงสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย อะไรกัน! กลัวว่าตัวเองจะไม่แมนสมชื่อหรือไง

แมนยื่นจดหมายให้รุ่นพี่อย่างเจ็บปวด ก่อนจะเดินหลบสายตารุ่นพี่และเพื่อนสาวของเขาออกไป

เพื่อน?

สุดท้าย คนอย่างฉันก็เป็นได้แค่ ’เพื่อน’ สินะ

แฟนตาซี

            วีรบุรุษคือ...

            ‘บ้าที่ทะเล่อทะล่าไปอยู่ในที่ๆ ไม่ควรอยู่’

            ‘ทำในสิ่งที่ตัวเองไม่จำเป็นต้องทำ’

            และ...

            ‘ตายโดยที่ไม่รู้ว่าที่ทาไปมันสำเร็จไหม’

            เด็กหนุ่มคนหนึ่งหัวเราะในลำคอเมื่อนึกถึงสภาพเหล่า ‘วีรบุรุษ’ ที่มัวแต่หาเรื่องใส่ตัว บางคนประสบความสำเร็จก็ได้เกียรติยศชื่อเสียงล้นเหลือ แต่คนที่ไม่...ก็คงรู้ดีว่าจุดจบเป็นเช่นไร

            เขาไม่ใช่คนแบบนั้น

            เขาจะอยู่ในที่ๆ ควรอยู่ ทำในสิ่งที่จำเป็นต้องทำ และตาย...อย่างสบายในยามบั้นปลายชีวิต

            ในขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น เท้าทั้งสองของเขาก็ไม่ได้หยุดย่างก้าวไปบนกองหิมะสีขาวบริสุทธิ์ ฝ่าลมหนาวที่กรีดผิวสีขาวไม่ต่างกันของเขาจนต้องเผยสีหน้าทรมาน พายุหิมะส่งเสียงหวิวๆ อยู่ข้างหูเหมือนเป็นคำขู่ว่าเขาจะไม่มีชีวิตเหลือรอดไปถึงปราสาทซึ่งเป็นเป้าหมายการเดินทางได้

            “หนาวชะมัด” เด็กหนุ่มกระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น แม้มันจะไม่ช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้เขาเลยก็ตาม

            ยอดปราสาทสีดาทะมึนเริ่มปรากฏอยู่ไกลๆ ท่ามกลางพายุหิมะที่ทำให้ความสามารถในการมองเห็นลดต่ำจนแทบติดลบ เขาไม่อยากคิดเลยว่ามันอยู่ห่างไปอีกสักเท่าไหร่ ต้องเดินอีกกี่สิบไมล์ กี่ร้อยไมล์ไม่อยากคาดเดา

            เพราะมีแต่ทำให้ท้อแท้...และสิ้นหวัง

            เด็กหนุ่มอยากจะด่าตัวเองจริงๆ ทั้งที่สาบานเอาไว้ว่าจะอยู่ในที่ๆ ควรอยู่ ทำในสิ่งที่ ‘จำเป็น’ ต้องทำ เลยไม่ได้ตายสบายอย่างที่ตัวเองต้องการ

            เนื่องจากพิราบส่งสารของลอร์ดชลอฟติดโรคชนิดหนึ่งจนถึงกับความตาย เขาเลย ‘จำเป็น’ ต้องมาส่งสารแทน

            เพราะเจ้านกบ้าแท้ๆ ผมเลยต้องมา...ส่ง...สาร...แทน...ฮัดเช้ย!

            “เฮ้”

            เด็กหนุ่มหันไปตามเสียง ไม่ว่าอีกฝ่ายจะมาดีหรือมาร้ายเขาก็ต้องจับตามองไว้ก่อน คงไม่มีใครอยากถูกลอบแทงข้างหลัง ถึงความตายนอนอยู่ท่ามกลางหิมะที่ถูกย้อมด้วยสีเลือดหรอก

            “ทางนี้”

            แต่แล้วเมื่อหันไปมองชัดๆ ก็โดนของแข็งกระแทกเข้าที่ปลายจมูกดังปั้ก ก่อนจะถูกเตะที่ขา ส่งตัวเองตีลังกาเก้าสิบองศาลงไปนอนหน้าจุ่มความเย็นของก้อนหิมะ ร่างสูงรีบยันตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนที่ผู้ไม่ประสงค์ดีท่านนี้จะทำอะไรเขาอย่างที่นึกเสียวไว้ตอนแรก

            เมื่อเงยหน้าขึ้นมากลับพบบางสิ่งจ่ออยู่ที่ศีรษะ...

            “อย่าขยับ”

            นั่นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่เขาจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บแปลบๆ ที่หลังศีรษะ ใครบางคนอาศัยจังหวะนั้นฟาดลงมาเต็มๆ จนเด็กหนุ่มไม่อาจรั้งสติเอาไว้ได้

          มีสองคน...สินะ

            นั่นคือสิ่งที่เขาคิดก่อนภาพทุกอย่างจะดำมืดไป

แนวสยองขวัญ

                'เธอจ้องหน้าฉันนานเกินไปแล้ว'

ฉันคิดระหว่างที่นั่งรอเพื่อนอยู่ที่โรงอาหารหลังเลิกเรียน เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามฉันเป็นเด็กมัธยมต้น ผมตัดสั้นระดับติ่งหูจนทาให้ใบหน้าที่กลมอยู่แล้วกลับกลมเข้าไปอีก ริมฝีปากสีคล้ำของเธอเผยอนิดๆ เหมือนจะยิ้มให้ฉัน แต่ก็

เหมือนไม่ใช่ ดวงตาเล็กเรียวของเธอกลับมีตาดำใหญ่เกินเบ้าตาใหญ่เสียจนแทบจะมองไม่เห็นตาขาวรอบๆ

ที่แน่ๆ ดวงตาคู่นั ้นไม่เคยกะพริบเลย

ฉันทำเป็นไม่สนใจ แสร้งเบือนหน้าหนีไปทางอื่นทั้งที่ในใจเต้นรัว นี่เธอจะจ้องฉันอีกนานไหม ไม่มีอย่างอื่นทำหรือไง

หลังจากที่นั่งอึดอัดอยู่นาน ในที่สุดฉันก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาเพื่อน นี่ได้เวลาเลิกเรียนคาบสุดท้าย

ของเธอแล้ว แต่เธอไม่โผล่มาสักที ฉันกดเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอ แล้วยกโทรศัพท์มือถือแนบหู                                                               ทันทีที่เงยหน้า เด็กคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว                                                                                                                                           ฉันหรี่ตา มองไปทางซ้าย ทางขวา ไม่มีใครอยู่ในโรงอาหารเลย ไม่มีใครเสียงคนเดิน ไม่มีแม้แต่เสียงเธอลุกจาก

เก้าอี้ แล้วเธอหายไปได้ยังไง มือที่กำโทรศัพท์ไว้เริ่มเปียกชื้น บ้าจริง ทำไมไม่มีใครรับสายสักทีนะ ฉันไม่อยู่แล้ว กลับบ้านดีกว่า มือข้างที่ว่างอยู่คว้ากระเป๋ า แต่กลับได้อย่างอื่นติดมาแทน…

ฉันมองไปยังวัตถุชนิดหนึ่งที่ถูกแขวนไว้ตรงหูกระเป๋า มันเป็นกระดาษแผ่นเล็กๆ แผ่นหนึ่งที่มีข้อความบางอย่างเขียนติดอยู่ ฉันดึงกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอ่านก่อนที่จะเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

'กูว่าแล้วต้องอ่าน!!!'

ใครที่ไหนมาเล่นแบบนี้ น่าจับมาหักคอจิ้มน้ำพริกเสีย ฉันขยำกระดาษก่อนจะโยนมันลงถังและเดินออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิด

“พี่สาว” พอพ้นจากประตูโรงอาหารมาก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาดักหน้าไว้

“จ๋า มีอะไรหรือเปล่า?” ฉันเอ่ยตอบและนั่งชันเข่าลงกับพื้นเพื่อให้เห็นหน้าเด็กได้ชัด ก่อนที่ฉันจะผงะถอยหลังกรูด้วยความกลัว เมื่อเห็นหน้าของเด็กคนนั้น

“พี่หนีหนูทำไม? พี่ไม่ชอบหนูหรอ?” เด็กคนนั้นยิ้มเผยให้ริมฝีปากของเธอกว้างขึ้นจนฉีดถึงใบหู ดวงดาโตสีแดงกล่ำดุจสีเลือด ฟันแหลกซี่เล็กๆ โผล่ออกมาจนหน้ากลัว เธอเดินเข้ามาใกล้ฉันอย่างช้าๆ ทำให้ฉันต้องถอยหลังกรูจนติดผนัง

“อย่าทำอะไรฉันเลย...ฉันกลัวแล้ว!” ฉันพูดพลางพนมมือขึ้นเพื่อขอร้องไว้ชีวิต เสียงหัวเราะอันหน้าสยดสยองออกมาจากเด็กคนนั้นก่อนที่เด็กคนนั้นจะยื่นมือเข้ามาเรื่อยๆ จน...

“น้องคะ เป็นอะไรหรือเปล่า?” ฉันลืมตาขึ้นหลังจากที่รู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัวเผยให้เห็นรุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งมายืนเขย่าตัวฉันที่นั่งพนมมืออยู่บนพื้นด้วยสายตาสงสัย

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” พูดจบฉันก็ลุกขึ้นยืนและรีบก้าวเท้าออกไปอย่างเร็ว แล้วเด็กคนนั้นหายไปไหน? ภาพที่ฉันเห็นเมื่อกี้คืออะไรกัน?

ติ๊ดๆๆๆ

เสียงโทรศัพท์ในกระเป๋าฉันดังขึ้น ฉันยกขึ้นมาดูเพื่อจะเป็นเบอร์ของเพื่อน แต่เปล่าเลยเป็นเบอร์ที่ไม่ระบุหมายเลขปลายทาง

“ฮัลโหล”

ฉันกดรับโทรศัพท์ก่อนที่จะมีเสียงตอบรับจากปลายสายมา...

“พี่กลัวหนูหรอ? ฮิฮิ”