พามารู้จักกับ Color Verse
หนึ่งในจักรวาลนิยายน่าเอามาแต่ง
จากเรื่อง Color Rush !
ชาวนักเขียนเด็กดี มีใครเคยดูซีรีส์วาย พล็อตสุดแหวกแนวของเกาหลีเรื่อง ‘Color Rush’ กันบ้างงง เมื่อต้นปีที่แล้วเปิดตัวซีซั่น 1 ไว้น่าสนใจมาก ตอนนี้เขามีซีซัน 2 แล้วด้วยนะ ! แต่วันนี้พี่มิวม่อนไม่ได้จะชวนทุกคนมาดูภาคต่อของซีรีส์เรื่องนี้แต่อย่างใดค่ะ เพราะพี่จะชวนมาดูจักรวาลสุดแปลกที่ซีรีส์เรื่องนี้นำมาใช้อย่าง ‘Color Verse’ ต่างหาก บอกเลยว่าจักรวาล Color Verse นี้ เป็นเวิร์สหนึ่งที่น่าสนใจไม่แพ้แนว Omegaverse หรือ Rainverse ที่เราคุ้นเคยกันเลย
พี่มิวม่อนเห็นว่าไอเดียของ Color Verse นี้น่าสนใจ เหมาะจะแชร์ให้นักเขียนชาวเด็กดีได้รู้จักกัน ก็เลยอยากพาทุกคนมาเปิดจักรวาลของสีด้วยกัน ว่ามันคืออะไร มีหลักการในการนำมาปรับใช้กับนิยายของเราอย่างไรบ้าง แล้วมีนิยายเด็กดีเรื่องไหนที่ใช้จักรวาลนี้ในการแต่งบ้าง ถือว่าเป็นอะไรที่น่าลองสำหรับนักเขียนเด็กดีเลย ไปดูกันเล้ยยย
อ่านเพิ่มเติมเรื่องเวิร์สต่างๆ
Color Rush = Color Verse เรื่องราวของเด็กหนุ่มผู้มองไม่เห็นสีสันในชีวิต
ซีรีส์เรื่อง ‘Color Rush’ บอกเล่าเรื่องราวของ ‘ยอนอู’ เด็กหนุ่มผู้ไม่เคยเห็นสีสันอื่น ๆ ในชีวิตเลยนอกจากสีเทาเท่านั้น ซึ่งสภาวะมองเห็นแค่สีเดียวนี้ไม่ได้เกิดจากเซลล์รูปกรวยที่ผิดปกติ แต่เกิดจากการที่สมองนั้นแยกสีไม่ได้ และผู้คนที่มีสภาวะนี้จะถูกเรียกว่า ‘โมโน’ หรือ ‘mono’ ในศัพท์วิทยาศาสตร์ก็จะแปลว่า ‘หนึ่ง’ นั่นเอง การที่จะทำให้โมโนนั้นเห็นสีสันต่าง ๆ ได้จะต้องพบเจอ หรือได้จ้องหน้ากับ ‘โพรบ’ หรือ ‘Probe’ ผู้ที่จะมามอบโลกใบใหม่ที่ไม่ได้มีแค่สีเทาเพียงสีเดียว
ยอนอูนั้นไม่ได้เป็นเหมือนกับโมโนคนอื่น ๆ ที่ต้องการจะเจอโพรบ เพราะเขาเชื่อว่าการที่โมโนได้เจอกับโพรบนั้นคือสิ่งที่ร้ายแรงที่สุด เพราะมีข่าวมากมายที่โมโนลุ่มหลงในตัวของโพรบ หรือการเห็นสีมากเกินไป จนก่อโศกนาฏกรรมขึ้นมา
แต่วันหนึ่ง วันที่เขาได้เห็นสีสันในชีวิตก็มาถึง เมื่อเจอกับเพื่อนร่วมห้องอย่าง ‘โกยูฮัน’ เด็กหนุ่มที่ใส่แมสตลอด และมีความใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นไอดอล ได้เผลอถอดแมสใกล้ ๆ เขา ทันใดนั้นปรากฏการณ์ Color Rush ก็เกิดขึ้นมาทันที และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นในการเจอกันของทั้งคู่
คีย์เวิร์ดที่เรื่องนี้นำมาใช้
โมโน / mono = คนที่มีภาวะสมองไม่สามารถแยกสีได้ ทำให้มองเห็นสีเทา เพียงสีเดียวเท่านั้น
โพรบ /Probe = คนที่เมื่อเข้าใกล้โมโนแล้ว จะทำให้เห็นสีสันต่าง ๆ ผ่านการจ้องตา
Color Rush = ชื่อเรียกปรากฏการณ์ที่โมโน จ้องตากับโพรบแล้วเกิดเห็นสีต่าง ๆ
เทคนิคการนำคอนเซ็ปต์ Color verse มาปรับใช้กับนิยาย !
พี่มิวม่อนเชื่อว่าทุกคนน่าจะเคยอ่าน หรือเคยเห็นเวิร์สต่าง ๆ มาจากนิยายเรื่องอื่น ๆ อยู่บ้างใช่มั้ยคะ ในแต่ละ Verse ก็จะมีคอนเซปต์ หรือหลักการที่ทำให้เราได้หยิบมาใช้ได้ Color Verse ก็เหมือนกันค่ะ วันนี้พี่เลยจะพาทุกคนมาดูคอนเซปต์ และวิธีการนำไปปรับใช้กัน
คอนเซปต์ของ Color Verse แบ่งได้ 5 ข้อหลัก ๆ คือ
- ตัวละครที่มองเห็นแค่สีขาว ดำ เทา หรือเห็นเพียงแค่สี ๆ เดียว และจะต้องตามหาโซลเมทที่ทำให้มองเห็นสีปกติให้เจอ
- ตัวละครที่จะทำให้อีกคนเห็นสีสันต่าง ๆ หรือเรียกว่าโซลเมท
- ทุกคนเกิดมาจะมีโซลเมทเป็นของตัวเอง และจะต้องตามหาให้เจอก่อนจะบรรลุนิติภาวะ และจะค่อย ๆ เห็นสีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนเป็นปกติ และถ้าหากหาไม่เจอจากที่มองเห็นเพียงสีเดียว ก็จะกลายเป็นมองไม่เห็นอะไรเลย หรือตาบอดนั่นเอง
- แต่เวิร์สนี้ก็ไม่ได้ใจร้ายกับตัวละครสักเท่าไร เพราะถ้าเจอโซลเมทแล้ว ตาที่บอดก็จะค่อย ๆ กลับมามองเห็น
- ตัวละครไม่จำเป็นที่จะต้องคบหากับบุคคลที่เป็นโซลเมทเสมอไป เหมือนกับ Omegaverse ที่เมื่อผูกพันธะแล้วจะต้องอยู่กับคน ๆ นั้นตลอดไป
เรียกได้ว่าเวิร์สนี้ค่อนข้างมีความอิสระในการหยิบมาใช้ค่อนข้างมาก ถ้าเกิดนักเขียนคนไหนมีพล็อตของตัวเองอยู่แล้ว ก็สามารถนำคอนเซปต์ของเวิร์สนี้เข้าไปแทรกได้ง่าย ๆ เลย เพื่อเพิ่มความแปลกใหม่ให้กับเรื่องของตัวเอง :-)
ตัวอยางการปรับใช้ Color Verse จากนิยายในเด็กดี !
ถ้าได้คอนเซปต์ของ Color Verse มาแล้ว แต่ยังมองภาพไม่ออกว่าเราจะเอาไปปรับใช้กับพล็อตได้อย่างไรดี พี่มิวม่อนมีตัวอย่างนิยายจากเด็กดีมาให้ลองอ่านกันดูว่าเขาได้มีการปรับเปลี่ยนให้เข้ากับเรื่องของตัวเองยังไงบ้าง
มาดูกันที่เรื่องแรกกันเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องที่มีการรวมเรื่องสั้นหลาย ๆ เรื่องเอาไว้ แต่ตอนที่ใช้ Color Verse มาแต่งจะอยู่ในตอนที่ชื่อว่า Arc 5 เป็นต้นไป เรื่องบอกเล่าเรื่องราวของการทะลุมิติเข้าไปอยู่ในนิยาย และอยู่ในร่างของ ‘อารัญ’ เด็กชายที่มีภาวะตาบอดสีเดียว แถมยังไม่ทันได้เจอโซลเมท และอายุยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ต้องมาตาบอดตั้งแต่อายุ 15 เพราะโซลเมทของเขาดันตายไปก่อนที่จะได้เจอกัน
เรียกได้ว่าเรื่องนี้แทบไม่ได้ปรับเปลี่ยนคอนเซปต์ของ Color Verse เลย แต่มีการเสริมเข้าไปว่าสามารถตาบอดก่อนที่จะบรรลุนิติภาวะได้ เมื่อโซลเมทได้เสียชีวิตลงก่อนที่จะเจอกัน
เรื่องราวของ ‘จอมใจ’ ที่มีลางสังหรณ์ว่าโลกทีเห็นเพียงสีขาว ดำ เทา นั้นจะไม่เป็นดั่งเดิมอีกต่อไป เพราะบังเอิญเจอกับ ‘มารุต’ หนุ่มอายุเกือบจะ 25 ที่ดันกลายมาเป็นโซลเมทรุ่นลุงของเขาซะงั้น ! แถมยังขู่อีกว่าถ้าไม่อยากตาบอดหลังถึงวัยเบญจเพส ให้ยอมรับมาดี ๆ ว่าเป็นโซลเมทกัน พอเอาไประบายกับเพื่อนว่าเจอโซลเมทที่อายุห่างกันแล้ว ยังโดนล้ออีก!
สำหรับเรื่องนี้ได้ปรับเปลี่ยนอายุของ Color Verse จากบรรลุนิติภาวะเป็นวัยเบญจเพส หรืออายุครบ 25 ปีแทน เรียกได้ว่ายืดเวลาการหาโซลเมทของตัวเอกให้ยาวขึ้นไปอีกจะได้ไม่ใจร้ายเกินไป
สำหรับเรื่องนี้จะเป็นเรื่องราวของ ‘ชาร์ลี เบเกอร์’ ที่ไม่ได้เกิดมาก็เห็นเพียงแค่สีเทาเหมือนกับคนอื่น ๆ เพราะเขาเห็นเป็นสีฟ้าอมเทาเขาก็เคยถามแม่นะว่าทำไมเห็นสีฟ้าอมเทา ไม่เหมือนกับคนอื่น ซึ่งแม่ก็สันนิษฐานว่าเขาอาาจะเจอโซลเมทโดยบังเอิญก็ได้ การที่เป็นแบบนี้มันก็ไม่ได้ลำบากอะไร เพราะมีวิทยาการจากนักวิทยาศาสตร์ที่ได้ผลิตแว่นตา และคอนแทคเลนส์พิเศษขึ้นมาให้ได้ใส่
และในวันเกิดของเขา ที่ดันเผลอไปสบตากับผู้ชายคนหนึ่งที่ข้างถนนฝั่งตรงข้าม ในวันนั้นเขาเห็นสีแดงเพิ่มอีกสีหนึ่ง…
ในเรื่องนี้ก็ใช้หลักการ Color Verse ได้ครบ แต่จะเพิ่มเรื่องของอุปกรณ์ที่ช่วยในการมองเห็นสีขึ้นมา อย่างแว่นตา หรือว่าคอนแทคเลนส์ ที่จะช่วยให้ตัวละครใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น
เป็นอย่างไรกันบ้างคะทุกคน ได้อ่านเรื่องราวของซีรีส์เรื่อง Color Rush ที่ได้นำ Color Verse มาใช้กันไปแล้ว เป็นอีกเวิร์สหนึ่งที่น่าสนใจเลยใช่มั้ยคะ พี่มิวม่อนคิดว่าเวิร์สนี้มีอิสระในการเขียนมากๆ ไม่ค่อยซับซ้อนด้วย ถ้าชาวเด็กดีคนไหนสนใจจะนำ Color Verse ไปแต่งนิยาย ลองดูคอนเซ็ปต์ของเวิร์สนี้แล้วไปลองกันได้เลย!
สำหรับพี่มิวม่อนที่ได้มาเจอ Color Verse หรือเวิร์สอื่น ๆ ทำให้เห็นว่าในโลกของนิยายนั้นเรียกได้ว่าเราสามารถใช้จินตนาการของเราได้อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเลยล่ะค่ะ เพราะฉะนั้นมาสนุกไปกับจักรวาลของนิยายไปด้วยกันนะทุกคน !
และหวังว่าเคล็ดลับนี้จะเป็นอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้ทุกคนได้ไอเดียนำไปปรับใช้กับนิยายของตัวเองกันนะคะ :-)
พี่มิวม่อน
ขอขอบคุณรูปภาพจากhttps://www.viki.com/movies/37671c-color-rush-movie?locale=fr
1 ความคิดเห็น
เอ่อ...อยากจะบอกว่าเรามีไอเดียพล็อตแนวนี้มาเป็นชาติแล้ว แต่ไม่ได้นิยามว่ามันเป็นเวิร์สอะไร พอดีลองศึกษาเวิร์สใหม่ๆ พบว่ามีอะไรไม่รู้ผุดขึ้นเยอะแยะจนตามไม่ทันเลย เพราะสำหรับเราจินตนาการไม่มีขอบเขตหรือข้อจำกัด แต่ก็เพิ่งจะรู้ว่าหลายเรื่องที่เราเขียนไป มันไปพ้องกับนิยามที่คนบางกลุ่มตั้งขึ้นมาพอดี