วิจารณ์หนังสือ : คดีฆาตกรรมเจ้าหญิงสโนว์ไวท์

วิจารณ์หนังสือ : คดีฆาตกรรมเจ้าหญิงสโนว์ไวท์  

ไม่ได้ชอบที่สุด แต่อ่านแล้วก็ได้มุมมองหลายๆ อย่าง
 

นวนิยายเรื่องนี้จะเผยให้คุณได้เห็นความอคติ และความลำเอียงในมโนสำนึกของมนุษย์ รวมถึงความน่ากลัวของมนุษย์ในยุคที่โซเชียลเน็ตเวิร์คกำลังแบ่งบานนี้
 

มิกิ โนะริโกะ พนักงานสาวบริษัทเครื่องสำอางแห่งหนึ่งหายตัวไปหลังงานเลี้ยงส่งพนักงานรุ่นพี่ สามวันต่อมาเธอถูกพบเป็นศพ โดยมีบาดแผลถูกแทงนับสิบแผลและถูกเผาจนร่างไหม้ดำเป็นตอตะโกในป่าละเมาะ กลางหุบเขาชิกุเระ คดีนี้กลายเป็นข่าวโด่งดังชั่วข้ามคืน จนได้รับฉายาว่า ‘คดีฆ่ากรรมเจ้าหญิงสโนว์ไวท์’
 

ช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง ชิโระโนะ มิกิ พนักงานสาวอีกคนที่ไปร่วมงานเลี้ยงในวันเกิดเหตุได้ลางานกะทันหันและหายตัวไปอย่างน่าสงสัย
 

กระทั่ง อะคะโฮะชิ ยูจิ คอลัมนิสต์มือใหม่จากนิตยสารรายสัปดาห์ฉบับหนึ่ง โดดมาทำสกู๊ปพิเศษเกี่ยวกับคดีนี้ จากนั้นคำให้สัมภาษณ์ที่เป็นความลับของชิโระโนะ มิกิ จากบุคคลใกล้ก็เปิดเปลือยออกสู่สาธารณชน จนคุณอาจจินตนาการไม่ออกเลยว่า แม้จะเป็นเพียงแค่คำให้สัมภาษณ์ แต่ก็น่ากลัวไปไม่น้อยกว่าการฆาตกรรมเลยสักนิด!
 

Cr: พี่อตินถ่ายเองนะ ^ ^ 
 

ก่อนจะวิจารณ์งาน เรามาพูดถึงข้อดีกันก่อนดีกว่า สำหรับจุดเด่นของหนังสือเล่มนี้ พี่ตินขอยกให้ “วิธีการเล่าเรื่อง” ซึ่งจะสรุปว่าแปลกมันก็แปลกแหละ (แต่จริงๆ แล้ว ถ้าใครอ่านหนังสือแนวสืบสวนฆาตกรรมบ่อยๆ ก็อาจรู้สึกว่าธรรมดาๆ เพราะในเล่มอื่นๆ เราก็เคยพบเจอมาเหมือนกัน) อย่างไรก็ตาม พี่ตินขอสรุปไว้ก่อนว่าการนำเสนอด้วย “วิธีบอกเล่าผ่านมุมมองของตัวละครแต่ละคน” (หลายคนฟังแล้วนึกถึงราโชม่อน ใช่แล้ว ชัดเจน) เป็นกลยุทธ์การเขียนที่ให้ทั้งข้อดีและข้อเสีย - - อย่างไรน่ะหรือ
 

ข้อดี - - เราได้รู้ความรู้สึกหลากหลายของแต่ละตัวละคร ได้ข้อมูลจากหลากหลายมุมมอง การอ่านคำบอกเล่าที่คล้าย “คำสารภาพ” ของตัวละคนแต่ละตัวในเรื่อง ทำให้พี่ตินนึกถึงหนังเรื่อง Vantage Point จำได้ว่าหนังเรื่องนั้น ก็มีการนำเสนอคล้ายๆ อย่างนี้แหละ เราได้เห็นเหตุการณ์เดียว จาก 8 มุมมอง ซึ่งแต่ละตัวละคร ก็มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยสายตาของตน ดังนั้น ทุกมุมจึงสำคัญ และส่งผลต่อการไขปริศนาในตอนจบ เรื่องนี้ก็อารมณ์เดียวกัน

ข้อเสีย - - ในกรณีที่นักเขียนเอาไม่อยู่ หรือสร้างตัวละครได้ไม่แตกต่างมากพอ ปูพื้นหลังของตัวละครได้ไม่มีเสน่ห์พอ การต้องมานั่งอ่านความรู้สึกนึกคิดของคนที่มีต่อฉากเดียวกันซ้ำๆ จะกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อได้อย่างไม่น่าเชื่อ และยิ่งถ้าการดำเนินเรื่องไม่กระชับฉับไวพอ ก็จะทำให้เรื่องดูอืด และมีฉากหรือข้อมูลที่ไม่จำเป็นมากมายเต็มไปหมด แถมเรายังไม่เข้าใจตัวละคร และไม่รู้ด้วยว่าเพราะเหตุใด ตัวละครถึงต้องทำแบบนั้น ถ้าหากผู้เขียนสร้างแรงจูงใจไม่ได้มากพอ ไม่น่าเชื่อถือ ก็อาจทำให้เรารู้สึกไม่เข้าถึง และไม่เห็นด้วยกับการกระทำของตัวละคร  
 

ได้เวลาวิจารณ์แล้ว... - - ถ้าถามว่าหนังสือเรื่องนี้ ทำได้ดีแค่ไหน ส่วนตัวพี่ตินเองขอสรุปว่า ยังไม่โดนใจคอนิยายฆาตกรรมเท่าที่ควร อาจเพราะว่าตัวละครที่เลือกมาบอกเล่า ให้ปากคำ เป็นผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย (เท่าที่จำได้ มีผู้ชายแค่คนเดียวเองมั้งนะ คนที่เป็นแฟนเก่าของผู้ตาย) และยังเป็นผู้หญิงในวัยไล่เลี่ยกันด้วย เนื้อหาต่างๆ และมุมมองก็จะไม่แตกต่างกันมากนัก อ่านแล้ว จึงรู้สึกว่ามันซ้ำซากพอสมควร ไม่รู้สึกเลยว่า คนไหนแตกต่างจากคนไหน หรือคนไหนมีจุดเด่นอย่างไร

เรื่องนี้เคยสร้างเป็นหนังแล้วในปี ค.ศ. 2014
 

นอกจากนี้ อีกประเด็นที่นิยายเรื่องนี้เน้น คือ เรื่องของการโพสต์ข้อความทางอินเทอร์เน็ต ในเรื่องใช้ชื่อว่า “เว็บแมนมาโล” อ่านๆ ดูแล้ว มันเหมือนเว็บบอร์ดกึ่งไลน์กรุ๊ป ก็คือระหว่างคดีสืบสวนดำเนินไป ผู้ได้รับข้อมูล ก็จะเอาข้อมูลมาโพสต์ลงในแมนมาโล แล้วแต่ละคนก็แสดงความเห็นของตน วิเคราะห์ วิพากษ์ วิจารณ์กันไป ณ จุดนี้ ยอมรับว่าพี่ตินคาดหวังไว้ว่าจะได้เห็นความโหดร้ายของบรรดานักเลงคีย์บอร์ดทั้งหลาย เพราะเมื่อมองจากโลกความเป็นจริงตอนนี้ เราเห็นข้อความแย่ๆ หรือแนวคิดแรงๆ ผ่านบรรดากระทู้หรือว่าเว็บบอร์ดต่างๆ เยอะมากๆ แต่ในหนังสือเล่มนี้ กลับไม่แสดงถึงความรู้สึกเลวร้ายเช่นนั้น ไม่มีความรู้สึกถูกคุกคามใดๆ เหมือนว่าผู้ใช้เว็บบอร์ดเป็นคนสุภาพ และมีการศึกษามาก จึงโพสต์แต่เหตุและผล อ่านแล้วก็ได้อรรถรสอีกแบบหนึ่ง แต่แตกต่างจากสิ่งที่พี่ตินคาดหวังไว้ เมื่อได้เห็นคำโปรยที่ว่า “นวนิยายเรื่องนี้ จะเผยให้คุณได้เห็นความอคติ และความลำเอียงในมโนสำนักของมนุษย์ รวมถึงความน่ากลัวของมนุษย์ในยุคโซเชียลเน็ตเวิร์กที่กำลังเบ่งบานนี้”
 

สรุปเลยก็แล้วกัน หนังสือเรื่องนี้ แม้จะจัดอยู่ในหมวดนิยายสืบสวนฆาตกรรม แต่ความแรงของมันถือว่าไม่มากนัก (อันที่จริงแล้ว สำหรับพี่ติน มันเบามากจนแทบไม่ได้อารมณ์เท่าที่ควรจะเป็น) ถ้าให้แนะนำว่าควรอ่านไหม ก็ต้องบอกว่า เป็นหนังสือที่เหมาะสำหรับผู้อ่านที่ชอบเหตุและผล เพราะทุกอย่างในเรื่อง ได้ถูกกำหนดเอาไว้แล้วว่าเพราะเหตุนี้ ถึงต้องเป็นแบบนี้ เพราะเหตุนั้น ก็เลยเกิดเรื่องแบบนั้น และแม้ว่าเนื้อหาจะพูดถึงคดีฆาตกรรม แต่เมื่ออ่าน เรารู้สึกเรื่อยๆ และไม่รู้สึกหวาดกลัวใดๆ เลย อ่านจนจบแล้ว ยังถามตัวเองด้วยซ้ำว่า อ้าว จบแล้วเหรอ...??
 

แต่ถ้าถามจริงๆ  ว่าแนะนำให้อ่านไหม ก็ตอบว่าแนะนำนะ อยากให้น้องๆ อ่านแล้วศึกษากลยุทธ์การเขียนแบบหลากมุมมองดู จะได้รู้ว่ามีข้อดีหรือข้อเสียอย่างไร ถ้าหากน้องๆ อยากเป็นนักเขียน ก็ยิ่งต้องอ่าน เพื่อจะได้นำไปประยุกต์ ปรับใช้กับผลงานของเราในอนาคต ^ ^
 

อตินเอง