5 ตอนจบที่ไม่ต้องหลีกเลี่ยง
แต่ต้องเขียนออกมาให้สมบูรณ์ที่สุด! 

สวัสดีค่ะ นักเขียนชาวเด็กดีทุกคน หลังจากที่พี่ได้ลงบทความเรื่อง "4 ตอนจบที่นักเขียนควรหลีกเลี่ยงถ้าไม่อยากให้นิยายน่าเบื่อ" เมื่อไม่นานมานี้ ปรากฏว่ามีนักเขียนเข้ามาแสดงความคิดเห็นกันเยอะมาก ทั้งเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย รวมถึงร่วมแชร์ตอนจบในแบบต่างๆ ให้เพื่อนๆ นักเขียนชาวเด็กดีได้แลกเปลี่ยนมุมมองกันด้วย พี่เลยคิดว่าภาคสองมันต้องมาแล้วล่ะ ไหนๆ ทุกคนก็รู้กันแล้วว่าเราควรเลี่ยงตอนจบแบบไหน (ซึ่งทำได้ยากมากกกก) ในบทความนี้พี่เลยสรรหาตอนจบที่เราไม่ต้องคอยหลีกเลี่ยงกันอีกแล้ว แต่มาทำให้ตอนจบของเราสมบูรณ์มากขึ้นกันดีกว่า รับรองได้เลยว่าใครที่ยังคิดตอนจบไม่ออก เมื่ออ่านบทความนี้แล้วจะมีไอเดียเอาไปเขียนตอนจบได้น่าสนใจมากขึ้นแน่นอน ส่วนจะมีตอนจบแบบไหนบ้างนั้นมาตามดูกันเล้ย! 

1. ตอนจบที่มีความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่อง 

มีหลายคอมเมนต์เลยค่ะที่บอกว่าเราเลี่ยงตอนจบแบบมีความสุขได้ยาก เพราะนอกจากนักอ่านจะชอบแล้ว นักเขียนเองก็อยากให้เรื่องมันจบแบบสมบูรณ์ที่สุด ต่อให้ใครจะบอกว่าน่าเบื่ออย่างไร ฉันก็ขอเลือกทางเดินนี้! ซึ่งความจริงแล้วนักเขียนคือพระเจ้าผู้สร้างโลกขึ้นมา เราจะจบแบบไหนก็ได้ตามแต่ใจเราเลยค่ะ แต่สิ่งที่ต้องตระหนักเป็นอย่างมากก็คือ ความสมบูรณ์ของเนื้อเรื่อง ไม่ว่าเราจะจบนิยายของเราแบบไหนก็ตาม อย่าลืมจบเรื่องด้วยความชัดเจน จบด้วยเนื้อหาของเรื่องจริงๆ อย่าลืมว่านักอ่านคือนักสังเกต ขณะที่พวกเขาอ่านนิยายเรื่องนี้อยู่ เขาจะรู้อยู่แล้วว่าตัวละครคือใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน มีเรื่องราวความเป็นมาอย่างไร ผ่านอุปสรรคต่างๆ มาด้วยวิธีการไหน ซึ่งตลอดทั้งเรื่อง นักอ่านได้เห็นเรื่องราวระหว่างทางมามากพอแล้ว เพราะฉะนั้น ตอนจบจึงไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงของนักอ่าน พวกเขาพอจะเดาได้แล้วว่านิยายเรื่องนี้จะจบลงอย่างไร ซึ่งความท้าทายของนักเขียนก็คือ ทำอย่างไรจะไม่หักหลังนักอ่าน? การจบให้ตรงตามความคาดหวังของนักอ่านก็เป็นเรื่องท้าทายไม่ใช่น้อย พอๆ กับการจบในแบบที่นักอ่านไม่ต้องการ เมื่อเราเดินมาถึงจุดที่ต้องเลือกตอนจบ ให้จบในแบบที่นิยายเรื่องนี้ควรจะจบ ไม่ใช่การจบเพื่อนักอ่านหรือตัวของเราเอง 

2. ตอนจบโดยนัยที่ไม่มีข้อสรุปชัดเจน

การจบนิยายแบบปลายเปิด มีทั้งนักอ่านที่ชอบและไม่ชอบตอนจบแบบนี้ การจบโดยที่ไม่มีข้อสรุปที่ชัดเจน เป็นการเปิดกว้างให้นักอ่านได้ตีความตอนจบเอาเอง จินตนาการเองว่าอยากให้จบแบบไหน ตัวละครที่เหลืออยู่ควรเป็นอย่างไร โดยที่นักอ่านก็จะพยายามวิเคราะห์ตอนจบที่ไม่มีตอนจบออกมาได้หลากหลายแนวทาง ซึ่งการจบแบบนี้อาจทำให้นักอ่านรู้สึกหงุดหงิด หรือรำคาญใจได้ จนเกิดการแสดงความคิดเห็นที่นักเขียนจำเป็นต้องรับให้ได้ (หากเป็นคำติมากกว่าคำชม) แต่ถึงอย่างนั้น การจบโดยนัยก็เป็นการจบที่ทำให้นักอ่านสนใจนิยายของเราได้นานมากขึ้น ดึงดูดนักอ่านให้ขบคิดถึงตอนจบที่เป็นไปได้จากการคาดเดา พยายามเรียบเรียงเนื้อเรื่องทั้งหมดเพื่อหาตอนจบที่เป็นไปได้ ซึ่งบางที.. นักอ่านอาจจะกลับไปอ่านนิยายเราอีกรอบเลยก็ได้! เพราะฉะนั้น อย่าลืมทำเนื้อเรื่องให้สมบูรณ์ และคลายปมให้หมด 

3. ตอนจบที่ไม่ได้รับการแก้ไข

การจบนิยายโดยปล่อยนักอ่านไว้กับคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ เป็นการจบเรื่องที่ค่อนข้างไม่สมบูรณ์ ตอนจบแบบนี้คล้ายกับตอนจบแบบปลายเปิดในข้อ 2 แต่ในกรณีนี้ คือ การทิ้งปมปริศนาให้นักอ่านได้จินตนาการ แก้ไขปมเหล่านั้นด้วยตนเอง ซึ่งการจบแบบทิ้งปมไว้ หรือไม่แก้ไขบางปม มันเป็นได้ทั้งเสน่ห์และเป็นดั่งยาพิษที่ค่อยๆ กัดกินความสนุกในใจของนักอ่าน โดยตอนจบที่ทิ้งปมไว้ มันจะบังคับให้นักอ่านต้องจินตนาการถึงเรื่องราวในตอนต่อไปราวกับเป็นนักเขียนเสียเอง แน่นอนว่าการปล่อยให้นักอ่านได้จินตนการขบคิดด้วยตนเอง ถือเป็นเทคนิคการดึงดูดนักอ่านอย่างหนึ่ง ตอนจบแบบนี้จะกระตุ้นให้นักอ่านอยากรู้อยากเห็น และหาคำตอบให้ได้โดยเร็วที่สุด ซึ่งหากนิยายของเรามีแนวโน้มว่าจะมีภาคต่อ การจบด้วยปริศนา ถือเป็นการจบได้น่าติดตามที่สุด ทว่าหากนิยายของเราไม่ได้มีแนวโน้มจะมีภาคต่อ การไม่คลี่คลายปม และทิ้งปริศนาบางอย่างเอาไว้ ถือเป็นการปิดเรื่องที่ไม่สมบูรณ์ และคาใจนักอ่านเอามากๆ เพราะฉะนั้น ตรวสอบพล็อตเรื่องของเราให้ดี พยายามคลี่คลายปมให้จบให้ได้ ไม่จำเป็นต้องแก้ไขปมแบบโจ่งแจ้ง แต่ใช้การดำเนินเรื่อง ทำให้ปมค่อยๆ คลี่คลายลงก็ได้ จากนั้นเราถึงจะได้ตอนจบที่ไม่ทำร้ายนักอ่าน ไม่ทำร้ายตัวเราเอง และนิยายของเราก็จบลงโดยบริบูรณ์ 

4. ตอนจบที่สร้างความประหลาดใจ 

ก่อนอื่นอยากเล่าให้ฟังก่อนว่า ตอนจบที่สร้างความประหลาดใจ หรือตอนจบแบบหักมุม เป็นคนละส่วนกับเนื้อเรื่องหักมุมนะคะ พี่เคยเขียนอธิบายไว้ในบทความ "8 วิธีสร้าง PLOT TWIST หลอกคนอ่านให้เชื่อใจผ่านการเล่าเรื่อง" ไว้ว่า.. นิยายที่มีตอนจบหักมุม หรือ TWIST ENDING เป็นการหักมุมในตอนจบที่ไม่ส่งผลกับเนื้อเรื่องที่เล่ามา ขณะที่  PLOT TWIST จะเป็นการหลอกคนอ่านค่ะ เป็นการเล่าเรื่องให้คนอ่านเชื่อในเรื่องที่เล่า แล้วก็หักมุมให้คนอ่านคาดไม่ถึง ทำให้คนอ่านตกใจช็อกเพราะเป็นการเปลี่ยนเรื่องที่เล่ามาทั้งหมดโดยทันที เป็นการเฉลยที่เปลี่ยนมุมมองของนักอ่านที่มีต่อตัวละครหรือนิยายไปเลย.. การเขียนนิยายให้จบด้วยความประหลาดใจ เป็นเทคนิคหนึ่งที่ดึงดูดนักอ่านได้เหมือนตอนจบแบบอื่นๆ ทว่าตอนจบที่บังคับให้นักอ่านรู้สึกตื่นเต้น ประหลาดใจมากเกินไป และไม่เห็นเค้าของการเกิดตอนจบแบบนี้มาก่อน อาจส่งผลให้นักอ่านรู้สึกผิดหวังเหมือนนิยายเรื่องนี้กำลังหักหลังเขาอยู่ก็ได้ เพราะฉะนั้น หากอยากจบนิยายด้วยการสร้างความประหลาดใจ ให้คิดถึงความสมเหตุสมผลเป็นหลัก และพยายามอย่าให้หลุดจากธีม หรือพล็อตที่เขียนเอาไว้มากจนเกินไป 

5. ตอนจบที่มีบทส่งท้าย

เคยเห็นนิยายที่เหมือนจะจบแล้ว แต่โผล่มาอีกทีในห้าหกปีหลังจากนั้นไหมคะ หากใครเคยเห็นจะบอกว่าการจบด้วยการข้ามเวลาไปข้างหน้าหลายๆ ปีแบบนี้ เป็นแก่นของตอนจบที่มีบทส่งท้ายเลยค่ะ ส่วนใหญ่แล้วนิยายที่มีบทส่งท้ายจะข้ามเวลาไปยังอนาคต เพื่อให้เราได้เห็นว่า หลังจากตัวละครและเนื้อเรื่องคลี่คลายปมจนหมดแล้ว พวกเขามีชีวิตอย่างไรต่อไป โดยบทส่งท้ายอาจจบลงด้วยแก้ปมเล็กๆ บางอย่างให้หายไป หรือการแต่งงานใช้ชีวิตคู่ของตัวละคร หรืออาจเป็นช่วงที่ตัวละครมีครอบครัวแล้ว หรืออาจเป็นการกลับมาของใครบางคน ซึ่งหากเป็นตัวร้าย คนที่สำนึกผิด หรือตัวละครลึกลับ อาจอนุมานได้ว่านิยายเรื่องนี้อาจมีภาคต่อ ซึ่งการมีตอนจบที่มีบทส่งท้ายอีกรอบ ทำให้นักอ่านได้เห็นชะตากรรมของตัวละคร และจบนิยายเรื่องนี้ได้อย่างบริบูรณ์มากขึ้น 

พี่ยังยืนยันด้วยประโยคเดิมๆ ว่า เมื่อเราเดินมาถึงจุดที่ต้องเลือกตอนจบ ให้จบในแบบที่นิยายเรื่องนี้ควรจะจบ ไม่ใช่การจบเพื่อนักอ่านหรือตัวของเราเอง และอย่างที่เคยบอก นักอ่าน (แม้จะไม่ทุกคน) ต่างก็เคารพการตัดสินใจของนักเขียนเสมอ เพราะฉะนั้น ก่อนจะเขียนตอนจบ ให้ระลึกถึงนิยาย และนักอ่านของเราเอาไว้เสมอ ไม่ว่าผลสุดท้ายจะเป็นอย่างไร นักอ่านจะคอมเมนต์แบบไหน อย่างน้อยพวกเขาก็ได้อ่านนิยายของเราจนจบ! 

พี่แนนนี่เพน