8 ประโยคสุดโดน จากเจ้าชายน้อย
คุ้นๆ กับประโยคที่ว่า “สิ่งสำคัญไม่อาจมองเห็นด้วยสายตา” ไหม...?
_poster.jpg)
สวัสดีน้องๆ ชาวไรเตอร์ทุกคนจ้า วันนี้พี่ตินขอมาพูดถึงวรรณกรรมเยาวชนเรื่องเด่นของโลก “เจ้าชายน้อย” ที่กำลังจะเป็นภาพยนตร์ กำหนดฉายที่ฝรั่งเศสวันที่ 7 ตุลาคม ส่วนในไทย ก็วันที่ 22 ตุลาคม นี้ (วันพฤหัสนี้นี่นา!) แอบดูตัวอย่างหนังแล้วพบว่าน่าดูมาก ต้องไปดูให้ได้ เขาทำภาพออกมาสวยจริงๆ เรียบๆ แต่ว่าแสดงอารมณ์ได้ดีมากๆคิดว่าหลายคนคงเคยอ่านเรื่องเจ้าชายน้อยกันมาแล้วแหละ เรื่องดังซะขนาดนี้ จะไม่อ่านได้ยังไง จริงไหม พี่ตินอ่านหลายรอบเหมือนกัน ก็เลยขอสรุปส่วนตัวว่า เจ้าชายน้อย เป็นหนังสือที่พูดถึงภาวะการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ของมนุษย์ทุกคน สมัยยังเด็ก เรามีจินตนาการ มีความหวัง มีความฝัน แต่พอถึงวัยหนึ่ง หน้าที่การงานและภาระหลายๆ อย่างในชีวิต ทำให้เราหลงลืมสิ่งที่เคยมีไป หลังอ่านหนังสือเล่มนี้จบ มันเตือนใจให้เราคิดถึงวันที่เรายังเป็นเด็ก และทำให้เรามีแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น ขณะเดียวกัน ก็แอบเศร้าเบาๆ ว่า... นี่เราเติบโตมาถึงขนาดนี้แล้วหรือ...? พี่ตินคิดว่าหนังสือเล่มนี้ เด็กอ่านได้และน่าจะชอบแหละ แต่ก็คงไม่อินมากเท่าผู้ใหญ่อ่าน ตัวพี่ตินเอง ยิ่งอายุมากขึ้น ก็ยิ่งอ่านแล้วเข้าใจหนังสือเล่มนี้มากขึ้น... คิดว่าอีกห้าปีข้างหน้า ถ้ากลับมาอ่านอีกครั้ง ก็คงได้อะไรดีๆ มากกว่าเดิมอีกอย่างแน่นอน
เราไปดูแปดประโยคเด็ดที่พี่ตินหยิบมาฝากกัน
ใครคิดเห็นอย่างไร ก็แสดงความเห็นกันได้นะ ^ ^
ใครคิดเห็นอย่างไร ก็แสดงความเห็นกันได้นะ ^ ^
ประโยคที่หนึ่ง
"มนุษย์มักหลงลืมความจริงข้อนี้" สุนัขป่ากล่าว "แต่เธอต้องไม่ลืมมัน เธอจะต้องรับผิดชอบต่อทุกสิ่งที่เธอมีความสัมพันธ์ด้วย”
สุนัขป่าพูดถึงความสัมพันธ์ให้เจ้าชายน้อยฟัง หลายครั้งตัวเราได้เผลอไปสร้างความสัมพันธ์กับใครสักคน แล้วหลงลืมไป ไม่ได้พยายามทำความเข้าใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร พี่ตินคิดว่า หมาป่าพูดถูกมาก ในเรื่องมีประโยคที่บอกว่า เมื่อเราสร้างความสัมพันธ์กับใครสักคน เราเสี่ยงที่จะเจ็บปวด... จริงยิ่งกว่าจริง
ประโยคที่สอง
“ฉันอวดผลงานชิ้นเยี่ยมนี้แก่พวกผู้ใหญ่ และถามเขาว่ารูปของฉันทำให้เขากลัวไหม พวกเขาก็ตอบว่า "ทำไมหมวกทำให้คนกลัวเล่า" รูปภาพของฉันไม่ได้เป็นรูปหมวก แต่เป็นรูปงูเหลือมที่กำลังนอนย่อยช้างที่มันกลืนเข้าไป ฉันจึงต้องวาดรูปช้างลงไปภายในงูเหลือมเพื่อให้พวกผู้ใหญ่เข้าใจ เพราะพวกนี้ต้องการคำอธิบายเสมอ”
.jpg)
ภาพงูเหลือมกลืนเหยื่อ...?
ประโยคนี้ ปรากฎตอนต้นๆ เรื่องเลย ผู้เขียนนึกถึงสมัยตัวเองยังเป็นเด็ก วัยที่เขาเคยเต็มไปด้วยความฝันและจินตนาการ เขาเคยวาดภาพภาพหนึ่ง แต่ผู้ใหญ่ก็มองเป็นอีกแง่หนึ่ง หลังจากนั้น เขาก็เลยเลือกที่จะไม่พูด ไม่ตอบ ถ้าพูด ก็จะพูดเพื่อให้ผู้ใหญ่เข้าใจ ประโยคเหมือนจะสื่อว่า เมื่อเราเติบโตเป็นผู้ใหญ่ เรามักหลงลืมความฝันวัยเด็กของเราไปโดยไม่รู้ตัว
ประโยคที่สาม
“ผู้ใหญ่ทุกคนเคยเป็นเด็กมาก่อน แต่น้อยคนที่จะจดจำช่วงเวลานั้นได้”
ประโยคนี้ต่อจากประโยคด้านบน หลายครั้ง เราลืมความสุขสมัยยังเด็กไป และเมื่อเห็นเด็กทำอะไรที่เราเคยทำมาก่อน เรากลับเข้าไปห้ามเด็ก... ทั้งที่ในวัยเดียวกัน เราก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน มาเป็นผู้ใหญ่ที่จดจำช่วงเวลาตอนเด็กได้กันดีกว่านะ
ประโยคที่สี่
"เป็นหน้าที่ที่ยากที่สุด การที่คนเราจะตัดสินตัวเองมากกว่าตัดสินผู้อื่น ถ้าตัดสินตัวเองได้เป็นผลสำเร็จดีละก็ นับว่าผู้นั้นเป็นปราชญ์โดยแท้คนหนึ่งทีเดียว"
ประโยคนี้ อยู่ในฉากที่เจ้าชายน้อยเดินทางไปพบพระราชา หลังจากสนทนากันอยู่สักพัก แล้วพบว่าเข้ากันไม่ได้ พระราชาหวังแต่จะครอบครองเมือง อยากปกครอง อยากมีอำนาจเหนือใครสักคน พอเจ้าชายน้อยบอกลา พระราชาก็บอกว่าจะแต่งตั้งให้เจ้าชายน้อยเป็นรัฐมนตรี เพื่อหลอกล่อให้เจ้าชายน้อยอยู่ต่อ แต่เจ้าชายน้อยแย้งว่า ไม่มีใครให้ปกครอง (บนดาวของพระราชา มีแค่พระราชาเพียงคนเดียว) แล้วจะเป็นรัฐมนตรีไปเพื่ออะไร พระราชาจึงบอกให้เจ้าชายน้อยตัดสินตัวเอง ด้วยคำว่า “เจ้าตัดสินตัวเจ้าเองซิ” และนี่คือคำตอบของเจ้าชายน้อย คมไหมล่ะ
หมาป่าและเจ้าชายน้อย
ประโยคที่ห้า
"นี่คือความลับของฉัน เราจะมองเห็นอะไรๆ ให้แจ่มชัด ก็ด้วยหัวใจ เพราะสิ่งสำคัญไม่อาจมองเห็นได้ด้วยสายตา"
เป็นประโยคยอดฮิต และเป็นประโยคที่พี่ตินจำได้แม่นที่สุดในเรื่องนี้แล้ว “สิ่งสำคัญไม่อาจมองเห็นด้วยสายตา” นักเขียนสอนเราได้ดีมากๆ ใช่แล้ว เมื่อใดที่เราอยากมองเห็นอะไรชัดๆ ให้ใช้หัวใจมอง อย่าตัดสินใครด้วยการมองเพียงอย่างเดียว...
ประโยคที่หก
"ข้อพิสูจน์ว่าเจ้าชายน้อยมีตัวตนจริงก็คือว่าเขาเป็นคนน่ารัก มีชีวิตชีวา หัวเราะเก่ง และเขาอยากได้แกะตัวหนึ่ง และเมื่อคนอยากได้แกะตัวหนึ่งก็เป็นข้อพิสูจน์ว่า คนๆ นั้นต้องมีจริง พวกเขาก็จะยักไหล่ และหาว่าคุณพูดเป็นเด็กๆ แต่ถ้าคุณพูดกับเขาว่า "เจ้าชายน้อยมาจากดาวเคราะห์น้อยเลขที่ บี.๖๑๒" เมื่อนั้นแหละเขาจึงจะเชื่อและเลิกไต่ถามคุณต่อไป พวกเขามีนิสัยเช่นนั้นอย่าได้ไปถือสาเลย พวกเด็กๆ จำเป็นต้องยอมลงให้ผู้ใหญ่อย่างนี้แหละ”
เป็นอีกหนึ่งประโยคที่เสียดสีเรื่องการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ได้ดีมากๆ ถ้าเราสังเกต เราจะพบว่าเวลาคุยกับผู้ใหญ่ เรื่องเหตุผล เรื่องตัวเลข ตำแหน่ง จะมาก่อนเรื่องอื่นๆ เสมอ แอบยกตัวอย่างง่ายๆ ก็ได้ คำถามที่ผู้ใหญ่มักถามพี่ตินตอนเป็นเด็กคือ สอบได้ที่เท่าไหร่ สอบได้เกรดเท่าไหร่ แต่ไม่มีใครถามสักคนว่าพี่ตินเรียนอะไร และชอบการเรียนบ้างหรือเปล่า และสนใจวิชาอะไรมากที่สุด... โลกของผู้ใหญ่ ก็ยังงี้เนอะ
ฉันคือเด็กชายคนเดียวของเธอ
และเธอคือสุนัขป่าตัวเดียวของฉัน
และเธอคือสุนัขป่าตัวเดียวของฉัน
ประโยคที่เจ็ด
"สำหรับฉันเธอเป็นเพียงเด็กผู้ชายเล็กๆ คนหนึ่ง เหมือนๆ กับเด็กชายคนอื่นๆ ฉันไม่ต้องการเธอ และเธอก็ไม่ต้องการฉัน ฉันเป็นเพียงสุนัขป่าธรรมดาๆ ตัวหนึ่งเหมือนสุนัขป่าอื่นๆ ทว่า ถ้าเมื่อใดเธอคุ้นเคยใกล้ชิดกับฉัน เมื่อนั้นเราก็ต่างต้องการซึ่งกันและกัน เธอก็จะเป็นเด็กคนเดียวในโลกสำหรับฉัน และฉันก็จะเป็นสุนัขป่าตัวเดียวในโลกสำหรับเธอด้วย…"
อีกหนึ่งประโยคยอดฮิตจากเรื่อง ที่บอกเล่าความสัมพันธ์ได้อย่างน่าสนใจมากๆ ใช่แล้ว เมื่อเรายังไม่รู้จักกัน เราต่างก็เป็นคนแปลกหน้า และไม่มีความผูกพัน ก็เหมือนเจ้าชายน้อยกับสุนัขป่ายังไงล่ะ ก่อนจะรู้จัก พวกเขาก็ไม่ได้ผูกพันอะไรกันมากมาย แต่พอรู้จักแล้ว ต่างฝ่ายต่างกลายเป็นคนพิเศษของกันและกัน
ประโยคที่แปด
“ถ้าหากมีเด็กชายตัวเล็กๆ คนหนึ่งมาทักคุณ ถ้าเขาหัวเราะ ถ้าเขามีผมสีทอง ถ้าหากเขาไม่ตอบคำถามเวลาคุณถาม คุณจะเดาได้ทันทีว่าเขาคือใคร ได้โปรดกรุณาช่วยส่งข่าวถึงฉันด้วยว่าเขากลับมาแล้ว อย่าปล่อยให้ฉันต้องโศกเศร้าต่อไปอีกเลย”
ประโยคนี้ เป็นตอนจบของเรื่อง อยู่ในหน้าสุดท้ายเลย เป็นบทสรุปที่คนเขียนได้ขมวดปมเอาไว้ว่า เจ้าชายน้อย คือตัวเราตอนเป็นเด็กนั่นเอง ผู้ใหญ่หลายคน ได้ทำเจ้าชายน้อยของตัวเองหายไป ผู้เขียนเองก็เช่นกัน เจ้าชายน้อยได้ตายจากเขาไปแล้ว นำความหวัง ความฝัน และจินตนาการไปจากเขาด้วย และเขาก็หวังว่าสักวันหนึ่ง เขาจะได้ “เจ้าชายน้อย” กลับคืนมาอีกครั้ง เศร้าเนอะ
อ่านจบแล้ว ก็ขอฝากน้องๆ ไว้นิดนึง รักษา “เจ้าชายน้อย” ของตัวเองให้ดีๆ เลย อย่าปล่อยให้หายไปไหนได้เด็ดขาด การเป็นนักเขียน ความเป็นเด็กสำคัญที่สุด เมื่อใดที่เราขาดมุมมองเหล่านี้ งานเขียนของเราจะเย็นชา และไม่สดใหม่ เพราะฉะนั้น ถ้าใครยังมีความเป็นเด็กอยู่ในตัว ก็อยากให้รักษาเอาไว้ตลอดไปนะ
อตินเอง
ขอบคุณบทความและเครดิตภาพจากภาพยนตร์เจ้าชายน้อย
15 ความคิดเห็น
แบลกซ์คิดว่าเจ้าชายน้อยของแบลกซ์ตายไปแล้ว
น่าทึ่งมากที่ผู้เขียนสามารถบรรยาย "ความเป็นเจ้าชายน้อย" ที่อยู่ในตัวออกมาได้ทั้งน่ารักและน่าซึ้งใจในเวลาเดียวกัน ทั้งๆ ที่มันยากมากที่เราจะหวนนึกถึงความเป็นเด็กแบบนั้น
เราคิดว่าเจ้าชายน้อยของเราอาจกำลังจะตาย
"เมื่ออ่านครั้งแรกเราอาจไม่เข้าใจหนังสือเล่มนี้มากเท่าใดนัก แต่เมื่อเราอ่านใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง เรามักจะได้สิ่งใหม่ๆกลับมาเสมอ..."
-Cintear-(Jen)
ชอบประโยคที่หมาป่าพูดกับเจ้าชายน้อยจริง "...เมื่อนั้นเราก็ต่างต้องการซึ่งกันและกัน เธอก็จะเป็นเด็กคนเดียวในโลกสำหรับฉัน และฉันก็จะเป็นสุนัขป่าตัวเดียวในโลกสำหรับเธอด้วย..."
ที่จริงเรื่องนี้ก็น่าจะได้แต่งต่อมาอีกนะครับ แต่น่าเสียดายที่ไม่ได้แต่งเพราะผู้เขียนเสียชีวิตในสงครามครั้งที่สอง
เคยอ่านตอนเด็กๆค่ะ อาซื้อมาให้ อาบอกไว้ว่าพอโตแล้วให้อ่านอีกรอบจะได้อะไรที่มากกว่าแค่ความสนุก เราก็อ่าน ตอนนั้นก็คิดว่านิทานอะไรหว่า เดินเรื่องแปลกดี บางช่วงก็จับใจความไม่ค่อยได้เลยว่าเค้าเล่าถึงอะไร ทุกอย่างมันแปลกไปหมด แต่ก็รู้สึกว่าสนุกดี และรู้สึกได้เลยว่าเรื่องนี้มันมี'อะไรๆ'มากกว่าที่เราเข้าใจในตอนนั้น
ตอนแรกอ่าน ไม่เข้าใจ เลยค่ะ
แต่พอมาอ่านบทความนี้ เข้าใจมากขึ้นแล้วค่ะ ว่าจะกลับไปอ่านใหม่
ว่าแต่เพื่อนคืนหนังสือเรารึยังเนี่ย!?
ชื่งน่ารัก คิดถึง
เรื่องนี้เราอ่านไม่จบจริงๆ
เป็นเหมือนหนังสือปรัชญาเสียมาก
แต่ได้ซื้อฉบับฉลองครบ70ปีมา
เอามาทำเป็นเเอนิเมชั่นเเบบนี้
น่าจะบีบคั้นหัวใจมากเลยทีเดียว
เจ้าชายน้อยของเรา ยังอยู่มั้ยน้า คงต้องเรียกออกมาสิหน้ะ เจ้าชายน้องของฉัน
'Growing up is not a problem.
Forgetting is.'
การโตไม่ใช่ปัญหา
แต่ปัญหา...คือการ'ลืม'
โหย ประโยคที่8 โดนจริงๆ แปลแล้วลึกซึ้งมาก
ตอนแรกที่อ่าน เราอายุ10ขวบ เราเลยรู้ว่าอ่านไม่รู้เรื่อง ไม่สนุกเลย
ตอนนี้อายุ16 มาอ่านคำแปลของพี่ โคตรโดนอ่ะ แต่ละประโยคที่แปลมา หนูว่ามันก็จริงอ่ะ เหมือนเอาเรื่องจริงมาพูด
ใครว่าเด็กอ่านแล้วไม่อินเท่าผู้ใหญ่ หนูเด็ก แต่อินกว่าผู้ใหญ่อีก ไม่เชื่อพี่มาเทียบกะหนูมั้ยใครอินกว่า
พออ่านก็ได้แต่คิดในใจ เราลืมเจ้าชายน้อยของเราไว้ที่ไหนนะ..