การเหยียดเพศ-เหยียดผิวค่ะ

ทุกวันนี้อาจมีการเปิดใจยอมรับเรื่องพวกนี้มากขึ้น แต่ก็ไม่ได้แปลว่าทุกคนจะยอมรับได้ มันยังเป็นปัญหาที่ใหญ่มากและแก้ไขได้ยาก

เพียงเพราะคนเหล่านี้เลือกเกิดไม่ได้ก็ไม่ได้ หรือเลือกที่จะเป็นในแบบที่พวกเขาอยากเป็น ก็ไม่ได้แปลว่าความเป็นมนุษย์ของเขาจะน้อยกว่าคนอื่นๆ ในสังคมที่คนอื่นๆ มองว่าเป็นปกติ

แค่ปัญหานี้ปัญหาเดียวสามารถทำให้คนที่โดนเหยีดมีปัญหาทั้ง 5 อย่างได้เลย เพียงเพราะพวกเขาต้องการเรียกร้องความสนใจและการยอมรับจากคนอื่นๆ

เรื่องทำร้ายตัวเอง เพราะผมเจอบ่อยมากทั้งกับตัวเองและคนอื่นๆ เช่นผมไม่ชอบให้ใครมาลงอารมณ์มาที่ผม ไม่ได้ผ่านการทำร้ายร่างกาย แต่ทำร้ายโดยจิตใจ มันรู้สึกเก็บกดครับ อีกอย่างเหมือนพ่อแม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย เอาแต่ความรู้สึกตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ใส่ใจเลยว่าเราจะรู้สึกยังไง ที่เลือกตอบอันนี้เพราะว่าเคยคิดจะทำเหมือนกันครับ (ฮา) ตอนนี้ก็มีแนวโน้มที่จะทำ :( เพราะดูแล้วทุกอย่างคงยังไม่จบลงง่ายๆ

เราเลือก การทำร้ายตัวเอง ในปัจจุบันสาเหตุการทำร้ายตัวเองนั้นมีมากในสังคมไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือผู้ใหญ่ การทำร้ายตัวเองในความคิดเราคือ บุคคลที่สภาพจิตใจออ่นแอกว่าคนทั่วไป บางคนมีสาเหตุการทำร้ายตัวเองที่แตกต่างกัน อาจจะเกิดมาจาก สภาวะความกดดันความเครียดที่สะสมมาโดยไม่มีวิธีแก้ไขที่ถูกต้อง หรือ ไม่มีที่ระบาย บางทีผู้คนเหล่านี้ต้องการเรียกร้องความสนใจจากบุคคลรอบข้างเช่นการประชดทำร้ายตัวเองและนำไปสู่สาเหตุการฆ่าตัวตายได้ เพราะฉะนั้น เราควรที่จะใส่ใจบุคคลรอบข้างให้มาก ที่จริงเราก็มีเหตุการณ์แบบนี้เหมือนกัน แต่คิดว่าจะทำไปทำไม มันเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบเดี๋ยวมันก็ผ่านไปสู้ๆค่ะ ขอบคุณค่ะ

เป็นละครน้ำดี และหนังสือที่ดีมาก...แต่ เราคงไม่กล้าอ่าน....เหมือนกำลัง เปิดปากแผลตัวเองเลย...แค่ดูละครตอนเดียว ยังรู้สึกเจ็บปวดมาก ทั้งๆที่คิดว่าไม่เป็นไรแล้วแท้ๆ...ดูไป ก็เหมือนกำลังดูเรื่องของตัวเอง ทำให้คิดมาก ซ้ำไป ซ้ำมา คิดว่า ทำไมตอนนั้นถึงไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเราแบบนี้นะ? ทำไมถึงไม่มีผู้ใหญ่สักคน คิดจะทำความเข้าใจเรานะ? ทั้งๆที่ตอนเด็ก เราหวังพึ่งมากที่สุดคือคนในครอบครัว...แต่พวกเขาก็มักทำร้ายเราโดยไม่รู้ตัวเสมอ แต่ว่า...เรื่องราวมันก็ผ่านมานานมากแล้ว ผ่านช่วงนั้นมาได้ ทุกวันนี้ดีกว่าแต่ก่อนเยอะเลย แต่แผลใจถึงต่อให้รักษายังไงมันก็ยังเป็นแผลที่สะกิดที่ก็ยังรู้สึกเจ็บตลอดไป

พฤติกรรมที่ไม่อยากเจอคือ การขโมยของ

คือเราเคยโดนขโมยรองเท้าตอนป.3กับม.6 และช่วงประถมจะเจอขโมยของบ่อยมาก ซึ่งการขโมยนั้นถึงจะเป็นเรื่องไกลตัว แต่ความจริงไม่เลย ใกล้ตัวสำหรับเรามาก จุดนี้แม้ว่าเป็นจุดเล็กๆและไกลตัว แต่สักวันมันจะขยายใหญ่พฤติกรรเขา โดยเขาไม่รู้ตัว เพราะเด็กบางคนพอเห็นเพื่อนมีของดี มีของใหม่ หรือมีของที่สวยมากกว่าที่เขามี ตอนนั้นทำให้เกิดความอยากได้ขึ้นมา ถ้าขอดีๆแล้วไม่ให้ ก็เกิดความโลภก็จะเข้าสิงทำให้อยากขโมยขึ้นมา หรือไม่ขอก็จะขโมยเลย โดยขาดการยับยั้งสติบอกตัวเองว่าอย่าขโมยเลย ตอนนั้นคงคิดว่าถ้าตัวเองได้มันมาเป็นเจ้าของแล้วคงรู้สึกดี และไม่สนว่าเจ้าของจะทุกข์ใจแค่ไหน การที่เด็กขโมยของมี2ประเด็นหลักคือฐานะทางบ้านไม่ดี กับความอยากได้ คือขอพ่อแม่ซื้อแล้ว ท่านไม่ซื้อ เมื่อเห็นเพื่อนมีแล้ว อยากได้มากไม่รู้จะทำยังไง ขอก็ไม่ให้จึงตัดสินใจขโมยมา 

ขอเล่าเรื่องตอนเราป.3นิดหนึ่งที่เจอมากับตัว ตอนเราป.3 เรามีรองเท้าพละใหม่ และมันหายไป พออีกสัปดาห์เราเจอรองเท้าแล้ว แต่คนที่ขโมยไปเขียนชื่อ และบอกว่าเป็นของเขา ทั้งที่ความจริงเป็นของเราแน่ เพราะจำรอยบนรองเท้าได้ดี สุดท้ายอาจารย์ก็ตัดสินผิดบอกว่าเป็นของเขา ทั้งที่เป็นของเรา ซึ่งมันไม่ยุติธรรมเลย

ขอตอบการกลั่นแกล้งในโลกไซเบอร์ เพราะว่ามันตามล้างตามเช็ดได้ไม่หมด กู้คืนชื่อเสียงไม่ได้ แล้วมีคนเห็นจำนวนมาก แต่ไม่มีใครสนใจผู้เสียหาย แล้วคนก่อเรื่องก็ตามจับยากอีกต่างหาก 

  

เรื่องทำร้ายตัวเอง เพราะผมเจอบ่อยมากทั้งกับตัวเองและคนอื่นๆ เช่นผมไม่ชอบให้ใครมาลงอารมณ์มาที่ผม ไม่ได้ผ่านการทำร้ายร่างกาย แต่ทำร้ายโดยจิตใจ มันรู้สึกเก็บกดครับ อีกอย่างเหมือนพ่อแม่ไม่เคยเข้าใจเราเลย เอาแต่ความรู้สึกตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ใส่ใจเลยว่าเราจะรู้สึกยังไง ที่เลือกตอบอันนี้เพราะว่าเคยคิดจะทำเหมือนกันครับ (ฮา) ตอนนี้ก็มีแนวโน้มที่จะทำ :( เพราะดูแล้วทุกอย่างคงยังไม่จบลงง่ายๆ

เราว่าพฤติกรรมความรุนแรงค่ะ เพราะว่ามันเป็นเหตุที่สามารถเกิดได้ทุกทีทุกเวลา ทั้งในครอบครัว. ชุมชน โรงเรียน ถ้าเกิดขึ้นจากเรื่องเล็กก็เป็นเรื่องใหญ่ (คือส่งกระทบไปยังคนอื่นๆที่เกี่ยวและไม่เกี่ยวข้อง) แย่สุดคือเสียชีวิต ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่อยากเจอค่ะ

ไม่อยากเจอความรุนแรงที่สุดค่ะ เราคิดว่าเป็นสิ่งที่เกือบทุกคนไม่อยากเจอ เพราะมันเสียหายมาก เสียหายทั้งทางกายและทางใจ รวมถึงบางครั้งยังมีลูกหลงหรืออะไรอื่นๆไปทำให้คนอื่นเดือดร้อนอีกด้วย ความรุนแรงเป็นสิ่งที่เราคิดว่าเราไม่รู้ว่าจะเกิดขึ้นตอนไหน บางทีอาจมีเหตุทำให้ถึงแก่ชีวิตด้วย อันตรายและสร้างปัญหาเป็นวงกว้างค่ะ

.

.

จริงๆแล้วทุกข้อที่กล่าวมาไม่มีใครอยากเจอหรอกค่ะ เลยใส่คำว่าที่สุดลงไปด้วย 

ที่ไม่อยากเจอที่สุดก็คงจะเป็น เด็กทำร้ายร่างกายตัวเอง 

เราว่าวัยเด็กมันเป็นวัยที่จิตใจไม่ซับซ้อนเท่าวัยผู้ใหญ่ แต่เขาจะมีจิตใจที่ละเอียดอ่อน พฤติกรรมที่แสดงออกมาจะสะท้อนมาจากจิตใจของพวกเขาเอง เราว่าการที่เด็กถูกกระทำอย่างถูกทำร้ายร่างกาย มันยังไม่ร้ายแรงเท่ากับที่เด็กตัดสินใจทำร้ายตัวเองนะ เพราะนั่นหมายถึงจิตใจของเด็กต้องประสบกับสิ่งที่ร้ายแรงมาก จนต้องระบายมันออกมาแบบนั้น

เป็นละครน้ำดี และหนังสือที่ดีมาก...แต่ เราคงไม่กล้าอ่าน....เหมือนกำลัง เปิดปากแผลตัวเองเลย...แค่ดูละครตอนเดียว ยังรู้สึกเจ็บปวดมาก ทั้งๆที่คิดว่าไม่เป็นไรแล้วแท้ๆ...ดูไป ก็เหมือนกำลังดูเรื่องของตัวเอง ทำให้คิดมาก ซ้ำไป ซ้ำมา คิดว่า ทำไมตอนนั้นถึงไม่มีใครยื่นมือมาช่วยเราแบบนี้นะ? ทำไมถึงไม่มีผู้ใหญ่สักคน คิดจะทำความเข้าใจเรานะ? ทั้งๆที่ตอนเด็ก เราหวังพึ่งมากที่สุดคือคนในครอบครัว...แต่พวกเขาก็มักทำร้ายเราโดยไม่รู้ตัวเสมอ แต่ว่า...เรื่องราวมันก็ผ่านมานานมากแล้ว ผ่านช่วงนั้นมาได้ ทุกวันนี้ดีกว่าแต่ก่อนเยอะเลย แต่แผลใจถึงต่อให้รักษายังไงมันก็ยังเป็นแผลที่สะกิดที่ก็ยังรู้สึกเจ็บตลอดไป

พฤติกรรมที่ไม่อยากเจอคือ การขโมยของ

คือเราเคยโดนขโมยรองเท้าตอนป.3กับม.6 และช่วงประถมจะเจอขโมยของบ่อยมาก ซึ่งการขโมยนั้นถึงจะเป็นเรื่องไกลตัว แต่ความจริงไม่เลย ใกล้ตัวสำหรับเรามาก จุดนี้แม้ว่าเป็นจุดเล็กๆและไกลตัว แต่สักวันมันจะขยายใหญ่พฤติกรรเขา โดยเขาไม่รู้ตัว เพราะเด็กบางคนพอเห็นเพื่อนมีของดี มีของใหม่ หรือมีของที่สวยมากกว่าที่เขามี ตอนนั้นทำให้เกิดความอยากได้ขึ้นมา ถ้าขอดีๆแล้วไม่ให้ ก็เกิดความโลภก็จะเข้าสิงทำให้อยากขโมยขึ้นมา หรือไม่ขอก็จะขโมยเลย โดยขาดการยับยั้งสติบอกตัวเองว่าอย่าขโมยเลย ตอนนั้นคงคิดว่าถ้าตัวเองได้มันมาเป็นเจ้าของแล้วคงรู้สึกดี และไม่สนว่าเจ้าของจะทุกข์ใจแค่ไหน การที่เด็กขโมยของมี2ประเด็นหลักคือฐานะทางบ้านไม่ดี กับความอยากได้ คือขอพ่อแม่ซื้อแล้ว ท่านไม่ซื้อ เมื่อเห็นเพื่อนมีแล้ว อยากได้มากไม่รู้จะทำยังไง ขอก็ไม่ให้จึงตัดสินใจขโมยมา 

ขอเล่าเรื่องตอนเราป.3นิดหนึ่งที่เจอมากับตัว ตอนเราป.3 เรามีรองเท้าพละใหม่ และมันหายไป พออีกสัปดาห์เราเจอรองเท้าแล้ว แต่คนที่ขโมยไปเขียนชื่อ และบอกว่าเป็นของเขา ทั้งที่ความจริงเป็นของเราแน่ เพราะจำรอยบนรองเท้าได้ดี สุดท้ายอาจารย์ก็ตัดสินผิดบอกว่าเป็นของเขา ทั้งที่เป็นของเรา ซึ่งมันไม่ยุติธรรมเลย

ไม่อยากเจอสุด... คงเป็นการโกหก เพราะเรื่องโกหกเล็กๆในสำหรับเราตอนนี้ อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ในอนาคตก็ได้ ถึงจะบอกว่าโกหกเพื่อให้อีกคนสบายใจ แต่ถ้าถูกจับได้ ยังไงเรื่องโกหกก็คือเรื่องไม่จริงอยู่วันยังค่ำ แล้วคนนั้นของเราก็ต้องเสียใจอยู่ดีเพราะเราโกหกเขาเอง

การเหยียดเพศ-เหยียดผิวค่ะ

ทุกวันนี้อาจมีการเปิดใจยอมรับเรื่องพวกนี้มากขึ้น แต่ก็ไม่ได้แปลว่าทุกคนจะยอมรับได้ มันยังเป็นปัญหาที่ใหญ่มากและแก้ไขได้ยาก

เพียงเพราะคนเหล่านี้เลือกเกิดไม่ได้ก็ไม่ได้ หรือเลือกที่จะเป็นในแบบที่พวกเขาอยากเป็น ก็ไม่ได้แปลว่าความเป็นมนุษย์ของเขาจะน้อยกว่าคนอื่นๆ ในสังคมที่คนอื่นๆ มองว่าเป็นปกติ

แค่ปัญหานี้ปัญหาเดียวสามารถทำให้คนที่โดนเหยีดมีปัญหาทั้ง 5 อย่างได้เลย เพียงเพราะพวกเขาต้องการเรียกร้องความสนใจและการยอมรับจากคนอื่นๆ

พฤติกรรมที่ไม่อยากเจอคือ เด็กที่มีพฤติกรรมที่ไม่ดีต่อบุพการี ก็อย่างที่หนังบอก พ่อแม่คือรักแรกของเด็ก แต่ถ้าเด็กมีพฤติกรรมที่ไม่ดีต่อบุพการี เด็กก็จะไม่แลเหลียวคำสอนของผู้ใด พฤติกรรมต่างๆก็จะตามมา หนังจะสร้างยังไงก็สร้างได้ แต่ในชีวิตจริงมันเป็นไปได้ยาก แต่ไม่ใช่ทุกพฤติกรรมหรอกนะ เพราะพฤติกรรมอื่นค่อนข้างจะแก้ได้ เนื่องจากเด็กยังอยู่ในโอวาทของพ่อแม่ ยังรับฟัง ถ้าทั้งสองฝ่ายร่วมมือกันทุกอย่างก็จะดีขึ้น แต่เคสที่น่าจะแก้ยากที่สุด(ในความคิดตอนนี้นะ)น่าจะเป็นเด็กที่มีพฤติกรรมที่ไม่ดีต่อบุพการี เพราะเด็กมักไม่ค่อยเชื่อฟัง ไม่ค่อยเกรงกลัว และนับประสาอะไรกับครูหรือนักจิตวิทยาที่จะต้องเกรง ปัญหานี้อาจจะมีไม่มากแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มี แต่(บาง)พฤติกรรมต่างๆไม่ค่อยจะน่ากลัวเท่าไหร่นะ แต่ที่น่ากลัวคือผลกระทบสู่คนอื่นที่ไม่เกี่ยวข้อง เอาตามจริงในใจคิดเสมอว่า ทุกคนย่อมเรียนรู้จากการกระทำของตนเอง ซึ่งอาจจะใช้ได้กับบางพฤติกรรม เช่น ความรุนแรง ขโมย โกหก อันนี้ถ้าผลกระทบตกอยู่ที่คนก่อ เราจะไม่คิดอะไรมาก แต่ถ้าคนรอบข้าง ครอบครัวหรือผู้อื่นรับ เราค่อนข้างไม่โอเค ซึ่งเด็กพวกนั้นก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีหัวใจสงสารเด็กพวกนั้น ใจก็สงสารแต่พวกเขาจะต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง ถ้าสอนแล้วไม่ฟัง พยามช่วยขัดเกลาแล้วไม่รับก็มีแต่ผลรับเท่านั้นที่จะสอนเขาได้(หรือเปล่า) เอาล่ะเยอะมากและ เดี๋ยวจะเป็นเรียงความแบบไม่มีแก่นไปสะก่อน พอแค่นี้ครับ ขอให้ทุกคนโชคดี และอย่าคิดมากกับสิ่งที่พบเจอ หากคิดเพียงแค่เวรกรรมนำพาให้ประสบ แล้วสักวันก็จะผ่านพ้น เพียงแค่นี้จิตใจก็จะปลง และมีความสุขได้มากขึ้น และอย่าลืมพ่อแม่คือพ่อแม่ จะเถียงท่านไม่ใช่เรื่องผิด แต่เถียงแล้วควรมีความรู้สึกสำนึกผิดบ้าง ไม่ใช่เฉยๆ และอย่าเผลอพูดบางคำที่มีผลกระทบต่อความรู้สึกท่าน เพราะพวกเราโตมาด้วยนมแม่เงินพ่อ ไม่ใช่นมวัวนมควายและกินดินโตมา สวัสดีครับ

การคุกคามทางสื่อออนไลน์ค่ะ

การที่พิมพ์ข้อความกลั่นแกล้ง ทำร้ายจิต  การล้อเลียน การถูกแอบอ้าง คนที่กระทำสะใจ รู้สึกสนุก แต่คนที่โดนกระทำจะถูกทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจ เสียชื่อเสียง อับอายจนไม่สามารถอยู่ในสังคมต่อได้และนำไปสู่การฆ่าตัวตายเพื่อจบชีวิตตัวเอง เสียอนาคตในหน้าที่การงานและการเรียน

พฤติกรรมที่ไม่อยากเจอคือ พฤติกรรมรุนแรงที่ทำร้ายคนอื่น หรือ ทรมานคนอื่น
เหมือนโรคจิตชนิดหนึ่ง 

ทำร้ายตัวเองค่ะ

เพราะรู้สึกว่าคนที่ทำร้ายตัวเองเพียงเพราะความสะบายใจชั่ววูบ เคยอ่านนิยายหลายๆเรื่องค่ะที่นำปัญหานี้มานำเสนอ และเห็นว่าการทำร้ายตัวเองเพียงเพราะอยากระบายความเจ็บปวดที่ไม่สามารถบอกใครได้ด้วยวิธีนี้มันไม่ใช่ทางออกที่ดี นอกจากจะเจ็บตัวแล้วมันยังไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย เพียงเวลาสั้นๆที่ความเจ็บปวดหายไปมันอาจจะรู้สึกดี แต่ไม่นานมันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอาจมากกว่าเดิมด้วย โดยส่วนตัวแล้วหนูคิดว่าคนที่ทำร้ายตัวเองน่าสงสารมากค่ะ นอกจากจะเจ็บปวดที่ร่างกายแล้วยังมีแผลที่จิตใจด้วย เคยเห็นคนที่พยายามทำร้ายตัวเองอยู่บ้าง และก็คิดว่าถึงจะทำให้ตัวเองเจ็บ เลือดออก หรืออะไรก็แล้วแต่ถ้ายังไม่สามารถรักษาความรู้สึกได้ ปัญหาก็คงยังไม่จบและก็อาจมีปัญหาใหม่ๆเกิดขึ้นอีกจนสุดท้ายปัญหาอาจจะบานปลายแล้วก็ไม่สามารถแก้ไขปัญหาได้อีกค่ะ ผลเสียทั้งหมดก็จะเกิดกับตัวคนทำเองนอกจากจะไม่ได้ช่วยอะไรแล้ว มันยังกลับมาทำร้ายให้เรื่องแย่ลงอีกด้วยค่ะ

โลกไซเบอร์ค่ะ การคุกคามทางสื่อออนไลน์ดูเผินๆ เหมือนไม่มีอะไร เเต่กลับร้ายเเรงเเละขยายวงกว้างที่สุด คนเราบางทีเเค่อ่านคำด่าว่าจากอินเตอร์เน็ตก็โมโหโกรธจนคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้เอาไปคิดกังวล ทั้งๆที่บางทีคนพิมพ์อาจจะพิมพ์ไปโดยไม่คิดเลยก็ได้ ซ้ำโลกออนไลน์ยังสื่อสารได้รวดเร็วเเละกว้างไกล ทำให้เรื่องบางเรื่องที่ไม่ได้รับการกรองข่าวอาจจะถูกแชร์จนทำให้ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องได้รับความเสียหายไปด้วย

ไม่อยากให้เจอ การโดนคุกคามทางสื่อออนไลน์ เพราะในปัจจุบันเด็กไทยแถบจะทุกคนใช้โชเชี่ยลในการติดต่อสื่อสารระหว่างกัน ทำให้ปัญหาพวกนี้อยู่ชิดติดตัวมากๆ มีกระแสในเฟสบุ๊ค ทั้งที่เต็นท่าไม่เหมาะสม สายย่อ หรืออะไรก็ตาม เด็กๆหลายคนเลือกที่จะคอมเม้นกลับไปแรงๆเมื่อโดนตักเตือนหรือคำตำหนิ ดูเหมือนพวเขาจะรับมือกับปัญหาได้แต่ไม่คงไม่ใช่ทางออกที่ดี การโต้ตอบกลับอย่างรุนแรงแสดงให้เห็นถึงความกังวลที่มี และเด็กบางคนเลือกที่จะไม่โต้ตอบกลับ แต่เลือกระบายอารมณ์กับสิ่งของต่างๆและวิตกกังวลวิตกจริตกับมันสนใจแต่คอมเม้นที่โดนวิพากวิจารณ์ เหมือนมินนี่ พออยู่แต่กับตัวเองคิดไปต่างๆนานาฟุ้งซ่านไปเรื่อยยิ่งทำให้มโอกาสสืบต่อไปในเรื่องการทำร่างกายตัวเอง โดยเฉพาะปัจจุบันเทคโนโลยีก้าวกระโดดไปขนาดนี้มีเด็กใช้โชเชี่ยลมากขึ้น ทำให้ปัญหาพวกนี้เคลื่อนตัวมาชิดติดจ่อคอหอย น่ากลัวสุดๆเลยไม่อยากจะเจอจริงๆ  ไม่อยากเห็นเด็กไทยต้องทำร้ายตัวเองบันทอนตัวเองเพราะคำของคนอื่นเลยคะ  

ปล.ชอบละครเรื่องนี้มากจนอยากจะเรียนเป็นแพทย์หรือนักจิตวิทยาเลยคะ

พฤติกรรมที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดคือ การแบ่งชนชั้นครับ หลายคนอาจสงสัยว่าการแบ่งชนชั้นนี่มันทำไม? ยังมีอยู่เหรอ? แต่ความจริงคือ ในกลุ่มเพื่อนในห้องคุณไม่กล้าปฎิเสธหรอกครับ ว่าต้องมีกลุ่มคนที่แกล้ง คนที่ผิวดำกว่าคนอื่น คนบ้านจน คนที่ขี้เหร่กว่าคนอื่น คนที่โง่กว่าคนอื่น มันเป็นการแบ่งชนชั้นในกลุ่มนักเรียนที่หลายๆคนมองเป็นเรื่องปกติ ซึ่งรอบตัวผมเองก็มีคนที่เป็นแบบนี้โดยไม่รู้ตัวหลายคน ขนาดผู้ใหญ่ยังมองเป็นเรื่องเล็กๆ แต่คนที่เป็นเรื่องพวกนี้จะมีแรงจูงใจในการฆ่าตัวตายสูงมาก กลุ่มคนที่เหมือนฆาตกรในร่างเด็กจึงเป็นพฤติกรรมที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดครับ และไม่แน่ใจว่าตัวผมเอง กลายเป็นแบบนั้นไปแล้วหรือเปล่า ?//อยากให้หมอจิตเวทมาปรับความเข้าใจให้คนพวกนี้ยอมรับในคนที่ต่างจากตัวเองบ้างจังครับ ปล.พิมพ์ยาวมาก ปล.เข้าสมาชิกไม่ได้

การโดนคุกคามทางสื่อออนไลน์ค่ะ 

มันเป็นเรื่องที่ใกล้ตัวมาก มันไม่ใช่แค่ปัญหาของคนเฉพาะกลุ่ม เรารู้สึกว่ามันเป็นปัญหาของคนที่เล่นโซเชียลแทบทุกคนแม้แต่ตัวเราเองยังเจอแค่เห็นคนโพสต์อะไรไม่ดีเกี่ยวกับเราก็เก็บไปเครียดแล้ว มันเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นที่ค่อยๆก่อตัวเป็นปัญหามากขึ้น เราคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เข้าใจยากที่สุดนะ เพราะมันไม่ได้มีผลกระทบมาจากครอบครัวอย่างเดียว เราห้ามความอยากรู้อยากเห็นของวัยรุ่นไม่ได้ เราห้ามให้คนอื่นหยุดพูดหยุดนินทาเราไม่ได้ แค่เราเปิดใจพูดคุยกับครอบครัวเหมือนกรณีอื่นมันไม่เพียงพอ

อยากเห็นความสำเร็จของการแก้ปัญหานี้จริงๆค่ะ 

พฤติกรรมแบบในเรื่องที่ไม่อยากเจอคือคนที่ชอบโกหกค่ะ หลายคนอาจจะเห็นว่าการโกหกเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้สร้างความเสียหายอะไร บางครั้งก็ทำไปเพื่อความสบายใจของคนฟัง แต่ถ้าโกหกบ่อยๆ เข้าก็จะเคยชินและติดเป็นนิสัยจนทำให้กล้าโกหกในเรื่องที่ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งนี่แหละค่ะน่ากลัว หลายครั้งความจริงอาจจะสร้างความเจ็บปวด แต่ไม่มีใครอยากฟังเรื่องโกหก หรือโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ว่าไหมคะ

ขโมยของค่ะ เราเพิ่งดูตอนล่าสุดไปเมื่อกี้ เผลอๆ เราว่าประเด็นนี้มันดูเบามากเลยด้วยซ้ำ แค่ขโมยของเอง แต่พอโตขึ้นเราก็คิดว่ามันเริ่มไม่ใช่แล้ว เราสนุก แต่เขาไม่สนุก เราดีใจที่เห็นเพื่อนเราร้องไห้และทำหน้าวิตกกังวลแบบสุดๆ เพราะยางลบสวยๆ ที่เอามาต่อเป็นรูปเค้ก รูปอาหารได้มันหายไป เราอยากได้จริงๆ ค่ะ แต่สุดท้ายก็รู้สึกผิดที่เห็นเพื่อนเสียใจจริงๆ วันนั้นเราเป็นเวรพอดีเลยแกล้งบอกไปว่าเจอหล่นอยู่ใต้โต๊ะ เค้าดูดีใจมากเลยค่ะ จากนั้นเราก็ไปขโมยตุ๊กตาของเพื่อนอีกคนอีก อีกสองสามวันก็เอาไปวางไว้ที่หน้าห้อง เพราะเราไปโรงเรียนเช้าค่ะแล้วเราก็เลิกขโมยของเลย

อ้อ แต่พอดูในแบบละครแล้ว เราชอบที่เขานำเสนอว่าเป็นเด็กที่มีพร้อมทุกอย่าง แต่กลับชอบขโมยของ คุณพ่อคุณแม่ก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ แทบไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ มีแค่สาวใช้คนสนิทที่เผลอทำผิดต่อหน้าเด็กและสอนอะไรผิดๆ ให้แทน และเด็กในวัยนี้ก็ต้องการความสนใจ อยากได้คำชม อยากเป็นคนเก่งในสายตาของคนที่ตัวเองรักและเคารพ สาวใช้เองเวลาเห็นว่าน้องเค้าขโมยของมาเธอก็ออกปากชมตลอด เด็กก็อาจรู้ว่ามันผิดแต่การทำแบบนี้มันเป็นวิธีที่ทำให้ตัวเองมีความสุข และอาจรู้สึกขัดแย้งอยู่ในใจก็ได้ค่ะ (;;__;;)

มันอาจดูเล็กน้อยและเด็กสมัยนี้ก็ไม่ค่อยกังวลกับเรื่องพวกนี้มากสักเท่าไหร่ เดี๋ยวพ่อแม่ก็จะปลอบว่าเดี๋ยวซื้อของใหม่ให้ คุณครูก็แค่มาพูดขู่แล้วก็บอกว่ามันไม่ดี แต่บอกตามตรงค่ะ ตอนเราขโมยของของเพื่อน เราไม่รู้สึกผิดกับคำพูดของครูเลยสักนิด... เพราะเราเคยเป็นเด็กแบบนั้นมาแล้ว เราไม่อยากเป็นอีกค่ะ ถึงเราจะขโมยของเล็กๆ น้อยๆ ไม่ได้ขโมยถึงขั้นของแพงอย่างโทรศัพท์หรืออะไรอย่างอื่น แต่พอขโมยได้แล้ว เราในตอนนั้นกลับภูมิใจค่ะ ภูมิใจว่าเราทำได้ ภูมิใจว่าไม่มีใครจับได้ ภูมิใจว่าเราเก่ง และตอนนั้นก็อยู่ในช่วงที่คุณแม่เราทะเลาะกับพ่อด้วยเรื่องในครอบครัวพอดี บังเอิญจัง...

เราเลือกขโมยของ เพราะเราเคยทำ เคยภูมิใจ เคยมีความคิดแย่ๆ แบบนั้น และรู้ว่ามันไม่ดีแล้ว ตอนนี้เองก็แอบเกลียดตัวเองในตอนนั้นค่ะ ยัยเด็ก...555+ และเราก็ไม่อยากจะเป็นแบบนั้นอีก ถ้าตอนนั้นเรายังทำต่อไปอีก มันอาจจะหนักข้อขึ้นเรื่อยๆ ก็ได้ เราอาจจะกลายเป็นเด็กที่มีปัญหาอีกคนในสังคมนี้ค่ะ ความจริงคือเราไม่ได้รู้สึกผิด แต่โดนขโมยของกลับ เรารู้สึกแย่มากจริงๆ จนตอนนั้นก็เข้าใจว่าถึงมันจะเป็นของที่เล็กหรือราคาไม่แพง แต่ถ้าถูกขโมยไปแต่ยังไงมันก็คือของเรา เราก็ต้องรู้สึกแย่และไม่พอใจ เข้าใจแล้วก็ลาขาดเลยค่ะ...

อยากได้หนังสือมากค่ะ ปรารถนามาก เผลอเขียนซะยาวเลย แต่ก็ดีค่ะ ได้ระบายและด่าตัวเองในอดีตไปพร้อมๆ กัน ฮ่า!